Button Bashers 103: Heb ik nog tijd voor games?

[Dynamike]

Niels en Mike komen terug! Over twee weken gaan we opnemen na een lange tijd van radiostilte. Er is een hoop gebeurd de afgelopen maanden. Dat zal de revue passeren, de gametalk is er weer en het hoofdonderwerp is hetzelfde onderwerp als de allereerste aflevering van Praatje Podcast. Want hebben Niels en Mike nog wel tijd voor games?

En wij zijn benieuwd naar jullie ervaring met games. Hebben jullie nog wel tijd om te gamen? En hoe komt dat je dat nog wel of niet hebt?

[ghoul]

Heel goed om te horen! Ik ben de laatste tijd weer veel oude(re) afleveringen aan het luisteren, ook van Club BB, wat ik een erg leuk concept vond altijd. BB Podcast is toch wel mijn favoriete podcast allertijden. Dus ik kijk alvast enorm uit naar de nieuwe aflevering.

Ik heb een aantal jaren vrijwel geen tijd gehad (of genomen?) om te gamen, life happened en ook andere interesses waren op de voorgrond, maar doe dit sinds kort weer met veel overgave. Ik denk zelfs dat de langere pauze een hernieuwde energie en enthousiasme hebben gebracht, zeker nu ik een Switch heb en daar ontzettend veel plezier van beleef (Metroid Dread!) en zelfs een Batocera Pi onder mijn TV heb staan met een hoop retro nostalgia; leuk ter afwisseling. En ik zag toevallig vandaag de trailer voor de aankomende WoW expansion die me toch weer wist te grijpen....

Ben heel benieuwd wat jullie conclusies en antwoord op de vraag zal zijn.

[OldSchool]

Ik game nog altijd regelmatig. Wat enorm helpt is het feit dat ik momenteel weinig werk. Daardoor heb je meer tijd “over” en pak je er sneller iets bij.

Game avondjes zijn er ook nog altijd, ik denk één keer per drie a vier weken, soms iets vaker. Dan is het vaak vooral multiplayer en achter een tv. Zelf game ik veel op handhelds. Recentelijk veel gebruikt: de Evercade, de PSP (voor retro) en met name de Anbernic.

Het gaat uiteraard in vlagen. Laatst werd ik even gegrepen door Fire Emblem en spendeer daar dan vrijwel alle tijd aan. Heerlijk is dat. Maar soms zit ik ook in een serie en gaat daar vrijwel alle tijd naar toe.

De game avondjes waren er ook al toen ik wel full time aan het werk was, dus die blijven altijd wel. Maar zelf gamen was er toen véle malen minder. Dus als je een full time baan hebt, een gezin en overige interesses, dan kan ik me voorstellen dat het lastiger wordt.

[Flozem]

Ontspannen is een vast onderdeel van mijn dagritme. Wel moet ik daarbij mijn tijd verdelen tussen lezen, gamen en wandelen. Ik merk dat mijn aandacht eigenlijk per maand zowat omslaat.

Vaak werk gedreven: drukke kantoorbaan, en dus ben ik soms ook wel scheel gekeken op al die schermpjes…

[Swey]

Ik game zeker nog, vrijwel elke dag, er ligt een gameboy Micro met een everdrive op mijn nachtkastje, dus zelfs als ik geen tijd heb om “ echt” te gamen, is er wel tijd voor een potje Mario Pinball Land van 10 minuten. Dat gezegd hebbende, ik game vrijwel dagelijks toch wel een uurtje en ik het weekend 2-3 uur. Ik maak daar ook echt tijd voor, als iedereen naar bed is ga ik nog even een uurtje zitten en op zondag plan ik alles zo in dat alle klusjes etc klaar zijn zodat ik tot de lunch kan gamen. Soms heb ik wel dat de tijd er wel is , maar de motivatie niet. Bijvoorbeeld net Skyrim gespeeld van 110 uur en Lunar Silver Star harmony van 24 uur en dan merk ik dat ik even niet wil gamen of meer moeite heb om iets te spelen wat ik wil. Ik ga dan altijd bewust zoeken naar hele korte games, daar knal ik er dan drie van achter elkaar en dan ben ik weer een soort “ opgeladen” om weer een grote game te spelen. Gek eigenlijk want de uren die ik game veranderen niet , het houdt het meer fris denk ik. Ik game dus zeker nog actief ,het is voor mij echt een ontspanning en iets waar ik naar uit kan kijken

[seffen99]

Heel tof om te horen dat jullie weer terug zijn boys! Ik ga hier eens goed over nadenken want dit is me een mooi onderwerp Kom er op terug

[seffen99]

‘Heb ik nog tijd voor games’….

Dit behoeft wat toelichting en context voor mij om deze vraag zo goed mogelijk te kunnen beantwoorden. Daar gaan we:

Man man ik kan me de pilot van Praatje Podcast, met dit als onderwerp, nog als de dag van gisteren herinneren. We schrijven september 2014. Als 34 jarige beginnende podcaster met m’n beste maat Johan op een te warm zolderkamertje nadenkend over deze haast existentiële vraag, kwam ik toen tot de conclusie dat ik minder tijd had voor games. Ik was dat jaar voor de eerste keer vader geworden en prioriteiten kwamen daarmee elders te liggen. Maar het was (en is) meer dan dat.

Ik ben nooit een ‘hardcore gamer’ geweest. Ik ben wel opgegroeid met games. Vanaf dat ik goed en wel kon lopen en zitten, wist ik L O A D in te tikken en dan wachten en luisteren naar rare geluidjes uit de cassettespeler waarna ik R U N in kon tikken en ‘then the magic happened’ een game en we konden los. Geen idee wat ik moest doen of dat dit überhaupt door iemand was gemaakt. En dat je een game uit kon spelen, daar was ik nog helemaal niet mee bezig of me überhaupt bewust van. Maar er gebeurde wel iets significants, want vanaf dat moment wist ik dat deze magie voor mij blijvend zou zijn. Die verwondering, het meegenomen worden in een compleet andere wereld. Wat een ervaring.

Opgroeiend werd de C64 een Amiga 500, daarna de PC (beginnende met een 486 DX2 66mhz), daar kwam de Nintendo 64, Gamecube, PS bij en de rest is geschiedenis. Maar altijd gamen en bezig zijn met van alles rondom games (Game magazines lezen (en soms ook kopen) bij de BRUNA. Lid worden van de AMIGA krakersclub, ik durf wel te zeggen dat mijn leven in het teken stond van gamen. Met de buurjongen samen een local LAN maken m.b.v. een aangepaste seriële kabel zodat we samen Grand Prix en DOOM konden spelen. Later LAN feestjes bij vrienden en vele nachten doorhalen met Johan op de PS1 en de PS2 waarin we pareltjes als GT, GTA3, MGS, Silent Hill 2 speelde.

Voor mij was games spelen DE manier om meegenomen te worden in een verhaal, het kunnen beleven van een fantastisch avontuur. Ik zeg ‘was’, omdat dit inmiddels toch wel veranderd is. Ik denk dat dit komt door een proces dat ieder opgroeiend mens doormaakt. Je groeit op en bent opzoek naar identiteit (wat dat ook mag betekenen). Ik identificeerde me volledig met games en gamen. Het gaf (dit klinkt beroerder dan ik het bedoel hoor) mij zingeving. De gedachte alleen al dat ik zou gaan gamen met m’n buurjongen of met Johan, maakte gelukstofjes in mijn hoofd. Games hielpen mij door minder leuke periodes waarin ik mensen ben verloren en schiep een vriendschap met iemand die tot op de dag van vandaag nog steeds een hele goede vriend van mij is. Maar opgroeiend merkte ik langzamerhand dat er meer dingen waren die mij zingeving gaven zoals (met name) sporten, uitgaan met vrienden, verlliefd worden, verkering, je eerste serieuze baantje, (af)studeren, je eerste vaste baan, uit huis gaan, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen.

Gamen werd voor mij die vriend die je hebt voor het leven, maar waarvan je weet dat als je elkaar 2 jaar niet spreekt en elkaar dan weer eens spreekt, het gelijk goed voelt. Maar je weet beide ook dat je elkaar niet meer ‘nodig hebt’, als je begrijpt wat ik bedoel.

Als ik hier zo nu op dit moment op reflecteer, denk ik dat het niet het gamen was die mij zingeving gaf en waar alles voor mij om draaide, maar de momenten, de herinneringen die ik aan het maken was (en waarvan gamen een onderdeel was), de zingeving was. Samen (of soms alleen) herinneringen maken. Ik zie namelijk ook helemaal niks in mijn herinnering/gedachte van de games die ik daadwerkelijk speelde, maar wel de kamer waar ik was, de geur van het huis, de gang met de trap richting de kamer, m’n moeder die wat lekkers binnen kwam brengen als we druk bezig waren in een game, de muziek die ik soms op de achtergrond aan had staan terwijl ik bezig was met gamen, die herinneringen die ik telkens weer maakte is wat mij blijkbaar zo dierbaar is.

En laat het nu dat gegeven zijn wat maakt dat ik blijkbaar minder tijd heb voor games. Want zeker sinds het gezinsleven een intrede maakte in mijn leven), heb ik nu veel meer mogelijkheden om nieuwe herinneringen te maken die voor mij dierbaar zullen blijken. Herinneringen waar ik met warme gevoelens op terug kan kijken. Ik zie dat als iets heel moois en waardevol. Ik heb daar niet perse de games meer voor nodig.

Maar games zullen altijd die goede jeugdvriend blijven. Als je elkaar een paar jaar niet hebt gezien of gesproken en dan zie je elkaar weer, weet je dat het goed zit en dat je elkaar niet meer nodig hebt om door te kunnen. En juist die gedachte maakt het een waardevolle vriendschap.

Zo, dat is toch een lang relaas gebleken. Doe ermee wat je wilt. Ik ben vooral benieuwd of Niels, Mike en de luisteraar zich hierin herkennen.

[OldSchool]

Ik herken dit deels wel. Vroeger ging ik naar school, kwam ik thuis, en dat was het. Natuurlijk, je moest van je ouders wel eens wat. Zoals eten of op tijd naar bed. Maar alle overige tijd die je had, was vrije tijd. En dat ging op aan meerdere dingen, maar gamen stond vaak aan de top, met voetballen op het pleintje als goede tweede. Als je echt helemaal niets hoeft, is gamen heerlijk. Ik kan me herinneren dat ik moeite had met een level in Red Alert. Het enige wat ik kon bedenken, was vliegtuigjes bouwen, en daarmee aanvallen. Maar dat ging langzaam, want weinig resources en de vliegtuigjes leefden niet lang. Kortom, ik begon na het eten rond een uur of 8, en de volgende dag om 17.00u ging ik slapen en was het me gelukt. Als je geen (of weinig) verantwoordelijkheden hebt, kan dat gewoon. Als je ouder wordt, ben je meer tijd kwijt aan andere dingen. Werk, partner, kinderen, gezondheid, en je energie balans (althans bij mij) is volledig anders. Dus een nachtje doorhalen gebeurt niet meer. Ik zie dus wel een verschil tussen gamen toen en nu. Maar het is dezelfde vriend, als ik je metafoor mag leven Sven, alleen is die vriendschap geëvolueerd. De vriendschap is niet meer exclusief, maar beide hebben nu ook een ander leven. Waardoor je wat minder tijd samen doorbrengt, maar deze tijd daardoor niet minder waardevol is.

[seffen99]

Ik herken dit deels wel. Vroeger ging ik naar school, kwam ik thuis, en dat was het. Natuurlijk, je moest van je ouders wel eens wat. Zoals eten of op tijd naar bed. Maar alle overige tijd die je had, was vrije tijd. En dat ging op aan meerdere dingen, maar gamen stond vaak aan de top, met voetballen op het pleintje als goede tweede. Als je echt helemaal niets hoeft, is gamen heerlijk. Ik kan me herinneren dat ik moeite had met een level in Red Alert. Het enige wat ik kon bedenken, was vliegtuigjes bouwen, en daarmee aanvallen. Maar dat ging langzaam, want weinig resources en de vliegtuigjes leefden niet lang. Kortom, ik begon na het eten rond een uur of 8, en de volgende dag om 17.00u ging ik slapen en was het me gelukt. Als je geen (of weinig) verantwoordelijkheden hebt, kan dat gewoon. Als je ouder wordt, ben je meer tijd kwijt aan andere dingen. Werk, partner, kinderen, gezondheid, en je energie balans (althans bij mij) is volledig anders. Dus een nachtje doorhalen gebeurt niet meer. Ik zie dus wel een verschil tussen gamen toen en nu. Maar het is dezelfde vriend, als ik je metafoor mag leven Sven, alleen is die vriendschap geëvolueerd. De vriendschap is niet meer exclusief, maar beide hebben nu ook een ander leven. Waardoor je wat minder tijd samen doorbrengt, maar deze tijd daardoor niet minder waardevol is.

Mooi verwoord Dennis en precies wat je zegt

[HeatherGrace]

Mooi om dit te lezen, allemaal! Ik ga ook een poging wagen om dit te verwoorden.

Heb ik nog tijd voor games? Jazeker. Ik maak die tijd alleen weinig. Ik merk de laatste tijd dat ik andere interesses heb gekregen waardoor mijn hobby om games te spelen ergens onderaan is beland. Ik ervaar niet meer dezelfde ontspanning en die zoek dat nu in andere dingen. Daarnaast, door mijn werk als game artist, ben ik er al de hele dag mee bezig en s'avonds en in het weekend ben ik gewoon games-moe.

En dit iets van de laatste 2 jaar. Daarvoor pakte ik met plezier een game op in de avond en speelde zelfs mijn favorieten ieder jaar opnieuw uit. Nu ben ik voldaan als ik over 4 maanden (wel geteld 45 uur) Assassin's Creed: Odyssey speel. Het citaat van Seffen

Gamen werd voor mij die vriend die je hebt voor het leven, maar waarvan je weet dat als je elkaar 2 jaar niet spreekt en elkaar dan weer eens spreekt, het gelijk goed voelt. Maar je weet beide ook dat je elkaar niet meer ‘nodig hebt’, als je begrijpt wat ik bedoel.

vind ik ook goed bij mij passen. Als de nieuwe Tomb Raider er staat ga ik het 12 uur héérlijk hebben en nog jaren nagenieten. En tot die tijd ben ik er oké mee om games op een lager pitje te hebben staan.

[Ok Impala!]

Wat tof dat er weer een aflevering aankomt en wat een mooie teksten zijn er al gedeeld! Ik heb ook even rustig nagedacht over deze vraag:

Bij mij is gamen lange tijd een "schaars goed" geweest omdat mijn ouders nogal strikte limieten hanteerden op de hoeveelheid uren die ik mocht gamen. Ik heb sterke herinneringen hoe ik als 4-jarig jongetje al als een magneet werd aangetrokken tot de games op on PC thuis. Maar helaas hadden mijn ouders het idee dat al dat gamen niet goed voor kinderen was...

In combinatie met het vele huiswerk op de middelbare school bleef er maar een klein uurtje per dag over om te gamen. Die uren waren lange tijd het fijnste uurtje van de dag en iets om naar uit te kijken je aan vast te klampen op lastige momenten. Die tijd heeft mijn relatie met games ook grotendeels bepaald. Ik speelde indertijd vooral JRPGs, de verhalen en werelden waren prachtig om in weg te dromen als de werkelijke wereld veel restricties (en niet zo'n leuke momenten) kent. En doordat er maar zo weinig tijd beschikbaar was om te gamen, bleef het altijd speciaal. Gamen werd voor mij daarmee ook een vorm van mij veilig voelen.

Nu ik vader ben in een gezin met kinderen merk ik nog altijd dat dat uurtje 's avonds als vanzelf primair gereserveerd wordt om te gamen. Nog altijd voornamelijk JRPGs en andere verhalende games waarin je veel kunt exploreren. Ik game ook nu zelden langer dan 2u achter elkaar, dan heb ik het wel even gezien. Maar het is dus voor mij wel nog altijd een manier om "geluksstofjes" in mijn brein te spuiten. In tegenstelling tot Steffen zijn mijn game herinneringen wel heel duidelijk gekoppeld aan de games zelf en de muziek van die games. Iedere nieuwe game die datzelfde gevoel weet op te roepen brengt mij ook weer terug naar dat gevoel van veiligheid en geborgenheid van vroeger.

Ik vind het ook nog altijd interessant om de wereld van games te volgen. Je kunt me alles vragen over de historie van games of obscure Japanse exclusives. Ik besteed ook erg veel tijd aan lezen, en daar zit ook regelmatig een boek bij over games. En de meeste tijd besteed ik waarschijnlijk aan het maken van mijn eigen games. Het is prachtig om zelf met game design aan de slag te gaan en de magie van vroeger zelf opnieuw te creëren.

Kortom. Games hebben vanaf het eerste moment een enorme aantrekkingskracht op mij gehad en omdat gametijd lange tijd "schaars" was, voelt het in mijn hoofd nog altijd heel waardevol als ik een uurtje heb om te gamen. Met game development erbij denk ik dat gamen nooit zal verdwijnen uit mijn leven, het voelt als een onmisbaar onderdeel van mijn leven en herinneringen.

[dlbyvisual]

Deze helemaal gemist! Ik game in de zomer nauwelijks. Tijd zat. Ik geloof niet in het concept ergens geen tijd voor hebben. Je hebt altijd tijd. Ik heb gewoon geen zin in gamen in de zomer.