Button Bashers Top 25 Draft: Sony Playstation Portable

[Apenheul]

Nooit van gehoord maar de 2D art ziet er cool uit.

[Swey]

Gave anime was dat. Helaas ben ik niet van de fighting games , wel mooie art!

[toejam]

Ik lees beat em up, ik heb interesse. Alleen zal het moeilijk worden om die hier te vinden vrees ik.

Dacht eerder dat het bij jou om Senran Kagura zou gaan Hij is op zich wel te vinden, ik weet toevallig een shop die er 1 heeft omdat degene die hem had de upgrade naar de collector's edition heeft gedaan

[OldSchool]

Voor mij weer een onbekende game. Wel interessant, al is het niet helemaal mijn ding. Ziet er grafisch wel gaaf uit. Wel tof dat je een andere focus hebt Toejam, zo leren we allemaal nieuwe games kennen!

[KillingRaptor]

Ik lees beat em up, ik heb interesse. Alleen zal het moeilijk worden om die hier te vinden vrees ik.

Dacht eerder dat het bij jou om Senran Kagura zou gaan Hij is op zich wel te vinden, ik weet toevallig een shop die er 1 heeft omdat degene die hem had de upgrade naar de collector's edition heeft gedaan

Senran Kagura is ook een beat em up dus dat klopt volledig.
Heet die shop toevallig Joydo?

Edit:
Besteld! Bedankt om dit te laten weten toejam! Maar meteen besteld want hoe vaak ga je die nog anders vinden hier? Mijn eerste fysieke game aanwinst van 2023 is een feit hierdoor (die geen pre-order is).

[toejam]

Senran Kagura is ook een beat em up dus dat klopt volledig.
Heet die shop toevallig Joydo?

Edit:
Besteld! Bedankt om dit te laten weten toejam! Maar meteen besteld want hoe vaak ga je die nog anders vinden hier? Mijn eerste fysieke game aanwinst van 2023 is een feit hierdoor (die geen pre-order is).

Je windt er geen doekjes om in elk geval :P Hopelijk bevalt die jou dan ook zo goed als mij

[OldSchool]

LocoRoco



Release date: Juni 2006
Ontwikkelaar: Japan Studio
Genre: Platformer

LocoRoco is een vrolijke en kleurrijke game. De game is in de basis een platformer. Alleen speel je de game niet als de karakters die je op scherm ziet, maar je speelt als de planeet waarop ze leven! Je kunt de planeet op je scherm laten kantelen met de shoulder buttons. Daardoor kan de zwaartekracht zijn werk doen en de vrolijke, ronde LocoRoco in beweging krijgen. Naast dat je deze kunt laten springen, kun je één grote LocoRoco ook opsplitsen in meerdere kleine wezentjes.

De game bestaat uit vijf werelden en per wereld speel je acht levels. Er zijn verschillende soorten LocoRoco, ieder met een eigen kleur. Alle LocoRoco kunnen hetzelfde, maar hebben wel ieder een eigen persoonlijkheid. Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben, is dat ze houden van zingen. De wezentjes zingen de hele game door en soms heeft dat ook daadwerkelijk nut in de game. Zo kun je soms iemand wakker maken die je vervolgens verder helpt. In het spel zingen de LocoRoco vrijwel non-stop. De game is dus een platformer. Je begeleidt de LocoRoco van een beginpunt naar een eindpunt per level. In elk level vind je obstakels en aan jou de eervolle taak om deze te overwinnen. Onderweg kom je bloemen/berries tegen en door deze te eten groeit je LocoRoco. Hoe meer hij is gegroeid, hoe meer LocoRoco om je in op te splitsen.



LocoRoco was een game die ik kocht bij aanschaf van de PSP. Ik was erg onder de indruk van dit apparaat en LocoRoco liet voor mij zien wat het apparaat in huis had. De game is grafisch erg uitgesproken, erg kleurrijk en zag er op het scherm van de PSP werkelijk fantastisch uit. Mooie lijnen, niks geen pixels. De gameplay was vernieuwend, ik had nooit eerder een game op deze wijze gespeeld. De game was ook perfect voor een handheld. De vrolijke setting werkt aanstekelijk en ik kan de game ook niet spelen zonder er zelf vrolijk van te worden. Sony zag de game als belangrijk voor het succes van de PSP. Hoewel de verkoopcijfers niet groots waren, kreeg de game toch een aantal sequels en zelfs een remake voor de PS4.

[KillingRaptor]

LocoRoco is heel tof, past voor mij in hetzelfde straatje als Patapon. Beetje dezelfde grafische stijl en ook erg origineel en tof.

[Apenheul]

Dank voor het opvullen. Ik heb nu drie dagen Global Game Jam (ik host dus hoef zelf niets te maken), dus ik kan de volgende wel weer doen.

[OldSchool]

Dank voor het opvullen. Ik heb nu drie dagen Global Game Jam (ik host dus hoef zelf niets te maken), dus ik kan de volgende wel weer doen.

Top! Ben benieuwd!

[Apenheul]

The Legend of Heroes: Trails in the Sky



Release date: 2006
Ontwikkelaar: Nihon Falcom
Genre: RPG

Terwijl Square Enix uit lag te vogelen hoe je HD games maakt waren er twee games die het medium vooruit bleven stuwen; een daarvan was Xenoblade Chronicles (die niet in dit topic thuis hoort) en de ander was The Legend of Heroes: Trails in the Sky. Deze laatstgenoemde game was weliswaar niet de eerste game in de Legend of Heroes franchise, maar wel het eerste deel in een verhaallijn en wereld die tot op de dag van vandaag uitgebreid wordt. Waar de Trails serie zich in onderscheid is het detail waarin de wereld gepresenteerd wordt, vol met NPCs die echt 'geaard' voelen: ze zijn er niet alleen maar om de speler naar objectives te wijzen of spulletjes te verkopen maar ze zijn echt onderdeel van de wereld, van de geruchten en van de omstandigheden. Zo loont het om telkens met alle NPCs te praten wanneer je een plot-quest hebt gedaan, want ze reageren er allemaal vanuit hun eigen perspectief op. En zo kom je sommige NPCs ook meerdere keren tijdens je avontuur tegen en hebben ze ondertussen vanalles meegemaakt. Ik ken eigenlijk geen andere game die dit zo goed doet als de Trails serie. Dat betekent echter dat je heel veel dialogen moet lezen. Sterker nog: alleen al Trails in the Sky heeft meer woorden in dialogen dan de hele Lord of the Rings boekenserie.

Trails in the Sky is het eerste hoofdstuk in een serie die inmiddels (februari 2023) al 12 aaneengeschakelde games kent. In tegenstelling tot andere RPG series die hooguit oppervlakkig met elkaar verbonden zijn, zijn de trails games echt directe sequels die qua verhaal elkaar opvolgen, waar characters in opgroeien, en politieke intriges de wereld veranderen. En dat begint allemaal heel erg klein, met hoofdpersonages Estelle en Joshua die opzoek gaan naar hun vermiste vader en lid worden van de Bracers: een soort padvindersgroep die tegen betaling klusjes doet voor de lokale bevolking. Al snel raak je verstrengeld in het mysterie van je verdwenen vader en dan laat de game je niet meer los. Je moet er wel eventjes voor gaan zitten want een gemiddelde speeltijd van tussen de 40 en 50 uur is het bepaald geen kort spelletje.

Hoewel ik ooit op PSP ben begonnen aan Trails in the Sky ben ik inmiddels aan een nieuwe playthrough op PC bezig, de Steam versie heeft wat fixes, extra content en bovenal een handige fast-speed functie want je moet nogal vaak backtracken en het tempo van de battles was op PSP erg traag. Inmiddels zit ik over de helft in de game en ben ik hooked; hiermee is de Trails serie een van mijn favoriete RPG series geworden. Ook is de soundtrack echt geweldig, net als die van Ys, en gebruik ik de OST regelmatig voor de Button Bashers Podcast.

[arjen1981]

Ik heb nooit een deel gespeeld uit deze franchise. Maar ik ben nog wel benieuwd hoe ik de gameplay moet zien in deze Niels? Is die over de delen gelijk? Zit er een lijn in. En met welke andere serie kun je het vergelijken?

[OldSchool]

Het klinkt door je enthousiasme heel tof. Ik weet alleen niet of ik het geduld zou kunnen opbrengen voor zo’n game. Praten met npc’s gaat nog wel, maar backtracken heb ik inmiddels niet meer zo graag.

[Dynamike]

Wat een RPG-beest was de PSP toch. Wat is daar een hoop voor uitgekomen. Mooi om ook nog onbekende games te ontdekken op deze manier.

[Apenheul]

Ik heb nooit een deel gespeeld uit deze franchise. Maar ik ben nog wel benieuwd hoe ik de gameplay moet zien in deze Niels? Is die over de delen gelijk? Zit er een lijn in. En met welke andere serie kun je het vergelijken?

De Sky-trilogy en de Crossbell-duology hebben een systeem dat wel iets heeft van Fire Emblem waarin je op een grid kan lopen en aanvallen wanneer je dichtbij genoeg staat. En het heeft iets van het Materia-systeem van Final Fantasy 7 waarbij je skills in en uit kunt swappen (maar dan met je personage ipv met je gear). Qua overworld is het een soort Pokemon waarbij je via meerdere routes langs belangrijke knooppunten zoals dorpen komt, en daar heb je een soort messageboard a la The Witcher 3 waar je side-quests kunt vinden.

De Cold Steel serie lijkt hier qua combat nog op maar is vlotter, de Kuro serie ken ik nog niet maar schijnt het combatsysteem op de schop gehaald te hebben,

[toejam]

Deze kon natuurlijk niet missen. De PSP is een echt JRPG-powerhouse gebleken. Ik heb wel altijd met een schuin oog naar de games gekeken, vooral naar Cold Steel op de Vita maar heb ze helaas nog niet. Ik heb alleen Trails to Azure maar dat wordt niet aangeraden om die los te spelen.

[Swey]

Ja deze staat klaar in de kast, al jaren…. Hahaha!
Tja de Trails games, als JRPG lover schaf ik ze steevast aan maar het feit dat je ze op volgorde moet spelen om het redelijk te begrijpen is met 12 delen echt een behoorlijke berg waar ik maar steeds niet de eerste stap in zetten. Komt bij dat de games ook echt bijna allemaal enorm lang zijn.
Ooit ga ik eraan beginnen, maar wanneer is echt de vraag. Goeie entry!

[Fing3r]

Echt waar, ik ben zo niet bekend met de PSP dat ik bijna geen enkele game van deze lijst ken. Maar dat maakt het des te interessanter, wie weet ga ik ook nog eens wat PSP games spelen!

[KillingRaptor]

De Legend of Heroes delen hoor ik heel vaak van maar heb er geen enkele gespeeld. Hoeveel delen zijn er al niet onderhand?

[Swey]

Lunar: Silver Star Harmony



Release date: 27 oktober 2010 in de EU

Ontwikkelaar:Game Arts/ Working Design
Genre: JRPG

Remake van Lunar: Silver Star uit 1992.
De PSP versie is de derde versie van de game, vooraf gegaan door Lunar: Silver Star Story Complete op de PS1. De inhoud van de PS1 en PSP versies zijn vrijwel hetzelfde.
Je speelt als Alex, een jongen uit een klein dorpje. Alex is idolaat van een groep helden uit vroegere tijden die toentertijd samen met de godin Althena het kwaad versloegen en zorgden voor de vredige tijd waar hij nu van geniet. Hij wil, net als zijn held , een dragon master worden. Bij wijze van spelletje dagen zijn vrienden hem uit om door de draken grotten te gaan, de draken zijn er inmiddels toch niet meer…?
In de grot komen ze uiteraard toch een draak tegen en blijkt dat Alex de uitverkorene is om de volgende dragon master te worden. ( je verzint het niet hè? )
Na wat uitleg blijkt dat er een groep aanhangers van een kwade tovenaar bezig is om hem uit zijn magische gevangenis te krijgen. Dezelfde gevangenis waar Alex zijn helden hem vroeger in gestopt hebben. Mede om dit voor elkaar te krijgen wordt de godin Althena en Alex zijn jeugd vriendin gevangen genomen! Hier moet je natuurlijk een stokje voor steken, maarrrr je bent geen volledige dragon master dus eerst je skills verkrijgen.
Gaandeweg ontmoet je een grote cast van allies die je aan je party kunt toevoegen. Allen met andere skills en kwaliteiten.
Een fijne aanpassing in deze remake is dat er geen random encounters zijn. Enemies zijn zichtbaar. Dat gezegd hebbende, als ze je zien komen ze wel vrij rap actief achter je aan, je kunt ze wel ontwijken maar dat is best lastig. Niet ideaal, maar beter dan elke drie stappen een battle ingetrokken worden. Battle is klassiek turn based , wel met de aanpassing dat je een aantal stappen kunt bewegen . Dit is nodig om binnen “ attack range “ te komen. Ook je enemies kunnen niet zomaar van alle afstanden aanvallen, behalve bij long range attacks uiteraard.
De graphics zijn zekere voor de tijd erg goed. Mooie en duidelijk te onderscheiden sprites met net zo goede achtergronden.
Wat deze game het beste doet is het schrijfwerk. Het verhaal en de characters worden enorm uitgediept voor een game van die tijd. De characters en de interacties zijn grappig en memorabel. Het is echt van de beter geschreven JRPGs.
Ik vond de game persoonlijk wel vrij lang, met rond de 25-30 uur is het zeker geen korte game, dat kwam meer omdat de combat tegen het einde aan wel erg steeds hetzelfde is.
Dat gezegd hebbende is dit echt een goeie game, een dikke aanrader voor elke JRPG fan.

[Apenheul]

Ik zou Lunar heel graag ooit nog eens spelen, op beurzen ging ik altijd op zoek naar het PSP exemplaar maar die vond ik nooit. Er was een gerucht dat die door GungHo geremasterd wordt voor Switch en dat zou dan een stuk goedkopere optie worden dan de PSP game.

[Dynamike]

Hallo PSP-Vrienden! Morgen plaats ik de mijne. Excuses voor de enorme vertraging. Maar ik ben dit niet vergeten!

[marxkemp]

Mike... Schiet op!!

[Dynamike]

Mike... Schiet op!!

Voor het weekend is hij er. Beloofd, anders mijn PSP-vingers eraf!

[Dynamike]

Patapon



Release date: 22 februari 2008
Ontwikkelaar: Pyramid
Genre: Action

Hoewel de PSP een powerhouse bleek en blijkt voor RPG's (zoals in dit topic tot op heden heel erg goed te zien is) waren het voor mij vaak de andere soorten games die aantrekking hadden tot deze handheld. In de tijd van de PSP was mijn fascinatie voor de wat meer uitgesproken Japanse games nog erg groot. Als het wat vreemd oogde en geen standaard gameplay had, dan trok het mijn aandacht. En dan was het alleen maar heel erg mooi, als het dan ook nog eens een leuke game was. Welkom: Patapon.

Pata-pata-pata-pon-Pata-pon-Pata-pon.

Lopende oogballen die op zoek zijn naar de Heilige Drum. Dat is waar Patapon over gaat. De Drumv an de Patapon is heilig voor de Patapons. Elk oogbal-type heeft een andere functie en een andere naam en zo is het aan jou als speler de taak om op het ritme van de drum de juiste facebuttons in te drukken en de Patapons succesvol door de levels heen te loodsen. En hoe simpel dat klinkt, is het ritme en de juiste combo's maken op den duur nog best wel even een pittige opdracht.

Toen ik de game voor het eerst opstartte vond de hele game een pittige opdracht. Want je verwacht na een titel als Parappa The Rapper een soort gelijke game. Lage instap, knopjes drukken en door. Maar in Patapon komt er beste een hoop tekst bij kijken. Tijdens het spelen praten de Patapons net zo veel als ze zingen en tussen de levels door is er ook veel overleg tussen de 'Pons en zijn er best wat statistieken. Maar als je daar omheen kunt kijken dan heb je een heerlijk titel in handen die je uren muzikaal speelplezier brengen met een geheel eigen artstyle.



En dat is iets dat de game ook voor mij aantrekkelijk maakte. De artistieke keuze in de game van muziek, animaties en de omgevingen werkt erg goed. En ook op de PSP. Ondanks dat de handheld destijds best krachtig was voor een portable device, Zouden genoeg games vandaag de dag wellicht kunnen afschrikken vanwege de graphics. Maar Patapon is tijdloos. Deze game kan nog meer dan prima mee. In de reviews deed de game het ook meer dan prima net als (blijkbaar) de verkoopcijfers. Want in 2009 kwam Patapon 2 uit en in 2011 het derde deel in de reeks.

En ondanks dat de reviews steeds iets minder enthousiast werden, is in mijn ogen dit trio zeker een aanwinst voor iedereen die een PSP in huis heeft. Want hoe Pata vrolijk Pata is het Pon om Pon elke keer Patapon te horen?