Old School’s Gaming Biography! - Epiloog

[OldSchool]

Ik lees met veel plezier de topics van Apenheul, waarin hij terugkijkt op gespeelde games. Het gaf mij de inspiratie om te kijken naar welke games voor mij belangrijk zijn geweest. Daardoor kwam ik op het idee om terug te kijken op mijn levensloop door gaming. Ik ga een kleine reis door de tijd maken en ik ga in chronologische volgorde games bespreken die voor mij belangrijk zijn geweest.

Kudo’s aan Apenheul, in feite neem ik zijn idee over.

De games:
1. Jumping Acrobats - Philips Videopac
2. Labyrinth Game - Philips Videopac
3. Pakacuda - Commodore 64
4. Kid Grid - Commodore 64
5. H.E.R.O. - Commodore 64
6. Bruce Lee - Commodore 64
7. Donkey Kong - Nintendo Game & Watch
8. Tetris - Nintendo Gameboy
9. Gargoyle’s Quest - Nintendo Gameboy
10. Super Mario Land - Nintendo Gameboy
11. Fortified Zone - Nintendo Gameboy
12. Sonic the Hedgehog - Sega Mega Drive
13. Kid Chameleon - Sega Mega Drive
14. Dr. Robotnik’s Mean Bean Machine - Sega Mega Drive
15. Wonderboy in Monster World - Sega Mega Drive
16. Wolfenstein 3D - PC
17. Dune II: Battle for Arrakis - PC
18. Counter-Strike - PC
19. Shivers - PC
20. Kurushi - Sony PS1
21. Colin McRae Rally 2.0 - Sony PS1
22. LocoRoco - Sony PlayStation Portable
23. Kingdom Hearts: Birth By Sleep - Sony PlayStation Portable
24: Dissidia Final Fantasy - Sony PlayStation Portable
25: Buzz: De Slimste van Nederland - Sony PlayStation Portable
26: Wii Party - Nintendo Wii
27. Rio - Nintendo Wii
28. Skylanders Giants - Nintendo Wii
29. Gang Beasts - Sony PlayStation 4
30. Overcooked - Sony PlayStation 4
31. Knowledge Is Power - Sony PlayStation 4
32. Puyo Puyo Tetris - Sony PlayStation 4
33. Escape Plan - Sony PlayStation Vita
34. Citizens of Earth - Sony PlayStation Vita
35. Grand Kingdom - Sony PlayStation Vita
36. Child of Light - Sony PlayStation Vita
37. Koloro - Nintendo Switch
38. Guacemelee - Nintendo Switch
39. A Fisherman’s Tale - Oculus Quest 2
40. Down the Rabbit Hole - Oculus Quest 2
41. Beat Saber - Oculus Quest 2
42. Acron: Attack of the Squirrels - Oculus Quest 2

[OldSchool]

Gaming biography
Part one: Jumping Acrobats - Philips Videopac

Destijds, begin jaren 80, was de familie aan mijn vaders kant behoorlijk hecht. En dat is nog steeds wel zo. Het was toen ook heel normaal om allemaal in dezelfde wijk te wonen. Mijn vader heeft één zus en vier broers. Op één na, woonde ze allemaal binnen enkele straten van elkaar. Het was dan waarschijnlijk ook niet zo vreemd dat als één gezin een Videopac aanschafte, ze dat allemaal deden. Ik herinner me logeerpartijtjes bij mijn nichtjes, die dan ook een Videopac hadden staan. Wel met een aantal andere spellen, reuze interessant!

Natuurlijk speel je thuis het meest. En hoewel we ongeveer 8 á 10 games hadden, speelde ik het meest Jumping Acrobats. Nu weet ik dat dat een kloon is van Circus Atari. Maar in die tijd was ik zo jong, dat mijn wereld bestond uit mijn directe omgeving. Kortom, ik wist nog geen eens wat een Atari was. Dus de Videopac was het enige gaming systeem dat ik kende. Want die hadden we. In de hele familie. En mijn favoriete game was dus Jumping Acrobats. Nummer 33. Want Philips nummerde hun cassettes. Je zou kunnen zeggen dat deze game mijn eerste go-to game was.



In Jumping Acrobats is het doel met een wip wap je karakters om en om de lucht in te blijven sturen. Lukt dit niet, ben je af en verlies je een leven. Gelukkig heb je er daar aan het begin tien van. Lukt dit wel, lanceer je dus een van je karakters de lucht in. In diezelfde lucht, hangen gekleurde vierkantjes. Groen, blauw en roze. Door deze aan te raken verdwijnen ze en zet je ze om in punten. De onderste groene rij levert het minste punten op, de rose bovenste rij het meest. Lukt het je een rij helemaal te laten verdwijnen, krijg je een bonus en… een geheel nieuwe rij om opnieuw te beginnen! De uitdaging zit natuurlijk vooral in het in de lucht houden van je karakters. De window om raak te springen is klein.

De nachtmerrie van elke serieuze Jumping Acrobats speler, zoals ik, is dat elke rij aan het uiteinde slechts één blokje over heeft. Wat er dan ontstaat is één groot niks in het midden. Raak je normaal gesproken een blokje, dan blijft je karakter even hangen en raakt een volgend blokje. Dit gaat zo enkele keren door en dan zakt je karakter en moet je op de juiste plek klaar staan met je wip wap. Door deze verschuiving komen je karakters telkens ergens anders op het scherm. Is er in het midden niets, dan is opschuiven een hell of a job. Wanhopig probeer je de sprong van je karakter te beïnvloeden. Je neemt meer risico. En gaat dus vaker af. Menig goede score werd hierdoor verstoort.



Zoals dat vroeger hoorde, waren er verschillende spel opties. Want dan kon je mooi op het hoesje zetten: 18 variations! En aangezien je elke variatie met één of twee spelers kon spelen, waren het er feitelijk maar negen. Het enige grote verschil dat ik me kon herinneren, was dat je de vierkantjes in de lucht kon laten bewegen, of stil kon laten hangen. Iets waar ik regelmatig mee afwisselde.

In de historie van gaming, is de Videopac waarschijnlijk alleen nog relevant voor oude mensen zoals ik. Mensen die vroeger begonnen zijn op een Videopac. En ik kan niet ontkennen dat nostalgie de grootse aandrijfmotor van mijn Videopac verzameling is. De replay value van Videopac games is niet altijd even aanwezig. Maar ik moet bekennen dat Jumping Acrobats een game is die ik zo nu en dan nog altijd graag speel. Het halen van een high score is dan het ultieme doel.

[marxkemp]

Door Dennis is Wip Wap 33, zoals ik de game noem, mijn favoriete Magnavox testgame.
Daarnaast hadden wij deze console wel eens thuis te leen of in bezit gekregen. De nostalgie herken ik wel. Meer dan bij atari.
Leuk topic!

[Apenheul]

Het doet me een beetje denkek aan een spel dat ik op mijn eerste IBM PC had waarin je twee ambulancemedewerkers speelde die met een trampoline mensen die uit een gebouw sprongen naar een ambulance moest laten stuiteren. Ik houd wel van dit tijdperk met one-screen games, daar konden ontwikkelaars veel creativiteit in gameplay in kwijt.

Edit: het waren babies!

[OldSchool]

Door Dennis is Wip Wap 33, zoals ik de game noem, mijn favoriete Magnavox testgame.
Daarnaast hadden wij deze console wel eens thuis te leen of in bezit gekregen. De nostalgie herken ik wel. Meer dan bij atari.
Leuk topic!

Ik ben blij dat ik een dergelijke invloed op je had

[OldSchool]

Het doet me een beetje denkek aan een spel dat ik op mijn eerste IBM PC had waarin je twee ambulancemedewerkers speelde die met een trampoline mensen die uit een gebouw sprongen naar een ambulance moest laten stuiteren. Ik houd wel van dit tijdperk met one-screen games, daar konden ontwikkelaars veel creativiteit in gameplay in kwijt.

Edit: het waren babies!

Die game heb ik nooit eerder gezien. Ik denk dat ik die voor de lol maar eens ga opzoeken!

[OldSchool]

Gaming Biography
Part two: Labyrinth Game - Philips Videopac

Ik wil jullie niet al te lang vervelen met Videopac. Maar gezien het belang van dit systeem voor mij persoonlijk wil ik in ieder geval een tweede game noemen. Er zijn echt wel meerdere toffe games op de Videopac. Ik had voor Space Monster kunnen gaan. Een alleraardigste Space Invaders kloon. Aan Munchkin kleeft natuurlijk ook een mooi verhaal, als Pac-Man kloon. De beste game voor twee personen is ongetwijfeld Dam Buster. Een soort Break Outgame, maar met een leuke twist. Één persoon probeert namelijk door de ‘dam’ te breken, de andere speler is hard aan het werk om de dam juist weer te herstellen.

Maar aangezien dit topic juist gaat over de beleving van toen, kom ik uit op numero 32: Labyrinth Game. De cartridge komt overigens met nog een spel, een variatie op Mastermind, met de niet al te originele naam “Supermind”. Maar dit terzijde. Terug naar het Labyrinth. Vroeger speelden we vaak met zijn tweeën, soms met meer. Met zijn tweeën hield meestal in: ik en mijn 3,5 jaar oudere broer. Dat ging over het algemeen goed, maar zoals dat gaat moest je als kleine broertje soms voor jezelf opkomen. Labyrinth Game was bij uitstek de game waar ik dat bij heb kunnen leren. Ik was namelijk de enige in het gezin, volgens mij zelfs in de hele familie, die deze game oprecht leuk vond.



Het doel van het spel is simpel. Je bent een vierkantje in een almaar veranderend doolhof. Lijnen komen en verdwijnen. Doel is om jouw vierkantje zo snel mogelijk naar de uitgang te bewegen. En dat tien keer achter elkaar, als je tenminste een high score tijd neer wilt zetten. In een variatie (want ook deze cartridge heeft opnieuw ‘18 variaties’) is er een tweede, kleiner blokje, wat je onderweg naar de uitgang moet ontwijken. Weet dit blokje je te vinden is het game over. Ook hier is het doel zo snel mogelijk uit het doolhof te ontsnappen. Alleen hoeft dat in dit geval slechts één keer. Maar opschieten! De tijd loopt door! Breek het record en zet een nieuwe snelste tijd neer!

Als kind was ik helemaal weg van deze game. Ik weet niet goed wat de aantrekkingskracht er van was, maar hij was er. En goed ook. De drie games die ik aan het begin noemde, hebben ieder toch een zekere replay value. Als ik nu terugkijk, heeft deze game dat een stuk minder. Het is natuurlijk erg herhalend en de game is eerlijk gezegd nogal saai. Want wat doe je nou helemaal? Misschien was het de tijd die mee loopt, onder in het scherm. Want high scores neerzetten is iets wat volgens mij in mijn genen zit. Misschien voelde het als “mijn game”, omdat ik soms enige strijd moest leveren om deze game te mogen spelen. Het helemaal goed terughalen kan ik het niet meer. Wel kan ik me goed herinneren dat ik deze game graag wilde spelen, al werd me dat dus vaak niet in dank afgenomen door mijn omgeving.



De Videopac is voor mij toch nog altijd een bijzonder systeem. Het waren de eerste voetstappen op het gebied van video games. Zowel in het algemeen, het was een van de eerste consoles op de markt, als voor mij persoonlijk. Doordat ik met dit systeem ben begonnen, en ook vroeger wel eens op een Pong systeem heb gespeeld, heb ik het gevoel dat ik de hele ontwikkeling van de game industrie heb meegemaakt. Voor velen is de Videopac nu een te oud systeem. Weinig replay value en te primitief. Maar destijds was het alles wat we hadden. De PC had zijn intrede in de huishoudens nog niet gemaakt. De NES van Nintendo was nog wat jaartjes weg. Het was nieuw en interessant. We konden het niet vergelijken met wat nog zou gaan komen. Daardoor hebben we intensief op de Videopac gespeeld en veel herinneringen gemaakt. Blijkbaar is die nostalgie nodig om het systeem nu nog te kunnen waarderen. En als ode aan de nostalgie, komt deze game op de lijst van mijn gaming biografie. De Videopac heeft zeker een plekje verdiend in de historie van gaming en heeft tevens een belangrijke plek in mijn collectie. Het is de enige library waar ik actief een full set najaag.

[Fing3r]

Leuk om te lezen Dennis! Die Jumping Acrobats kende ik eigenlijk als de game Clowns op de C64, maar het principe blijft hetzelfde en echt zo'n game waarbij je steeds zegt nog één potje dan! Labyrinth herken ik wel de screenshots van maar nog nooit zelf gespeeld.

[Apenheul]

Ik ken het spel niet, maar het filmpje overtuigt mij wel dat ik dit voeger ook heel tof gevonden zou hebben. Wel staat de speler op een gegeven moment minutenlang rechtsbovenin te wachten of er een opening verschijnt, dus ik kan me voorstellen dat het soms ook heel frustrerend kan zijn.

[OldSchool]

Leuk om te lezen Dennis! Die Jumping Acrobats kende ik eigenlijk als de game Clowns op de C64, maar het principe blijft hetzelfde en echt zo'n game waarbij je steeds zegt nog één potje dan! Labyrinth herken ik wel de screenshots van maar nog nooit zelf gespeeld.

Thanks!

Deze game heeft wel de nodige variaties op de consoles uit de jaren 80. Blijft voor mij een verslavende game!

[OldSchool]

Ik ken het spel niet, maar het filmpje overtuigt mij wel dat ik dit voeger ook heel tof gevonden zou hebben. Wel staat de speler op een gegeven moment minutenlang rechtsbovenin te wachten of er een opening verschijnt, dus ik kan me voorstellen dat het soms ook heel frustrerend kan zijn.

Veel ‘streepjes’ gaan aan en uit en veranderen daardoor het parcours. Maar er zijn volgens mij ook streepjes die nooit veranderen en altijd ‘aan’ staan. Het blijft een doolhof natuurlijk . Maar als er te lang niets gebeurd, dan moet je echt een alternatieve route gaan zoeken.

[OldSchool]

Gaming Biography
Part three: Pakacuda - Commodore 64

De periode met de Videopac was zeker succesvol te noemen. Ik was zo jong, dat ik me echt niet meer kan herinneren wanneer we de Videopac precies kregen en hoe lang we daar mee gedaan hebben. Ik weet wel dat we op een gegeven moment een Commodore 64 in huis kregen. Dat was wel wat je noemt een upgrade! We vergaten allemaal de Videopac en begonnen aan een nieuwe era in gaming. Hoewel, allemaal vergeten… Het ‘retro’ gamen zat er toen al in, want ik was de enige die nog wel eens op de Videopac speelde. Helaas vergat ik een keer na het spelen de stekker er uit te trekken. Vond de Videopac niet zo leuk en hij kon bij het grof vuil. Ik kocht later, toen ik een jaar of 14 was, een Videopac op een rommelmarkt. Tot mijn grote woede kwam ik er toen achter dat mijn vader voor 25 gulden al onze games had verkocht.

Maar de Commodore 64 dus. We hadden het eerste model, beter bekend als de ‘breadbin’. Als je rondneust op game gerelateerde sites of social media, is een veel gestelde vraag: “Welke game speelde je als eerst?” Of soms ook specifieker: “Welke C64 game speelde je als eerst?”. Ik kan op beide vragen geen antwoord geven. Te lang geleden. Wat ik wel weet, is dat de game Pakacuda één van de eerste moet zijn geweest. In het begin was er nog geen disk drive. En hoewel het kopiëren van cassette bandjes al snel een vlucht nam, begonnen we met enkele originele C64 games op tapes. Mijn ouders kwamen ooit terug uit de stad, het centrum van Nijmegen, en hadden toen wat software mee genomen. Als mijn geheugen me niet in de steek laat, was dat kort na de aanschaf van de C64 zelf en in een periode dat we voor ons gevoel nog niet veel met het apparaat konden. Ik kan me daarvan nog twee games herinneren: “Escape MCP” en “Pakacuda”.



Escape MCP had wel wat weg van de vorige game, Labyrinth Game. Want je moest ook hier een doolhof door, en ondertussen moest je een grote M zien te ontwijken die zich langzaam maar zeker continue jouw kant op bleef bewegen. Op zich geen verkeerde game, maar wel ontzettend moeilijk. Ik geloof niet dat we ooit voorbij het tweede level zijn gekomen. Pakacuda daarentegen, werd door mijn moeder omschreven als “net zoiets als Pac-Man”. Dat had de verkoper haar denk ik verteld, en ik kan niet ontkennen dat de beste man of vrouw gelijk had. In Pakacuda ben je een grote vis en is je doel om alle kleine visjes op te eten. Niet geheel ontoevallig, vind je op je scherm vier octopussen die je achterna zitten. Als ze je vinden, ai, dan verlies je een leven! Gelukkig vind je her en der op het scherm wat kleine, knipperende, aaltjes. Als je die opeet, worden de rollen omgedraaid en kun jij de octopussen opeten! Of zoals de game zelf het veel mooier uitlegt: “Eat an eel for the extra “charge” needed for attacking the octopus.”. En dat dan in hoofdletters, want dat was op de Commodore 64 eigenlijk wel de standaard. Het moge duidelijk zijn, dat dit een regelrechte Pac-Man kloon was. Maar dan in een sea life thema. Pakacuda was klaarblijkelijk een samentrekking van Pac-Man en barracuda.

De game was redelijk primitief. Hij kwam dan ook uit 1982, hetzelfde jaar dat de Commodore 64 zelf op de markt kwam. In die begin tijd waren veel games nog doelgericht en werd er nog weinig gedaan met de mogelijkheden die een C64 bood. Pac-Man was in de arcades destijds natuurlijk niet veel minder primitief. Maar in Pakacuda mis je wel de duidelijke blauwe randen en de betere flow van de game. In Pakacuda heeft je vis bijvoorbeeld wat vreemde bochten die het moet maken. Wat me wel altijd bijgebleven is, zijn de sound effects. Als ik die hoor ben ik weer helemaal terug naar mijn kindertijd. Het geluid als je de visjes blijft eten ga ik nooit meer vergeten! Ook toen al in 1982, was het geluid van de Commodore 64, uniek.



In het hele begin, hadden we dus nog maar weinig games. Pac-Man was een bekend fenomeen. Want begin jaren tachtig, vond je overal wel Arcade kasten. Zelfs in sommige restaurants. In het favoriete restaurant van mijn ouders stond een Pac-Man kast. Het was zo’n restaurant met de toiletten apart in een kelder. Als je trap af liep, kwam je eerst in een soort van grote hal. En daar stond hij. Ik at lekker mijn eten op en vroeg vervolgens om een gulden om een spelletje te kunnen spelen. Pakacuda is geen Pac-Man, maar toch zeer zeker een aardige kloon. Dus van het kleine aantal games dat we in die begin periode hadden, was deze game absoluut de favoriet! Af en toe speel ik de game nog wel eens. Vooral om even terug in de tijd te gaan. Dat gevoel dat wordt opgewekt door de herkenbare geluidseffecten. Heerlijk. Maar de game wint het niet van het echte Pac-Man. Vreemd genoeg hebben we voor zover ik me kan herinneren, nooit een officiële C64 versie van Pac-Man gehad thuis. Gelukkig hadden we uiteindelijk honderden spellen om te spelen. We hebben ons nooit hoeven vervelen!

[toejam]

Ik kreeg mijn C64 pas in 1985 met een stapel tapes vol games en daar stond deze ook op. Ik heb er vooral de herinnering aan dat ik die altijd oversloeg. Dat was vooral een luxeprobleem natuurlijk want als je minder te kiezen hebt ben je ook minder kritisch.

[OldSchool]

Ik kreeg mijn C64 pas in 1985 met een stapel tapes vol games en daar stond deze ook op. Ik heb er vooral de herinnering aan dat ik die altijd oversloeg. Dat was vooral een luxeprobleem natuurlijk want als je minder te kiezen hebt ben je ook minder kritisch.

Dat is het inderdaad. De game is niet erg populair en dat kan ik me goed voorstellen. We hebben dus nooit een officiële Pac-Man gehad, maar we kregen op een geven moment wel Ms Pac-Man. Daarna heb ik Pakacuda een stuk minder vaak gespeeld kan ik je vertellen.

Dit is natuurlijk wel het bijzondere aan de Commodore 64. Het feit dat je zo veel spellen tot je beschikking had. Later kregen we / ik andere consoles, maar dan moest je het doen met 5 tot 10 originele spellen. En of je die nou leuk vond of niet, je speelde ze. De Commodore bood je dan simpelweg meer vrijheid.

[Apenheul]

Weer een onbekende game voor mij. Je hebt pac-man clones en je het Pakacuda, zelfs de 'hit-stun' wanneer je een vijand opeet is praktisch hetzelfde als in Pac-Man

[Dynamike]

Pakacuda heb ik echt nog nooit van gehoord of gezien. Maar het is wel een hele mooi Pac-man-clone, maar dan lekker met vissen. Heel tof om te zien. En geluid is wel heel typisch C64. Ondanks dat het niets bijzonders lijkt te doen, doet het mij juist heel erg veel. Echt heel tof hoor.

[Fing3r]

Ha, nooit van deze game gehoord ondanks dat ik veel op onze C64 speelde, ik weet nog wel dat de eerste game die ik op de C64 speelde Arkanoid was bij mijn neef thuis (hij was al een stuk ouder dan ik en woonde al op zich zelf) En daar speelden we dan tot diep in de nacht op zijn C64. Niet lang daarna kregen wij op Sinterklaas een eigen C64 incl. Power Cartridge die mijn neef sterk had aangeraden bij mijn ouders

Weer een fijne post Dennis, bedankt voor het ophalen van mijn herinneringen!

[OldSchool]

Weer een onbekende game voor mij. Je hebt pac-man clones en je het Pakacuda, zelfs de 'hit-stun' wanneer je een vijand opeet is praktisch hetzelfde als in Pac-Man

Het is best goed uitgevoerd toch? Ik snap alleen de lay out van het speelveld niet. Dat zou ik dan toch anders gedaan hebben.

Pakacuda heb ik echt nog nooit van gehoord of gezien. Maar het is wel een hele mooi Pac-man-clone, maar dan lekker met vissen. Heel tof om te zien. En geluid is wel heel typisch C64. Ondanks dat het niets bijzonders lijkt te doen, doet het mij juist heel erg veel. Echt heel tof hoor.

Wat grappig dat het je toch iets doet! Je bent natuurlijk ook groot geworden met een C64, dus misschien is het typische C64 geluid?

[OldSchool]

Ha, nooit van deze game gehoord ondanks dat ik veel op onze C64 speelde, ik weet nog wel dat de eerste game die ik op de C64 speelde Arkanoid was bij mijn neef thuis (hij was al een stuk ouder dan ik en woonde al op zich zelf) En daar speelden we dan tot diep in de nacht op zijn C64. Niet lang daarna kregen wij op Sinterklaas een eigen C64 incl. Power Cartridge die mijn neef sterk had aangeraden bij mijn ouders

Weer een fijne post Dennis, bedankt voor het ophalen van mijn herinneringen!

Graag gedaan! Mooi dat het stukje dit effect mag hebben! De C64 was toch een bijzondere tijd, voor de mensen die het meegemaakt hebben. Die Power cartridge heb ik nooit gehad. Zie ze wel vaak te koop staan, maar geen idee wat je er mee kan?

[Fing3r]

Voor mij al lang geleden, maar het zorgde volgens mij voor snellere laadtijden en het staat mij bij dat je programma's ook kon pauzeren.

Sent from my J9210 using Tapatalk

[OldSchool]

Gaming biography
Part four: Kid Grid - Commodore 64

De Commodore 64 bracht ons in de wereld van de 8 bit. Niet dat we dat ons destijds realiseerden, het was gewoon zo. De tijd van de Commodore 64 kenmerkte zich vooral in het kopiëren van cassettebandjes en turbo loaders. Je hoort wel eens verhalen van games die wel 15 minuten nodig hadden om te laden. Die games kan ik me niet herinneren, maar het laden was zeker wel een dingetje. Ik kan me nog goed herinneren, dat je even afstemde wanneer je op de datasette op play ging drukken. Want dan mocht niemand zich meer bewegen en begon het grote wachten. En dan maar hopen dat er geen ‘loading error’ uit kwam. Want als dat gebeurde, kwam je daar pas aan het einde achter. Wat een tijd moeten we verspild hebben…

Het kopiëren van tapes was dus de manier om nieuwe games te ontdekken. Toen eenmaal de turbo loaders hun intrede deden, ging dat een stuk makkelijker en sneller. Een turbo loader maakte een compacter pakketje van de informatie. Dat ging dus sneller, maar betekende ook dat er soms tientallen games op één cassettebandje stonden. Daardoor ontstonden de lijstjes met ‘tikken’. Een datasette had een counter. Eerst laadde je aan het begin van het bandje de turbo loader. Vervolgens spoelde je het cassettebandje naar het juiste aantal ‘tikken’ op de counter en dan ging je op hoop van zegen maar laden. Gelukkig werkte dat behoorlijk goed.



Één van de games op zo’n mixtape, was Kid Grid. Een ‘grid capture’ game. In 1981 kwam Amidar als eerste in dit genre in de arcades terecht, ontwikkeld door Konami. Kid Grid uit 1983 is niet zo zeer een directe kloon, maar meer een adaptatie er van. Je bestuurt je karakter, Kid Grid dus, door een veld met vierkanten in wisselende samenstelling. Het doel is om elk vierkant geheel te omsluiten, waarna het vierkant zich vervolgens opvult en je er punten voor scoort. Uiteraard zijn er een aantal vijanden, vier om precies te zijn, die hun best doen om dit proces zo goed mogelijk te verstoren. Als ze je te pakken krijgen verlies je een leven. Gelukkig heb je de beschikking over een aantal ‘stuns’, die je tegenstanders voor een kort moment bevriezen en je dan niet kunnen deren. Je kunt ze dan zelfs passeren.

Wat Kid Grid leuk maakt, is het level design. Het eerste scherm bestaat volledig uit vierkanten. Daarna wisselt het level design en daarmee ook de moeilijkheidsgraad. Je hebt minder bewegingsruimte en daarmee ligt een confrontatie met één van je vijanden altijd op de loer. Je tegenstanders lijken een eigen persoonlijkheid te hebben en je leert al snel welke het gevaarlijkste is. Dat Pac-Man een inspiratie bron is geweest, is ook duidelijk. Zo zijn er vier tegenstanders, maar je kunt ook het scherm rechts verlaten en weer links terugkomen. En andersom. Iets dat ondanks de verschillende opbouw van de levels, een terugkerende mogelijkheid is.



Dit soort ‘grid capture’ games hebben altijd een aantrekkingskracht op mij gehad. Ik speelde bijvoorbeeld ook graag Potty Painter in the Jungle. Een eenvoudige en meer directe kloon van Amidar. Maar ook later, toen ik als volwassene voor het eerst een ColecoVision in mijn bezit had, bleek Pepper II als snel één van mijn favoriete games voor het systeem. Wat Kid Grid bijzonder maakt, is dat iemand het originele concept weet te verbeteren. Niet alleen qua gameplay, maar ook op het gebied van geluid en graphics. De game heeft door zijn zwarte achtergrond veel contrast. Het is kleurrijk en de sprites zijn uniek. De geluidseffecten zijn voor C64 begrippen wellicht simpel, maar wel herkenbaar. Voor mij is dit de beste game in zijn genre.

Het is dan ook een game die ik regelmatig speel. Met de moderne mogelijkheden die een Anbernic RG351M via emulatie biedt, is het me zelfs gelukt om de game helemaal uit te spelen. In de tijd van de Commodore 64 werd er op veel gebieden een grote stap gezet. Het verschil tussen een Videopac en een C64 is immens groot. Toch waren de games op de C64 nog altijd relatief simpel. Tegenwoordig biedt een game je een ervaring die toch al snel over de tien uur gaat. Maar vroeger was het al bijzonder als een game high scores kon saven, laat staan dat je de voortgang in een game kon opslaan. Dus vrijwel alle games waren kort. De lengte van een game werd met name opgerekt door een game snel moeilijker te laten worden. Een reden dat het zo lang heeft geduurd voor ik de game daadwerkelijk kon uitspelen. Maar tevens een reden dat je in die tijd best een hele middag kon gamen, maar dan niet één maar wellicht tientallen games speelde. En dat was net zo goed genieten!

[Apenheul]

Ah zo'n type game heb ik ook wel eens gespeeld en die ken je vast wel: Qix.

[OldSchool]

Ah zo'n type game heb ik ook wel eens gespeeld en die ken je vast wel: Qix.

Qix is erg tof. Wel net iets anders, omdat je je eigen rechthoeken moet maken en Kid Grid is natuurlijk een vooraf bepaald pad. Maar de overeenkomsten zijn er zeker! Helemaal mee eens!

[arjen1981]

Ja inderdaad wat Niels zegt. Bijvoorbeeld Bouncing Babies maar ook Kid Grid ken ik echt van later. Fan ports op de Amiga. Toen Public Domain nog echt Public Domain was. Als diskette die op de cover van een Amiga geplakt waren.

Ik was nog vrij stil in deze thread. voor mij is het toch ook net even te vroeg deze games. Maar het zijn tegelijkertijd pareltjes die eeuwig speel plezier hebben. Van die concepten die je eigenlijk ook niet kunt verbeteren.

Al voegden de Kid Grid spelen waarbij je met het speelveld schaars geklede dames zichtbaar maakte wel echt een upgrade natuurlijk!

[OldSchool]

Ja inderdaad wat Niels zegt. Bijvoorbeeld Bouncing Babies maar ook Kid Grid ken ik echt van later. Fan ports op de Amiga. Toen Public Domain nog echt Public Domain was. Als diskette die op de cover van een Amiga geplakt waren.

Ik was nog vrij stil in deze thread. voor mij is het toch ook net even te vroeg deze games. Maar het zijn tegelijkertijd pareltjes die eeuwig speel plezier hebben. Van die concepten die je eigenlijk ook niet kunt verbeteren.

Al voegden de Kid Grid spelen waarbij je met het speelveld schaars geklede dames zichtbaar maakte wel echt een upgrade natuurlijk!

Haha, die ken ik ook nog wel .

Het mooie aan dit concept is natuurlijk wel dat we steeds verder in de tijd komen. Ik probeer ook niet te lang bij een zelfde systeem te blijven hangen. Ik heb geen maximaal aantal in mijn hoofd, maar het is niet dat ik nu twintig c64 games ga opnoemen. Dus geduld, we komen vast nog hij games die je beter liggen!