Button Bashers Top 25 Draft: PC

[Fing3r]

X-Com: UFO Defense

Release Date: Maart 1994
Ontwikkelaar: Mythos Games en Microprose
Genre: Strategie

X-com heeft al een lange geschiedenis, het eerste deel is bekend onder verschillende namen en is zelfs nog naar de consoles geport (Playstation en de CD32). De officiële benaming weet ik niet, maar hij is ook bekend als UFO: Enemy Unknown en op de Playstation kreeg hij de naam X-Com: Enemy Unknown. En de remake uit 2012 heeft vervolgens dezelfde naam gekregen als de Playstation versie.



De game is op te delen in twee verschillende gameplay stijlen, je hebt de Geoscape waarin de tijd realtime verloopt. De snelheid van het tijdsverloop kun je makkelijk aanpassen van zeer langzaam tot vliegensvlug. Tijdens deze momenten ben je druk bezig bent met het uitbouwen van je basissen, het recruteren van je soldaten, onderzoek naar nieuwe gear, productie van gear enz. Tot het moment dat er ergens een melding wordt gemaakt van een UFO of dat je patrouille er één tegenkomt.
Je X-Com organisatie heeft echter niet onuitputtelijke resources, je bent afhankelijk van de steun van verschillende landen. Afhankelijk van hoe je presteert zullen ze je meer of minder geld doneren, presteer je dus niet volgens verwachting dan is het al snel game over.



Als je dan uiteindelijk een encounter met de vijand hebt schakelen we over naar de Battlescape, hierin gaan we over naar turnbased strategy. Je kunt nu met een selectie van jouw soldaten het gevecht aangaan met de vijand. Hierbij moet je rekening houden met je gehele omgeving, je komt namelijk aan op onbekend terrein en zult eerst de vijand moeten lokaliseren en vervolgens uitschakelen. Je moet rekening houden met hoogteverschil, het soort dekking wat je gebruikt, de wapens die je meedraagt enz. Persoonlijk vond ik dit altijd het minst leuke aan de game en genoot ik meer van het managen in Geoscape.



Ik heb de game voor het schrijven van dit stuk nog wel even opgestart en een poosje gespeeld, maar ondanks dat het nog steeds goed te doen is kan ik mij er niet meer toe zetten om ermee door te gaan. Het voelt allemaal behoorlijk verouderd en grafisch is het ook niet meer om aan te zien. Ik zou dan ook eerder weer beginnen met de remake uit 2012 dan dat ik deze game nog eens een keer ga opstarten. Maar in de jaren negentig heb ik hier erg van kunnen genieten en deed de game voor mij weer eens iets totaal anders dan wat ik gewend was om te spelen en daarom verdient het wel een plekje in deze top 25.

[Fing3r]

Daar is hij dan, vakantie en The Last of Us zorgden wat voor vertraging maar het is me dan toch gelukt hem vandaag te posten

[toejam]

Freddy Pharkas: Frontier Pharmacist



Release date: 1993
Ontwikkelaar: Sierra On-Line
Genre: Point and click

Ik zal maar direct heel eerlijk zijn, deze titel kun je verwisselen met diverse andere titels van Sierra On-Line en ik zou het verhaal verder grotendeels hetzelfde kunnen houden. De grootste overgang voor mij van de Commodore 64 naar de PC was de rijkdom aan point & click adventures. Ik had er op mijn leen-Amiga wel een paar gespeeld maar pas op mijn PC ging ik los.

Deze specifieke titel heb ik gekozen omdat die uitkwam vlak nadat ik mijn pc in elkaar had zitten. De onderbroekenlol van de eerste paar Larry games zat me nog vers in het geheugen en deze deed er een schepje boven op in een iets andere setting.

Freddy Pharkas was namelijk ooit het snelste pistool in het westen tot een ongelukkige confrontatie hem een oor kostte en hij zijn wapens in de wilgen hing. Hij ging zich richten op het genezen van mensen en opende een apotheek in het dorpje Coarsegold. Dit liep allemaal prima tot de inwoners van het dorp verjaagd werden en andere bedrijven gedwongen werden om de deuren te sluiten. Als Freddy niet ook dat lot wil ondergaan zal hij dit mysterie tot op de bodem moeten uitzoeken.



Het spel blinkt direct uit in de humor. Geschreven door Al Lowe en Josh Mandel, veteranen van Larry, zitten er meer dubbele bodems in de tekst dan een smokkelvat. De setting, sfeer en mogelijkheden zijn prima en het spel geeft je genoeg ruimte om dingen te proberen zonder dat je bij de eerste stap al vastloopt. Tegelijk is te merken dat er inspiratie uit Larry 3 gehaald is omdat er her en der best kansloze puzzels in het spel verwerkt zitten.

Gezien de hoeveelheid uren die ik in de Sierra-adventures gestoken heb kon ik die onmogelijk niet in de lijst opnemen. Daar waar andere partijen dingen anders en soms ook beter deden, is Sierra de eerste associatie die ik met deze adventure games heb en staat deze entry voor mij synoniem met Larry, Space, King's en Police Quest, Quest for Glory en alle vreemde eenden in de bijt zoals deze.

[Fing3r]

Point and click adventures waren altijd te gek, ik heb mij voornamelijk vermaakt met games als Zack mc Cracken, Maniac Mansion, Gobliiins enz.

Weer een mooie toevoeging!

[Gozert]

Point-and-click adventure games zijn ook weer zo'n typisch PC genre. Ik heb er vroeger weinig tijd aan besteed, maar ik ben de afgelopen twee jaar een beetje de schade aan het inhalen. LucasArts games blijven daarin mijn favoriet, maar Sierra's impact op het genre kan niet ontkent worden.

[Flozem]

Nice one! Ik heb zelf goede herinneringen aan Leisure Suite Larry 6. Geweldige game was dat.

[Dynamike]

Dit is een adventure die ik nog eens een keer echt zou willen gaan spelen. Toen deze uitkwam was er vast een reden dat ik hem niet gespeeld heb, net als dat ik Codename Iceman bijvoorbeeld nooit echt gespeeld heb, maar ik heb geen flauw idee meer waarom. Mooie toevoeging!

En nu ben ik aan de beurt. Wegens drukte op het werk zal mijn game dit weekend landen.

[Apenheul]

Van de Sierra adventure games ben ik persoonlijk alleen bekend met de Larry en Space Quest franchises. Oh ja en Mother Goose heb ik ooit op een blauwe zondag gespeeld

[Apenheul]

RE X-COM, wat een game. Zo'n spanning wanneer je plotseling een schot hoort uit de duisternis, en het verhaal gaat zo van "by the way, Aliens".

[Ribbelchips]

Ik was ook meer van de LucasArts adventures, maar ik heb me in de begindagen (op een X386 met EGA monitor) wel erg vermaakt met Police Quest. Ik weet niet meer welk deel het was, maar het intikken van een opdracht als 'get the keys' of 'get in the car' en dat vervolgens ook daadwerkelijk in de game te zien gebeuren vond ik destijds echt mindblowing.

Uiteraard probeerden we al vrij snel schunnige woorden te vertalen en die te gebruiken. Volgens mij kreeg je dan afkeurende reacties terug van het spel. Wat ik wel zeker weet is dat je game over was wanneer je je broek liet zakken

[Dynamike]

EverQuest/Ruins of Kunark



Release date: EverQuest (1999) / The Ruins of Kunark (2000)
Ontwikkelaar: Sony Online Entertaiment (Later Daybreak)
Genre: MMORPG

Een online wereld om je in te verliezen was in 1999 het mooiste dat je je kon voor stellen. EverQuest was niet de eerste MMORPG die wereldwijd in de belangstelling stond. Ultima Online deed het in 1997 namelijk al. Maar die heb ik overgeslagen. Mijn MMORPG-avontuur begon in 1999. En ondanks dat ik al redelijk vaak in de podcast heb verteld over EverQuest kan ik deze game, met de eerste expansion, niet laten liggen. Beide hebben mij namelijk een gevoel gegeven dat ik nooit en te nimmer meer zal ervaren: het gevoel van echte spanning, en exploratie van het onbekende.

In 1999 had ik nog geen idee van wat mij te wachten stond. Samen met twee collega's kregen we ineens in de gaten dat er in Amerika een game uit was zoals geen ander. Het heette EverQuest en we wisten er eigenlijk nog maar weinig van. Zaken als YouTube, Twitch en natuurlijk BB Bulletin waren er nog niet. Het enige dat we wisten was dat het een online wereld was die je niet offline kon spelen. En het was een huge-ass wereld. En dat was het. Gelukkig had ik kabelinternet van Casema naast de ISDN-verbinding die we ook nog hadden dus het altijd online spelen moest geen probleem zijn (was het wel, want de lag was niet van de lucht). Alleen, hoe kwamen we aan deze game?



In de reguliere winkels was de game niet te koop. Ook via het internet was de game niet te koop. Iets wat we vandaag de dag normaal vinden was in 1999 verre van normaal. Na een rondje bellen naar gameshops die games importeerde kwam ik uit Leiden. Daar was een winkel die EverQuest verkocht, en men had er drie. Precies genoeg dus! Ik sprong direct in de auto, haalde de games op en reed daarna door naar het werk om de games over te dragen aan mijn mede-avonturiers. Die avond zouden we beginnen aan het grootste game-avontuur dat ik ooit heb beleefd.

De installatie bestond uit twee CD's met daarna uiteraard via de launcher nog wat updates. De volgende stap was het aanmaken van een account. Dit werd "Conarq". Bij het betreden van de game heb ik eerst een paar minuten zitten staren naar alle opties en mogelijkheden. Want ik moest niet alleen een personage aanmaken waarbij ik een race en class moest kiezen, ook een geloof en een starting city behoorde tot de mogelijkheden. En ik had geen idee. Ik maakt een Dwarf aan en de starting city Kaladim was het eerste dat ik zag. Buiten bij de gates werd ik gespawned en ik was radeloos. Ik begreep geen fluit van wat ik zag en welke knoppen waar voor dienden. En dat is niet zo gek. Hieronder zie je de user interface zoals die in 1999 aan ons werd gepresenteerd.



Zoals je kan zien was dit alles behalve gebruikersvriendelijk. De eerste 60 minuten van mijn MMORPG-ervaring waren niet de beste. Maar drie paar ogen zien er meer dan één. Dus die avond begon ik opnieuw. Ik maakte een Human Wizard aan met de naam Conarq. Deze aanstormende held begon in Freeport. Daar waren ook de andere collega's gestart maar deze hadden een voorsprong en waren al level 4 toen ik de game binnen kwam wandelen. Eéntje van de twee vertelde mij wat ik het beste kon doen. Ik moest buiten de poorten van Freeport even levellen tot level 4 en daarna van Freeport lopen naar het westen. Daar moest ik de weg volgen en het allereerste huisje binnengaan dat ik tegen kwam.

Ik besloot de tocht te maken. Van West Freeport naar de East Commonlands. Tijdens mijn tocht begon het te regen en te onweren, het was nacht in Norrath (de wereld van EverQuest) en na een bibberende tocht kwam ik aan bij het allereerste huisje dat ik kon vinden. Ik liep naar binnen, deed de deur dicht en wachtte. Via de chatfunctie in de game kreeg ik een bericht: "OMW". Het enige dat ik kon doen was wachten.



In deze hutjes was ik aan het wachten. Het duurde en duurde. Waarschijnlijk, achteraf gezien, duurde het nog geen 30 seconden, maar voor mijn gevoel duurde het eeuwen. Ik was immers in een wereld terechtgekomen die ik niet kende. Waar gevaar op de loer lag. En wat zou er gebeuren? Ineens ging de deur open. Een bliksemflits verblindde mij in het kleine speelveld van de interface en daar, uit de duisternis stond mijn collega. /wave. Een zwaaiende Human Monk stond er voor mij en gebaarde mij om met hem mee te gaan. Door het donkere gebied in de stromende regen volgde ik hem. Geen idee waar heen. Geen idee wat we gingen doen.

We liepen richten de bergen. Ik wist niet wat we daar precies gingen doen maar om mij heen hoorde ik de akelige lach van skeletten die ons tot puree wilde slaan. We vochten, versloegen en pakte de loot op totdat we bij een berg kwamen met een gat in de muur. Er begon muziek te spelen. Onheilspellende muziek. En eerlijk waar, de kippenvel stond op mijn rug. Waar was ik in beland? Wat was die voor game en wat was dit voor wereld? We liepen de berg op. Richting het grote gat in de muur. En op het moment dat ik de rand over kon kijken zag ik de derde collega met nog een hele zwik andere gamers. Ik wist waar ik was, ik was thuis.



Dit was het begin van uren, dagen, weken, maanden en zelf jarenlang plezier. De interface die je hierboven ziet werd op den duur aangepast en er kwamen meer en meer quality of life-aanpassingen. Want de game in z'n rauwe vorm was niet altijd vriendelijk voor de speler. Een voorbeeld hiervan was meditating. Als je een caster was en je mana was op, dan moest je mediteren. Dat deed je door te zitten en te staren naar je spellbook. Hierdoor werd het toch al kleine speelveld geblokkeerd door een boek en zag je echt helemaal niets meer van wat er gaande was in de game. Ook als je doodging moest je naar je lichaam opzoek om je spullen op te halen. Dat kon weleens een hele avond duren. Letterlijk. Ging je dood op je weg naar je lichaam? Dan was je alle spullen kwijt. En zo waren er nog veel meer zaken die het een hele klus maakte om de te overleven.

Maar zoals ik in de intro al zei wil ik het ook nog even over de eerste uitbreiding uit 2000 hebben: The Ruins of Kunark. De allereerste uitbreiding voor de game en ook deze moest in de USA besteld worden. Want deze uitbreiding kwam ook weer op een aantal CD's. Een nieuw gebied en een nieuw ras, de Iksar, werden geïntroduceerd. Op zich niets bijzonders als je kijkt naar de uitbreidingen van vandaag de dag voor games, maar voor ons in 2000 wel.



Waar er vandaag de dag geen geheimen meer zijn voor gamers, omdat alles online staat of te vinden is en elke game van dit formaat een in-game map heeft, had EverQuest niets van dat. Echt niets. Maps werden door mensen met de hand getekend, gescand en op EQAtlas.com geplaatst. Dit was een druk bezochte website om een gebied te verkennen. Ik had zelfs een hele multomap staan naast mijn PC met uitgeprinte maps. Een multomap. Met maps! Dat is iets wat je je nu niet meer voor kan stellen. Goed. Na de installatie van The Ruins of Kunark wisten we enkel dat de overtocht met de boot naar het nieuwe continent voor de good guys uit de game vertrok uit South Ro.

Ik had griep. Of een andere ziekte. Maar ik was thuis en in de lappenmand. Toevallig, en dat was echt toevallig, op het moment dat uit de USA het pakketje kwam van Sony Online Entertainment met de uitbreiding waar we al een tijdje op aan het wachten waren. Hierdoor kon ik hem alvast installeren zodat ik 's avonds direct aan de slag kon. Ik wist op dat moment zeker dat ik nog een dag of twee/drie ziek zou blijven. Want de nieuwe uitbreiding van EverQuest was er! Snel berichtte ik mijn collega, die wel aan het werk was, dat de uitbreiding binnen was. Maar, ik zou netjes wachten. Want dat had ik beloofd.

Die avond. Daar stapte de collegavriend en ik in 2000 op de boot. Bootreizen in EverQuest duurde trouwens met gemak 30/45 minuten en als je boot gemist had moest je soms ook 20 minuten wachten totdat er een nieuwe boot kwam. De boot nam ons mee naar The Ocean of Tears. Hier moesten we overstappen naar de volgende boot. Tot op dat moment nog niet heel spannend. Maar de nieuwe boot opstappen, wachten en zien waar je heen ging was toch wel andere koek. Vooral omdat de stad waar de boot uiteindelijk zou aanmeren een evil-stad was. En wij waren good guys. De vraag was dus wat zouden we gaan doen? Want als we in de stad aan zouden meren werden we afgeslacht. Er was een oplossing, maar of die slim was, dat wisten we niet. We moesten overboord springen en zwemmen.

We doken van de boot af en kwamen aan in The Overthere. Een gebied dat ons helemaal niets zei, alles was nieuw. Ineens zagen we sabretooth tijgers, Karnak's en andere nieuwe tegenstanders. Waar waren we? Wat was dit voor land? We wisten niets! Van The Overthere liepen we naar The Warsliks Wood, naar The Field of Bone. En zo ontdekte wij wederom avonden en avonden de eerste van nog vele uitbreidingen.

EverQuest heeft mij jaren lang, elke avond, geboeid en enorm veel mooi verhalen en ervaringen opgeleverd. Het was geen makkelijke game, zoals ik al aangaf. Een onderdeel van de game waren "hell levels". Dat waren de ronde getallen. Level 20, 30, 40 etc waren de meest pittige levels om door te komen. Deze vereiste driemaal zoveel exp als de normale levels. En, als je doodging, verloor je ook nog eens experience. Het kon dus zomaar als je net level 41 was en je dood ging, je teruggezet werd naar level 40. En daar zat je dan ineens weer in een hell level.

Ondanks de naam had EverQUEST bijna tot geen quests en was het eigenlijk een sociale grind. Niets meer, niets minder. En dat is het tot op de dag vandaag nog steeds. Een jaar of twee geleden ben ik terug de game in gedoken, die nog steeds door velen wordt gespeeld. Maar de conclusie was al snel dat het bij de herinneringen moet blijven. De manier waarop MMORPG's vandaag de dag in elkaar steken laten EverQuest ver achter zich. De moeder van de MMO's is inmiddels ingehaald door de veel knappere dochter. Zo simpel is het. Toch is de liefde voor de game groot. Heel groot. En dat zal nooit verdwijnen. Vandaag de dag zijn er nog steeds elementen uit de game te vinden in wat nu MMO's zijn. De basis is gelegd door EverQuest. En mocht je ooit een MMORPG spelen en iemand roept "DING" als hij of zij een level omhoog gaat, tik ze dan op de vingers, want dat geluid, dat behoort aan de moeder der MMORPG's: EverQuest.

[Fing3r]

TLDR, Everquest nooit gespeeld.






Just kidding Morgen maar even goed voor gaan zitten, nu niet echt meer energie om te lezen

[OldSchool]

Top verhaal Mike! De passie spat er van af!

Sorry, zelf nooit gespeeld, en ik begrijp dat we er ook niet meer aan hoeven te beginnen.
Maar om zo even een kijkje te krijgen in jouw belevingswereld is al tof genoeg!

[toejam]

Mooi verhaal, prachtig geschreven. Ik heb er helemaal niets mee, maar ik snap heel goed hoe het MMO-universum aan de PC verbonden is. Everquest op de PS2 is volgens mij maar een schim van wat er op de pc gebeurde.

[arjen1981]

Mooi verhaal. Maar inderdaad je moet het bij de herinneringen houden. Toch waren voor mij de MMORPG's juist op zijn best pre WoW toen alles nog niet zo gestuurd en gestroomlijnd was. Dat gaf de ruimte om er zelf een nog veel beter avontuur van te maken. De beste herinneringen komen juist uit die lange boot reizen of net de boot missen. Want wat deed je dan? Met elkaar interacteren. En dat waren zeker voor mij de leukste momenten.

Mijn broer speelde al heel fanatiek UO en ik maar klein beetje. Ever Quest 1 daarna was ook maar even en deel twee probeerde we later ook maar die was toch echt minder. Asheron's Call sloot dan weer wel heel goed bij ons aan. Maar de echte record breker was Final Fantasy XI voor mij. En toen WoW dreigde uit te komen (die gaan we vast nog zien in deze top 25) moest die direct geïmporteerd worden. Ik speelde een aantal maanden op Amerikaanse servers maar ik moest heel snel weer terug naar Final Fantasy Xi want voor mij miste WoW op dat moment toch wel heel erg veel diepgang.

[Ok Impala!]

Zelf heb ik nooit een MMO gespeeld. Dat wilde ik vroeger op zich wel, maar de kosten waren toch een drempel. En het feit dat ik geen vrienden had die dat soort spellen speelden.

Erg mooi beschreven Mike, ik heb nu echt het gevoel dat ik iets gemist heb.

[Apenheul]

Toen Everquest uit kwam was ik juist net op MMO's uitgekeken geraakt. Ik was in 1998 ontzettend fanatiek. Toen WOW uit kwam wist ik dan ook dat het spelen ervan mijn productiviteit niet ten goede zou komen en zodoende heb ik het spel links laten liggen. Everquest vond ik er toen het uitkwam wel mooi uitzien vergeleken met zijn tijdgenoten.

[Fing3r]

Mooi verhaal, ik heb soortgelijke herinneringen aan WoW. Ten tijde van Everquest hadden wij geen internet (wel inbellen maar dat mijn ouders te duur). Wij kregen ADSL ergens in 2001 en ben pas aan een MMO begonnen toen WoW uitkwam, later nog wel eens bij Everquest gekeken maar dat kon toen al niet meer op tegen het geweld van WoW.

Tegenwoordig gewoon geen tijd meer om een MMO te spelen, heb nog wel eens een poging gedaan met Star Wars The Old Republic en WoW classic maar ik kan er niet meer inkomen. Maar gevoel dat je krijgt wanneer je voor de allereerste keer een MMO binnenstapt is wel één die je voor altijd bij blijft.

[Flozem]

Ik heb nooit betaalde MMORPG's gespeeld. Wel heb ik wat ervaring met Neverwinter Nights persistant worlds (een gratis alternatief). Daar ben ik de nodige jaartjes zoet mee geweest.

[ikk]

Mount & Blade: Warband



Release date: 30 Maart 2010
Ontwikkelaar: TaleWorlds Entertainment
Genre: Action RPG

Mount & Blade: Warband is een standalone expansion voor Mount & Blade uit 2008. Het speelt zich af in het middeleeuwse land Calradia. Dit land is verdeeld over 6 facties. Als je begint krijg je een aantal keuzes voor je personage die bepalen met welke skills en items je begint en waar in Calradia je start. Vervolgens is het volledig aan jou wat je gaat doen. Sluit je je aan bij 1 van de facties, ga je iemand anders op de troon helpen, blijf je neutraal en ga je quests doen en wat handelen of ga je zelf proberen het hele land te veroveren.



Wat je ook kiest, uiteindelijk draait het allemaal om het opbouwen van een leger en de combat. Uiteraard heb je ook weer heel veel manieren om een leger op te bouwen. Je kunt huurlingen inhuren in de taveernes van grote steden, maar die zijn nogal prijzig. Je kunt proberen om gevangenen te recruiteren, dat kost je niks maar je hebt de kans dat die snel vluchten. Ook kun je in dorpjes dorpelingen recruiteren, die zijn heel goedkoop maar zijn nog ongetraind en het hangt van je relatie met dat dorp en zijn factie af hoeveel dorpelingen je kunt recruiteren. Daarnaast maakt het ook uit in welk gebied je recruiteerd, want wil je dorpelingen recruiteren die je kunt trainen tot horse archers dan moet je ze recruiteren in het gebied van de factie Khergit Khanate, voor sterke infanterie moet je juist bij de Nords zijn en zo heeft elke factie zijn specialisaties qua units. Ook kun je niet zomaar een gigantisch leger opbouwen, want je units willen wel graag eten en een salaris, krijgen ze dat niet dan gaan ze er vandoor.

De combat zelf is het mooiste van dit spel. Wanneer je op de map een ander leger raakt, dan moet je meestal vechten en hoe de map voor dat gevecht er uit ziet is afhankelijk van waar op de map het gevecht plaatsvind. Zo kun je een kun je in de bergen, in een bos, bij een rivier of op een open veld vechten. Behalve deze gevechten kun je ook een stad of kasteel aanvallen of juist verdedigen in een siege battle. Voor de combat heb je meerdere wapens en paarden die je kunt kopen (of looten). Alles van zwaarden, lanzen, knotsen, speren, werpmessen, (kruis)bogen, etc. Met de melee wapens kun je aanvallen of blocken in een bepaalde richting, dit is heel even wennen maar werkt heel goed. Voor bogen en wapens die je gooit zul je met mikken rekening moeten houden met de afstand en je gelimiteerde munitie. Uiteraard vecht je zelden alleen en kun je tijdens het gevecht ook orders geven aan je troepen.



Mount & Blade: Warband biedt je een hele toffe sandbox met heel veel mogelijkheden en de vrijheid om er mee te doen wat je wil. Zelfs als je vind dat het spel zelf nog niet genoeg bied is er een fantastische mod community. Vind je de middeleeuwen maar saai en speel je het liever in de ruimte met lightsabers en blasters, daar is een mod voor! Heb je liever fantasy met magie en andere rassen, daar is een mod voor! Mis je toch een verhaal, natuurlijk zijn ook daar mods voor! Wil je Warhammer, Samurais, Lord of the Rings of iets anders, wat je ook zoekt er is waarschijnlijk wel een mod voor te vinden waardoor je dit bijna eindeloos kunt blijven spelen. En gelukkig verveelt het nooit om vooraan een cavalry charge door de vijand heen te rennen en met je zwaard rond te hakken.

[ikk]

Pony Island



Release date: 4 januari 2016
Ontwikkelaar: Daniel Mullins Games
Genre: Puzzel game

Pony Island is een spel gemaakt door de duivel waarin je gevangen zit en moet zien te ontsnappen. Dit doe je door puzzels op te lossen en wat endless runner-achtige levels te spelen. En zoals de steam pagina zegt: "Dit is niet een spel over ponies."



Bijna elk jaar komen er wel een paar indie games uit die zo goed en/of uniek zijn dat iedereen het er ineens over lijkt te hebben en iedereen het speelt. Spellen als Limbo, Undertale, Super Meat Boy, The Stanley Parable, Thomas Was Alone, etc. Stuk voor stuk topspellen, dus ik wilde 1 van deze indies ook een plaats in onze lijst te gunnen. Het probleem is alleen dat zo'n beetje al dit soort indies na hun succes op de pc naar zo'n beetje elk ander platform wordt geport (of in geval van The Stanley Parable nog geport gaat worden). Maar Pony Island is als 1 van de weinige echt een PC exclusive en die verdient hier wat mij betreft ook zeker een plek.

Ik hou altijd wel van dit soort spellen die niet gespeeld willen worden en wat goede fourth wall breaks bevatten. In 2016 ben ik een tijdje actief op zoek geweest naar dit soort titels en heb ik van alles gespeeld, titels als Calendula en The Magic Circle, maar Pony Island blijft hiervan toch mijn favoriet. Voor ik begon met schrijven heb ik hem nog een keer doorgespeeld en ook de tweede keer was het weer een leuke ervaring. Het is wel een kort spel, in 2 à 3 uur ben je er doorheen maar dan zijn er nog genoeg geheimen en tickets te vinden.

[Flozem]

Mount & Blade Warband is inderdaad een geweldige game die iedereen een keer gespeeld moet hebben. De besturing is uniek. Een game die wat mij betreft goed in de Wii(U) catologus zou passen...

[Apenheul]

Beide games van ikk heb ik nog nooit gespeeld, ik heb wel eens van Mount & Blade gehoord maar wist eigenlijk niet precies wat het was. Leuk om eens totaal onderwachte games langs te zien komen!

[toejam]

Ook voor mij zijn deze twee volledig onbekend, maar wel een leuk verhaal erbij. Snap goed waarom jij ze wel gespeeld hebt en ze voor jou een plek in deze lijst verdienen.

[Kokos]

Pony Island is inderdaad de moeite waard, ik heb het idee dat je tekst over de game vager is dan deze van M&B, het is een moeilijke game om over te praten zonder spoilers. Vond de personages in deze game zeer sympathiek en het einde had een mooie twist.