Apenheul's gaming retrospective (Three Houses: Cindered Shadows)

[arjen1981]

Wat een leesvoer als je even niet op het forum komt Ik snap wat je zegt over Abzu. Journey is beter. Abzu was voor mij bijzonder omdat mijn dochter (toen 6) deze helemaal heeft uitgespeeld en ik ernaar keek als een letsplay.

Van de lijst moet ik vooral Luigi's Mansion 3 echt gaan spelen.

[Apenheul]

Spirit Hunter NG


Ervaring: uitgespeeld

Eerder in dit topic kwam Death Mark al voorbij, en nu is het de beurt aan de sequel: Spirit Hunter NG. Ik zeg weliswaar sequel maar afgezien van enkele verwijzingen naar Death Mark staat dit deel qua verhaal en characters grotendeels op zichzelf (al wordt een deel van het plot van Death Mark wel verraden). Wederom krijgt het hoofdpersonage een teken op het lichaam waarbij de dood staat te wachten als dezen niet het trauma van een kwelgeest weet te ontrafelen, alleen tilt deze game de horror naar een nog hoger niveau. Echt weer iets voor Apenheul die niet tegen horror kan..

Het landhuis dat als 'basis' diende maakt in NG plaats voor een studentenappartement in een fictieve buitenwijk van Tokio, en de vaak mysterieuze locaties maken plaats voor een meer gegronde stedelijke omgevingen. Opnieuw verken je de omgevingen in first-person en kun je middels point & click meer informatie over objecten in de omgeving krijgen of ermee interacteren. In tegenstelling tot veel horror games heeft Spirit Hunter NG een paradoxaal gezellig sfeertje omdat je nooit alleen bent. Je bent altijd vergezeld door een side-character die je bovendien zelf mag kiezen, en deze characters zijn eerder geinvesteerd in het oplossen van het mysterie dan dat ze bang zijn. Ze reageren ook op bijna alles wat er gebeurd dus de game heeft qua dialogen ook redelijk veel weg van een visual novel. Uiteindelijk gaat het er weer om dat je aanwijzingen verzameld voor het trauma achter de kwelgeesten en dat je ze ermee confronteert zodat ze eindelijk naar het hiernamaals kunnen vertrekken. Dit gebeurt vaak in dialoog met de kwelgeest, waarbij je de correcte aanwijzing moet presenteren uit je inventory bij datgene dat de geest beweert. Net zoals in het eerste deel vond ik het niet altijd even logisch, maar het was wel iets gemakkelijker.

Death Mark en Spirit Hunter NG ontlopen elkaar niet veel, al denk ik dat ik een kleine voorkeur voor dit deel heb omdat de characters interessanter waren en de samenhang tussen de verschillende verhalen sterker is. Veel uit Death Mark ben ik alweer vergeten terwijl bijna alle verhalen uit Spirit Hunter NG mij nog bij staan. Eind 2022 komt er een derde deel in de serie: Spriti Hunter Death Mark II. In tegenstelling tot de eerdergenoemde games speel je deze games niet in first-person maar is het side-scrolling. Kennelijk heeft de game ook RPG invloeden waarbij de statistieken van de characters je succes kunnen bepalen. Ik heb er in ieder geval weer zin in!



Zoals ik hierboven al aangaf vind ik Spirit Hunter NG net iets beter dan Death Mark, en dus is het niet meer dan logisch dat ik het 1 plaatsje boven Death Mark plaats in de ranglijst.

[Apenheul]

The Peace Keepers


Ervaring: uitgespeeld

Een beat-em-up, altijd leuk toch? Bij het genre heb ik veel nostalgische herinneringen aan Turtles, Double Dragon, Final Fight, Streets of Rage en enkele arcade games maar de laatste tijd kan ik me maar lastig vermaken met het genre op enkele hoogtepunten na zoals Burning Fight die eerder in dit topic al langs kwam. Een beat-em-up is niet leuk omdat het een beat-em-up is, maar omdat ie goed ontworpen is met de game The Peace Keepers kan ik dat goed illustreren.

The Peace Keepers is het derde deel in de Rushing Beat serie en volgt Rival Turf! en Brawl Brothers op. Je zou zeggen dat men bij de derde poging in staat moet zijn om een game neer te zetten met smoel, en hoewel ik me de andere twee games uit de serie niet goed herinner moet ik bekennen dat de enige reden dat ik The Peace Keepers nog wel herinner is dat er dusdanig frustrerende elementen in zaten dat die mijn herinneringen kleuren. In de basis speelt The Peace Keepers als ongeveer elke andere 16-bit beat-em-up die de linage van Final Fight gevolgd heeft en ik moet bekennen dat de controls en moves op zich best pretitg zijn. Waar de frustraties zich in uiten is in het level design; het leek de developers een interessant idee om met verschillende routes te werken waar de speler tussen kan kiezen. Op deze manier kan de speler verschillende paden en tegenstanders ontdekken wat mogelijk het verhaal ook beinvloedt; maar de consequentie hiervan is dat het spel nogal een hoog stop-and-go behalte krijgt. Niet alleen zijn de (sub)stages sowieso behoorlijk kort, regelmatig moet je ook wachten op een animatie of een stuk dialoog gevolgd door de mogelijkheid om een keuze te maken. Maar elke keuze voelt arbitrair en er wordt de speler weining aangeboden om de consequenties van de keuze te voorspellen. Positieve kwaliteiten zijn de variatie in vijanden en aanvalspatronen, maar je hebt alles al eens eerder gezien.

Ik heb de indruk dat ik veel positiever over deze game zou zijn als het branching-path systeem er niet in had gezeten en de stages wat langer waren. De andere elementen van het spel zijn namelijk best in orde. Maar de bottom-line voor mij bij elke game is: is het leuk of interessant; en daarop luidt het antwoord simpelweg 'nee'.



Het is voor mij niet moeilijk om The Peace Keepers te plaatsen, ik vond een game als Journey of the Broken Circle beduidend leuker en interessanter om te spelen maar tegelijkertijd ook niet zo eh.. broken.. als Lydia. Op een voorlopig een-na-laatste plaats dus.

[Apenheul]

En dat was mijn laatste uitgespeelde game van 2020! Mogelijk heb ik wat niet-uitgespeelde games vergeten maar waarschijnlijk komen die dan in het overzicht van 2021 wel weer bovendrijven.

[toejam]

Ik heb deze ooit kort gespeeld omdat ik aan het kijken was wat er nog aan interessante beat em ups uit deze tijd was die ik wellicht nog in de collectie zou willen opnemen. Ik herinner me vooral nog dat ik eindeloos door groene smurrie heen liep terwijl continue de actie voor van alles en nog wat onderbroken werd.

Het is een hele interessante lijst geworden die met de verhalen in dit topic erbij een hele mooie blik in jouw gameervaringen geeft en ook wat je daarbij motiveert. Dank je dat je dit allemaal zo uitgetikt hebt.

[Apenheul]

Ik heb deze ooit kort gespeeld omdat ik aan het kijken was wat er nog aan interessante beat em ups uit deze tijd was die ik wellicht nog in de collectie zou willen opnemen. Ik herinner me vooral nog dat ik eindeloos door groene smurrie heen liep terwijl continue de actie voor van alles en nog wat onderbroken werd.

Het is een hele interessante lijst geworden die met de verhalen in dit topic erbij een hele mooie blik in jouw gameervaringen geeft en ook wat je daarbij motiveert. Dank je dat je dit allemaal zo uitgetikt hebt.

Dank toejam! Ik vind het ook erg leuk om te doen

[Apenheul]

Ori and the Blind Forest


Ervaring: uitgespeeld

Een van de genres waar indie developers het meest toonaangevend in zijn is de Metroidvania. Denk maar aan Hollow Knight en Axiom Verge, twee titels die ik tot mijn enkele van mijn favoriete in het genre reken. Maar wanneer de indie creativiteit gecombineerd wordt met de productiewaarden van een first-party dan kunnen echt onvergetelijke games ontstaan; en Ori and the Blind Forest is daar een van de beste voorbeelden van.

Het is zo'n twee jaar geleden dat ik deze game speelde maar er staan mij nog zoveel momenten bij, zoals wanneer ik omhoog moest vluchten omdat het water snel begon te stijgen. Of dat ik door portals viel en in de lucht moest double-jumpen en corrigeren om niet in de pikkers te vallen. Ik ging vaak af, maar gelukkig vergeeft de game je je fouten en spawn je nooit te ver van het savepoint (de positie van het savepoint mag je nota-bene zelf bepalen).

Ori and the Blind Forest onderscheidt zich van eerdergenoemde games door meer focus te leggen op precisie platforming en momentum. Het is een soort combinatie van de platforming gameplay van Celeste, de structuur van een 2D Metroid game en de combat van een retro 2D action game. De wereld voelt magisch en ziet er geweldig uit, en ook de audio en muziek zijn werkelijk spektaculair. Zoals een goede Metroidvania betaamt unlock je gaandeweg steeds meer skills die je meer van de wereld laten ontdekken, meer combat-moves laten unlocken en Ori sterker laten maken. En dankzij de mogelijkheid om te warpen (sinds de definitive edition) en de goede map heb je nooit het gevoel de weg kwijt te zijn.



Voor mij overtreft Ori and the Blind Forest een game als Super Metroid en is het gelijkwaardig (zo niet misschien zelfs beter dan) aan Hollow Knight. Het zal je dan ook niet verbazen dat ie een plek in mijn top 3 in neemt; maar omdat ik vermoed dat Ori and the Will of the Whisps nog beter is zet ik het voorlopig op nummer 3: een van de beste games van de afgelopen generatie naar mijn smaak.

[toejam]

Dat moment van omhoog vluchten voor het water staat mij ook nog wel bij ja. Als mijn waterloo met deze game.

[KillingRaptor]

Ori is geweldig ja! Beide games zijn prachtig. Niet te moeilijk maar wel voldoende uitdaging.

[Fing3r]

Ori is inderdaad een geweldige game en het vervolg is inderdaad mogelijk nog beter. Maar het is in mijn ogen niet zo goed als een Hollow Knight, Super Metroid of Axiom Verge, daarvoor mist het net die laatste finishing touch.

Echter zijn sfeer en flow in Ori wel ontzettend goed en wist de game mij zelfs wel te ontroeren, maar op gebied van gameplay moeten de Ori games het afleggen tegen de echte toppers.

[synergy]

Dat moment van omhoog vluchten voor het water staat mij ook nog wel bij ja. Als mijn waterloo met deze game.

Dit, en die zandworm in deel 2.

[Apenheul]

Victor Vran


Ervaring: uitgespeeld

Tijdens mijn middelbare schooltijd waren er twee genres die mijn vrij tijd domineerden: RTS en Diablo-achtige games. En bij beide genres moet ik constateren dat er in de afgelopen twee decennia niets meer uitgekomen is dat in de buurt kwam van de hoogtepunten uit die tijd. Als het om Diablo-clones gaat heb ik Path of Exile, Torchlight, Grim Dawn en natuurlijk Diablo 3 geprobeerd maar niets kwam in de buurt van Diablo 2 Lord of Destruction of zelfs Titan Quest. Toen Victor Vran uitkwam en console ports kreeg begon het echter toch weer te kriebelen; en met een focus op combat-mechanics in plaats van alleen maar loot en een Victoriaanse gotische setting was ik gebiologeerd.

In tegenstelling tot veel andere games binnen het genre heb je in Victor Vran geen classes om uit te kiezen, geen skill-tree om je character mee te ontwikkelen en geen stats om de configureren. Wel kun je je character aanpassen aan je speelstijl met wapens die je vindt (of vijanden laten vallen), kleding, demon powers en iets wat men Destiny Cards noemt. Dat laatste kun je het beste vergelijken met Runes in Diablo 3; zodra je een Destiny Card hebt unlocked kun je die activeren, maar je hebt in het begin slechts 2 slots die je later in het spel nog kan uitbreiden. Wat customization betreft voelt het spel dus tamelijk beperkend, maar het is genoeg om te kunnen spreken van een 'build'. Het verschil tussen een close-combat build en een ranged build bijvoorbeeld voelt significant.

Waar Victor Vran echt verschil maakt is in de actieve speelstijl waarin dodge / roll, springen en timing van attacks een grote rol speelt. Dit is ook het gedeelte wat mij het meest beviel. Want tja, zonder class customization en loot mist er voor je gevoel wel veel aan de game; gelukkig wordt dit dus grotendeels gecompenseerd door de actieve speelstijl en Destiny Card builds. Ook zijn de omgevingen best mooi met hun gotische ontwerpelementen. In feite is het een Van Helsing game maar dan zonder die IP. Met tussen de 10 en 20 uur gameplay en de mogelijkheid om met twee spelers co-op te spelen op 1 console is het eigenlijk best de moeite waard om een keer uit te proberen.



Best leuk om een keer uit te proberen levert je geen hoge ranking op in dit topic, maar zoals ik al vaker heb gezegd neem ik alleen spellen op in de ranking die ik voor een groot deel of helemaal doorgespeeld heb, en dat zou ik niet doen als het totaal geen leuk spel was. Victor Vran is een leuk spel, maar het is niet een heel bijzonder spel dat je echt gespeeld moet hebben. Heb je zin in een degelijke Diablo-kloon die niet verveeld en wat actiever is ten koste van loot en class customization dan ga je je hier prima mee vermaken. In de ranking komt ie net onder Coffee Talk die mijns inziens meer nieuws te bieden heeft, maar boven Old Man's Journey die weliswaar iets nieuws te vertellen had maar niet zo heel erg leuk was om te spelen.

[Fing3r]

Game stond bij mij ook een poosje op de radar, maar toch nooit aangeschaft. Ik haal mijn fix nu weer uit D2: Resurrected

[toejam]

Ik heb hem vorig jaar gekocht en ik heb het een uurtje gespeeld maar er zat voor mij te weinig klik in om er mee verder te gaan. Ik heb hem echter ook niet meteen weer van de hand gedaan dus iets sprak me wel aan. Wellicht ooit

[Swey]

Oh ja deze staat ook nog in de
Kast bij mij, goed om te
Horen dat het een OK game is. Ik geniet erg van deze serie , thanks!

[Apenheul]

Murder by Numbers


Ervaring: uitgespeeld

Ik houd van Picross, ik speel graag point & click adventures, en op z'n tijd probeer ik wel eens een visual novel. Hoe zou het zijn als je deze drie genres combineert? Murder by Numbers is een antwoord op die vraag en aangezien het ontwikkelteam deels hetzelfde is als die van Fall Guys mag je wel iets verwachten van de kwaliteit.

In Murder by Numbers speel je Honor Mizrahi, een acteur van een detective TV-serie die om onduidelijke reden is ontslagen. Wanneer een staff-lid van de TV-serie productiemaatschappij niet lang daarna vermoord blijkt te zijn neemt Honor de verantwoordelijkheid op zich om de dader te vinden samen met haar AI robot SCOUT. Wat volgt zijn veel dialogen met peronages die iets met de TV-show te maken hebben, basic Ace Attorney achtige gameplay-elementen en Picross puzzles. Het lijkt er misschien op dat de Picross puzzles er bij de haren bijgesleept worden maar het spel contextualiseert de nonogram puzzles als het contextualiseren van sporen en bewijsmateriaal door SCOUT die in feite pixels analyseert (ok, als ik heel eerlijk ben is het er toch een beetje bij de haren bijgesleept). Wanneer je een puzzle hebt opgepost dan weten SCOUT en Honor allerlei mogelijke verbanden te leggen met het mysterie.

Eerder legde ik een verband met Ace Attorney; niet alleen draait Murder by Numbers om soortgelijke mysteries, ook is de gameplay duidelijk op deze serie geinspireerd. Zo kun je namelijk door omgevingen bewegen op een soortgelijke manier en kun je met NPCs praten en bewijsmateriaal presenteren in de hoop dat ze meer informatie loslaten. Echter vond ik het zo lastig in te schatten wat ik moest presenteren dat ik hoofdzakelijk terugviel op trial-and-error. Dit aspect van de gameplay is duidelijk een afterthought en dat maakt dat Murder by Numbers meer voelt als een gepimpte Picross-game dan als een murder-mystery game met Picross-aspect.

Al met al vind ik Murder by Numbers een vermakelijke game voor Picross-liefhebbers, maar ik denk dat Ace Attorney liefhebbers hier niet mee aan hun trekken komen. Wat het vooral doet is Picross een soort narratieve context geven wat bij sommigen voor meer voldoening zorgt wanneer de game uitgespeeld is.



Murder by Numbers valt in dezelfde categorie als Victor Vran, Old Man's Journey en Parascientific Escape: het geeft een interessante draai aan bekende game-elementen maar weet niet boven die elementen uit te stijgen. Ik laat Murder by Numbers direct onder Victor Vran aansluiten.

[Fing3r]

Hm, lijkt mij ook wel leuk. Vindt het zo nu en dan heerlijk om dit soort puzzels op te lossen, heb hem in ieder geval in mijn wishlist gezet op steam.

[Apenheul]

Cafe Enchante


Ervaring: 1 route gespeeld (van de 5 volgens mij)

Ik zei al eens eerder in dit topic dat ik een periode had waarin ik alle games waarin koffie een prominente rol speelde aan mijn verzameling toevoegde. Zo kwam ik bijvoorbeeld aan Coffee Talk wat best een interessante game bleek te zijn die ik in principe iedereen met een latente interesse in het 'bartending genre' kan aanraden. Cafe Enchante is een visual novel die bedoeld is voor een vrouwelijk publiek, maar de setting waarin je een koffiebar erft van je opa en allerlei gasten uit verschillende dimensies op bezoek krijgt leek mij interessant genoeg om het uit te proberen. Jammer speelde de koffiecultuur in de praktijk slechts een hele kleine rol.

In de kelder van de koffiebar staat een deur die de 'echte wereld' verbindt met die van allerlei parallelle high fantasy dimensies. Eens in de zoveel tijd gaat de deur even open en krijg je een bezoeker uit een van die fantasiewerelden. In de eerste paar uur ontmoet je vooral nieuwe fantasierijke characters die je koffiebar bezoeken, maar al snel verdwijnt koffie op de achtergrond en meng je je als kleindochter van de oorspronkelijke koffiebareigenaar in allerlei conflicten die in die parallelle werelden plaatsvinden. Welk conflict je aangaat hangt af van met welk character je het meest omgaat (oftewel, wekle dialoogkeuzen je maakt). In mijn geval kreeg de wereld van de feeën de focus, en ondanks dat ik niet van dat soort settings houd bleef de game altijd net interessant genoeg om in ieder geval mijn playthough af te maken. Maar zoals vele games in dit genre heeft het spel eigenlijk meerdere routes, en die lopen ook nog eens ontzettend veel uit elkaar.

Maar die andere routes laat ik voor wat ze zijn, Cafe Enchante is een prima visual novel maar het prikkelde mij niet genoeg om er alles van te willen zien. Het haalt dan ook niet het niveau van Code Realize wat ook een game was die voor deze doelgroep is. Het ging te veel over kwetsbaarheid en 'power of friendship' en te weinig over koffie.



Van alle visual novels die in dit topic voorbij zijn gekomen is Cafe Enchante de minst bijzondere, en dat is jammer want met de setting van een koffiebar waar bezoekers uit allerlei fantasiewerelden in samenkomen had potentie. Ik denk dat ik zelfs Oxenfree dan nog meer bijzonder vond, dus ik plaats hem tussen Oxenfree en Journey to Silius bijna onderaan de lijst.

[Apenheul]

Perfect Dark Zero


Ervaring: uitgespeeld

Weet je nog toen Perfect Dark uit kwam? De game die doorpakte op het gameplay-fundament dat GoldenEye had neergelegd maar dan op basis van een eigen IP en met alles op standje 11. Ondanks de enorm lage framerate was Perfect Dark erg populair en werd Rare gedragen als het paradepaardje van Nintendo, totdat Microsoft de studio over nam.. wat zou er gebeuren met die mooie IPs zoals Banjo Kazooie, Jet Blast Corps en Perfect Dark? Moesten gamers daar voortaan een Xbox voor gaan aanschaffen? Ik heb altijd vrij kritische geluiden gehoord en gelezen over Perfect Dark Zero, en het zou pas in 2021 zijn dat ik de game voor het eerst zou spelen.

Perfect Dark Zero bleek oorspronkelijk in ontwikkeling voor de GameCube maar werd na overname voor Microsoft gepivot naar een Xbox 360 lanceringstitel. De game leunt wat meer richting andere first-person-shooters die destijds populair waren zoals Medal of Honour met meer nadruk op gunplay en heftige actie. De thema's van spionage en mysterie waren nog wel zichtbaar in Zero, maar niet echt meer voelbaar want levels werden groter maar tegelijk ook meer lineair. Praktisch alle obstakels kun je met je geweer oplossen en zelden moet je een key pass van een NPC bemachtigen of je onttrekken aan beveiligingscamera's. Joanna Dark veranderde langzaam van een geheim agent als James Bond naar een Doomguy.

Toch heeft het ook wel iets charmants om anno 2021 zo'n super gedateerde FPS te spelen, het voelde voor mij niet zozeer nostalgisch maar het kwam eerder over als een museumbezoek met een thema waarover je vroeger wel eens gelezen hebt. Ondanks dat ik Perfect Dark Zero redelijk vermakelijk vond om te spelen kan ik mij heel goed voorstellen waarom gamers en critici destijds teleurgesteld waren. De objective-based semi-lineaire gameplay waarmee GoldenEye en Perfect Dark op de Nintendo 64 indruk hadden gemaakt heeft in Zero plaatsgemaakt voor iets wat meer als Medal of Honour met een sci-fi jasje aanvoelt. Het ziet er mooi uit voor een launch Xbox 360 titel maar het ontbreekt aan het spionage-gevoel, de mysterie etc. Het is afwachten hoe de nieuwe Perfect Dark die voor Xbox Series in ontwikkeling is uitpakt, maar het betreurt mij wel een beetje dat ik er niet naar uitkijk omdat ik me haast niet kan voorstellen dat het weer terug gaat naar de roots van de serie. Desalniettemin laat ik me graag verrassen.



Perfect Dark Zero is zeker niet slecht, maar het mist aan iets onderscheidends waaraan je de game blijft herinneren. Omdat het op zich wel lekker speelt plaats ik het boven Old Man's Journy, maar onder Murder by Numbers want die game heeft in ieder geval een eigen smoel.

[toejam]

Ik heb mijn 360 destijds gekocht met PGR3, maar het ging tussen die en deze. Op Kameo na ben ik nooit meer teruggegaan naar de launch games maar ik heb ook nog steeds niet de indruk dat ik hier echt iets aan gemist heb. Dat je de vergelijking met Medal of Honour aanhaalt geeft mij wederom de indruk van de generieke shooter die toen enorm populair waren. Ze brachten allemaal wel iets, maar de meeste niet iets bijzonders.

[arjen1981]

Ja ook mijn launchgame samen met PGR3 en Komeo. Zowel Kameo als PD:Zero werden al snel geruild op een forum voor 2 andere games.

Op PC speelde ik dit jaar met name Brothers in Arms: Road to Hill 30. Echt de perfecte Single Player ervaring. En voor Multiplayer hadden we niks minder dan Day of Defeat Source. Als je daar PD:Zero naast zet dan kun je die ook maar beter snel vergeten imo.

[Apenheul]

Grand Prix Circuit


Ervaring: uitgespeeld

Heb je dat ook wel eens? Dat je terugdenkt aan een spel dat je speelde toen je nog op de basisschool zat? Met alle gekte rondom Formule 1 de laatste jaren moest ik namelijk terugdenken aan de F1 games die ik door de jaren gespeeld heb. Van Geoff Crammond's Grand Prix tot de Formula One serie van Studio Liverpool en F1 van Code Masters. Maar mijn eerste aanraking met Formule 1 was met een oud MS-DOS spelletje genaamd Grand Prix Circuit. Een van de weinige games die mijn IBM 8086 CGA XT computer wist te draaien met 4 tinten cyaan. Wat velen misschien niet weten is dat Grand Prix Circuit de game is die Yamauchi van de Gran Turismo serie introduceerde tot simulatie racing games.

Grand Prix Circuit is een van de talloze 'raster-graphics' racing games waar met name Outrun en de Lotus serie bekend mee werden, maar in deze titel ben je een F1-coureur die zich aan kan sluiten bij 1 van de 3 grote partijen: Ferrari, Williams of McLaren. Eerder noemde ik Grand Prix Circuit een simulatie-game, wat het geheid voor die tijd was, maar zo zou je het vandaag de dag niet herkennen of noemen. Wel tracht het een auto-motor te simuleren en hebben de circuits iets weg van de werkelijke circuits waarop ze gebaseerd zijn. Al herken je ze waarschijnlijk alleen aan de overview / minimap want raster-graphics racers staan niet echt bekend om ruimtelijk realisme. Er zijn 8 circuits om op te racen en als je ze allemaal behaald hebt en je staat bovenaan de ranking dan ben je wereldkampioen. Ook al had ik de game al meer dan 30 jaar niet meer gespeeld; wereldkampioen worden bij mijn eerste poging vorig jaar was een peulenschil.

Wat is het eigenlijk ook heerlijk dat er zoiets als The Internet Archive bestaat met geintegreerde DOSBOX. Bijna alle games uit mijn jeugd kan ik er terugvinden en zo vanuit de browser spelen. Bij mij raakte het zien van Grand Prix Circuit echt een snaar en ik wilde de game dan ook direct in CGA spelen zoals ik vroeger ook gedaan had. Ik heb besloten om de game niet in de ranglijst te plaatsen omdat de nostalgie heel zwaar de boventoon voert en ik het niet los van mijn jeugdherinneringen kan zien. Maar ik kan iedereen aanraden om eens naar de Internet Archive te gaan en een game uit de jeugd te spelen.

[OldSchool]

Deze herinner ik me nog! Heb ik vroeger ook gespeeld. Ik moet bekennen dat er leukere racers waren destijds, maar desalniettemin een klassieker.

Het is zeker leuk om zo af en toe weer iets van vroeger op te pakken en te herbeleven.

[kingoftherain]

Deze heb ik zelf niet gespeeld, maar ik had vroeger iets vergelijkbaars op de ZX Spectrum. Dat zag er natuurlijk veel primitiever uit, maar ik had er wel plezier van. Ik had toen geen idee van welk land de circuits waren, maar de vormen herken ik wel. Eerder dit jaar heb ik F1 2021 gekocht in de hoop dat gevoel weer terug te krijgen. Niet gelukt.

[Apenheul]

Deze herinner ik me nog! Heb ik vroeger ook gespeeld. Ik moet bekennen dat er leukere racers waren destijds, maar desalniettemin een klassieker.

Het is zeker leuk om zo af en toe weer iets van vroeger op te pakken en te herbeleven.

Het is een vrij middelmatige game inderdaad, maar ik vond het in ieder geval beter dan Test Drive.



Yuck!

Deze heb ik zelf niet gespeeld, maar ik had vroeger iets vergelijkbaars op de ZX Spectrum. Dat zag er natuurlijk veel primitiever uit, maar ik had er wel plezier van. Ik had toen geen idee van welk land de circuits waren, maar de vormen herken ik wel. Eerder dit jaar heb ik F1 2021 gekocht in de hoop dat gevoel weer terug te krijgen. Niet gelukt.

Het is zo'n "if you've played one you've played them all" spel. Voor de een is het Grand Prix Circuit, voor de ander Test Drive, en voor weer een ander is het Rad Racer ofzo