Apenheul's gaming retrospective (Three Houses: Cindered Shadows)

[arjen1981]

Ja deze wil ik ook graag doen. Ik was al wel met IX begonnen want die kreeg ik kado. Wel iets meer dan een paar uur in nu. Maar ook die kan ik goed spelen en begrijp ik overal dat deel XIII echt enorm gaaf is. Voor mij was deel 7 The Ark of Napishtim het deel waar het voor mij echt alle verwachtigen overtrof zoals jullie hier boven beschrijven met dit deel. Leuk om te lezen!

In de herfst komt Ys VIII naar de PS5, misschien een mooie gelegenheid om de game op te pikken als je hem niet al hebt

Goede tip!

[Apenheul]

River City Girls


Ervaring: uitgespeeld

In de afgelopen jaren heeft een beat 'm up genre een enorme boost gekregen met nieuwe delen in retro franchises. Toch bleek het voor mij persoonlijk erg hit-or-miss te zijn. De game die ruim boven verwachting was, was Streets of Rage 4 waar ik het eerder in dit topic ok al over heb gehad. Een andere game die het mijns inziens goed deed is River City Girls!

Mijn eerste ervaring met de River City serie was Street Gangs op de NES, ook wel bekend onder de naam River City Ransom. Ik speelde de game destijds op Wii Virtual Console en het sprak mij zo aan omdat het in de basis min of meer Double Dragon was, maar dan met een minimalistisch RPG systeem er omheen en met de mogelijkheid om 2 player co-op te spelen. Na die ervaring heb ik me verdiept in alle Kunio-kun games in de hoop er nog zo'n game tussen te vinden maar telkens bleken het dan sport-games te zijn of fighting-achtige games. Gelukkig kwam WayForward eindelijk met een echte sequel (al weet ik niet zeker of het echt een Street Gangs sequel is) die in principe alles in zich had wat ik zocht.

In dit spel speel je met Kyoko en Misako met als doel om hun vrienden / dates te redden. Kyoko's moveet portretteert haar als een daadkrachtige vecht-chick en Misako lijkt vooral een meme-character te zijn, maar onder de streep zijn hun moves gelijkwaardig en in principe inwisselbaar. Net als in een beat 'em up vecht je je een weg door straten, sub-urbs, winkelcentra en steegjes, maar in dit geval zijn al die locaties met elkaar verbonden en kun je ook backtracken. Dit is ook nodig aangezien het spel je soms van hot naar her stuurt om problemen op te lossen, en tijdens het spel verdien je geld waarmee je bijvoorbeeld eten kan kopen in de talloze restaurantjes en bars of nieuwe moves kan kopen om je karakter sterker mee te maken. Het doet daarmee ietwat sandboxy aan op een manier die Yakuza games ook vaak zo goed doen.

Maar niet alles wat glimt is van goud. Ik vond de game bij tijd en wijlen tamelijk saai, en het helpt dan als je in co-op speelt want dat maakt het vanzelf toch nog gezellig. Maar de game werd voor mij al vrij snel herhalend zonder goed gevoel van progressie, en de setting kwam voor mij niet helemaal bij elkaar. WayForward heeft duidelijk veel passie voor het bronmateriaal maar ze weten de 'ziel' van River City zich niet eigen te maken, iets wat ik wel vaker merk bij hun retro-revivals (op eigen IP zoals Shantae en Mighty Switch Force na). Vaak vond ik het na een uurtje spelen wel weer even mooi geweest. Desalniettemin kijk ik uit naar River City Girls 2 en ik meen dat ik de prequel River City Girls Zero ook besteld heb bij LRG. River City Girls is geen hoogvlieger maar weet prima te vermaken.



Gevoelsmatig komt River City Girls erg in de buurt van Burning Fight maar ik weet niet welke game ik nou leuker vind. Burning Fight heeft een leuke setting maar River City Girls heeft weer zoveel meer te bieden. Beter dan Gunbird vind ik het ook weer niet, daarom plaats ik de game onder Gunbird en net boven Burning Fight.

[arjen1981]

Toevallig heb ik Burning Fight en River City Girls ook gespeeld rond dezelfde tijd. Maar ik verkies toch Burning Fight boven River City Girls. Ik vond deze ook te lang en op een gegeven moment zo saai dat ik deze liet liggen en nog niet heb uitgespeeld. Nu speelde ik wel op een PC en staat deze nu ook in game pass. Ik denk er over om daarom het nog een kans te geven maar dan op de sofa voor de TV. UIteraard ook weer met 2 player.

Gister ben ik echter net opnieuw begonnen met Double Dragon Neon Die, al is het erg cheesy in stijl, speeld een stuk beter vind ik. Double Dragon Neon heeft ook een geweldige Jake Kaufman soundtrack. Maar die wil ik toch ook even noemen voor River City Girls. Want ik vind dat Megan McDuffee goed past in deze. En ik geloof dat ze ook terug is voor deel 2.

Eén waar ik ook van heb genoten is mother russia bleeds. Ik hoor daar veel minder over maar is ook wel echt een beat 'm up aanrader.

[Apenheul]

<3 Jake Kaufman! De Mighty Switch Force games hebben mijn favoriete Kaufman OSTs, gevolgd door Shantae and the Pirate's Curse.

Eerlijk gezegd kan ik me de OST van River City Girls niet eens herinneren.

[Apenheul]

Baldur's Gate: Enhanced Edition


Ervaring: uitgespeeld

Baldur's Gate was lange tijd een obstakel in mijn backlog. Als jonge tiener heb ik de game wel eens gehuurd in de verwachting dat het een soort Diablo was, maar afgezien van de grafische overeenkomsten speelde het compleet anders en oordeelde ik dat het te complex voor mij was. Een jaar of 15 later gaf ik het nog een kans nadat ik alle Black Isle infinity engine games op GoG aangeschaft had, maar ook deze keer klikte het maar niet. Totdat ik de game een derde kans gaf op Switch. Het klikte niet alleen, maar blies mij zelfs omver met hoe groots het was.

Sinds de lockdown van 2020 heb ik enige ervaring met tabletop roleplaying en kan ik de infinity engine games beter op waarde schatten. In plaats van een kralenketting aan nauwgezet ontworpen levels en uitdadingen bleek Baldur's Gate meer een soort setting waarbinnen ik mijn eigen weg moest vinden en eigen keuzes moest maken. Geen binaire keuzes a la Mass Effect en Dragon Age, maar gelaagde keuzes waarbij de consequenties van je acties niet altijd meteen helder zijn. Het vroeg ook wel wat van mij om mij hier aan over te geven: om te accepteren dat ik niet op alles grip kan hebben omdat inzichtbare parameters en random-number-generation een groot aandeel hebben op hoe het avontuur zich ontsluit. Al snel kwam ik er achter dat NPCs zich ook tot elkaar verhouden aan de hand van hun alignment; zo kreeg de ietwat simpele 'neutral good' ranger Minsc een probleem met mijn 'lawful evil' conjurer Edwin. Omdat ze beiden een belangrijke bijdrage waren in mijn party wilde ik geen partij kiezen maar de boel klapte en Minsc richtte zich tegen mij. Baldur's Gate is dus ook een soort human resource management game.

Kortom, Baldur's Gate vroeg mij om echt te 'roleplayen' en ik moest mezelf de vraag stellen: "hoe wil ik mij tot deze wereld verhouden?". Je avontuur is meer een afspiegeling van de keuzes die je maakt voor jezelf en je party, en door de ontelbare mogelijkheden krijgt zowat iedere speler een hele unieke en persoonlijke beleving. Ik heb in de podcast al eens genoemd dat het spelen van Baldur's Gate mij aan de ontdekking van pyramiden moest denken: hoe hebben ze dit ooit zo kunnen verzinnen? Het voelt als een game met ambitie en scope waarbij veel AAA games van tegenwoordig klein en simpel afsteken. Ik had persoonlijk niet aan zien komen dat Baldur's Gate zo'n indruk op mij zou maken, de ervaring was zo sterk dat ik vergat dat ik een game uit 1998 aan het spelen was.



Ik ga er weinig woorden aan wijden, maar Baldur's Gate (Enhanced Edition) is voorlopig de nieuwe nummer #1 van mijn lijstje.

[Flozem]

Nice! Ik kan me helemaal vinden in deze review. Maar ik speel de BG trilogy dan ook sinds 1998 iedere twee jaar wel door met een nieuw character.

Ondanks dat ik wel weet waar alle belangrijke items en questes zich bevinden, maakt de keuze van class/alignment en opbouw van je gezelschap het steeds een andere ervaring inderdaad.

En er zijn crpgs die dit proberen te evenaren, maar geen van deze games komt ook maar in de buurt van de herspeelbaarheid van BG.

[Apenheul]

Ik heb die laatste Baldur's Gate van BeamDog overgeslagen, mijn collega zei dat ik beter eerst BG2 kon spelen en daar heb ik nog een eindje te gaan. Het moet maar weer eens zomervakantie worden

[Flozem]

Ik heb die laatste Baldur's Gate van BeamDog overgeslagen, mijn collega zei dat ik beter eerst BG2 kon spelen en daar heb ik nog een eindje te gaan. Het moet maar weer eens zomervakantie worden

Je bedoelt BG3 van Larian studios? Die heb ik ook nog niet gespeeld, en schijnt ook meer van hun eigen Divine Divinity weg te hebben.

Als onderdeel van de trilogie worden BG1, BG2 en ToB gezien.

[Slati]

Toffe review!

Ook voor my was Baldur's Gate lange tijd een game die ik eigenlijk gespeeld moest hebben. In 2020 BG1 gespeeld. Eind 2021 begonnen met deel 2 en nu bijna klaar. Toffe quests en characters. Reputatie geheel verdiend. Toch merk ik dat ik real time combat in party based games niet zo leuk vind als omstebeurt vechten zoals bijv. in Dragon Age Origins of Divinity Original Sin.

Uiteindelijk gewoon jammer dat ik ze eind jaren 90 niet gespeeld heb, dan had ik er veel meer lol aan beleefd dan nu (en wellicht nu nog steeds). Maar goed, toen was ik weer met andere spellen bezig. Op rpg gebied was dat Might and Magic VI en VII en op arpg gebied natuurlijk Ocarina of Time.

[arjen1981]

Voor mij zijn het de CRPG's als Baldur's Gate dat ik geen moderne westerse RPG meer kan waarderen. Zelfs een The Witcher of een Mass Effect triologie doet mij naar een wel overwogen poging van echt wel behoorlijk wat uren weer terugverlangen naar de tijd van de eerste Baldur's Gate en Fallout delen. En ik laat de morderne westerse RPG's dan ook spontaan weer vallen.

Het zou een combinatie zijn van ook het moment waarop ik juist dit soort CRPG's speelde. Maar ik merk het zeker dat de tripple A vervolgen die dit soort series en studio's nu vervangen echt niet mijn cup of tea zijn. De Divinity Original Sin delen of de juist nog meer niche trowbacks naar deze klassiekers daarentegen zou ik eigenlijk eens moeten proberen. Wat Slati ook wel noemd. Maar dat is er eigenlijk nog nooit van gekomen. Dragon Age heb ik wel elk deel geprobeerd. Inc Origins. Maar dat is het ook zeker neit voor mij.

Maar misshcien is het ook wel dat Baldur's Gate 1 & 2 gewoon nooit meer verslagen kunnen worden voor mij.

Maar het is wat je zegt Niels: Het voelt als een game met ambitie en scope waarbij veel AAA games van tegenwoordig klein en simpel afsteken.

Voor mij gaat het echt om de beleving. In een spel gezogen te worden. Het ervaren. Dat had ik toen, en merk ik nu nogsteeds wel bij bv een Elden Ring. Prachtig! Dat in het spel gezogen worden. Maar bij de grote Westerse RPG's van tegenwoordig vind ik het verre van dat. Ik merk dat ik alleen nog maar de systemen zie en taken afhandel. Het echt Role Playen van een karakter is dan ver te zoeken want het lijkt alleen nog maar om die systemen te gaan.

[Apenheul]

Je bedoelt BG3 van Larian studios? Die heb ik ook nog niet gespeeld, en schijnt ook meer van hun eigen Divine Divinity weg te hebben.

Als onderdeel van de trilogie worden BG1, BG2 en ToB gezien.

Ik bedoelde eigenlijk Siege of Dragonspear. Enhanced Edition kickt je min meer direct na aftiteling van deel 1 deze 'expansion' al in maar ik heb toen een new game gestart in BG2.

[Apenheul]

Voor mij zijn het de CRPG's als Baldur's Gate dat ik geen moderne westerse RPG meer kan waarderen. Zelfs een The Witcher of een Mass Effect triologie doet mij naar een wel overwogen poging van echt wel behoorlijk wat uren weer terugverlangen naar de tijd van de eerste Baldur's Gate en Fallout delen. En ik laat de morderne westerse RPG's dan ook spontaan weer vallen.

Het zou een combinatie zijn van ook het moment waarop ik juist dit soort CRPG's speelde. Maar ik merk het zeker dat de tripple A vervolgen die dit soort series en studio's nu vervangen echt niet mijn cup of tea zijn. De Divinity Original Sin delen of de juist nog meer niche trowbacks naar deze klassiekers daarentegen zou ik eigenlijk eens moeten proberen. Wat Slati ook wel noemd. Maar dat is er eigenlijk nog nooit van gekomen. Dragon Age heb ik wel elk deel geprobeerd. Inc Origins. Maar dat is het ook zeker neit voor mij.

Maar misshcien is het ook wel dat Baldur's Gate 1 & 2 gewoon nooit meer verslagen kunnen worden voor mij.

Maar het is wat je zegt Niels: Het voelt als een game met ambitie en scope waarbij veel AAA games van tegenwoordig klein en simpel afsteken.

Voor mij gaat het echt om de beleving. In een spel gezogen te worden. Het ervaren. Dat had ik toen, en merk ik nu nogsteeds wel bij bv een Elden Ring. Prachtig! Dat in het spel gezogen worden. Maar bij de grote Westerse RPG's van tegenwoordig vind ik het verre van dat. Ik merk dat ik alleen nog maar de systemen zie en taken afhandel. Het echt Role Playen van een karakter is dan ver te zoeken want het lijkt alleen nog maar om die systemen te gaan.

Precies dat.

De enige cRPG die voor mij het Baldur's Gate niveau wel evenaart (misschien zelfs overstijgt maar ik zit nog in de honeymoon-fase) is Disco Elysium Director's Cut.

[Flozem]

Je bedoelt BG3 van Larian studios? Die heb ik ook nog niet gespeeld, en schijnt ook meer van hun eigen Divine Divinity weg te hebben.

Als onderdeel van de trilogie worden BG1, BG2 en ToB gezien.

Ik bedoelde eigenlijk Siege of Dragonspear. Enhanced Edition kickt je min meer direct na aftiteling van deel 1 deze 'expansion' al in maar ik heb toen een new game gestart in BG2.

Helder. Daar mis je inderdaad niet veel mee. Die is namelijk behoorlijk lineair en levert alleen wat overpowered gear op als je daar op uit zou zijn.

Niet echt een deel dat ik nog een keer zou spelen.

[Apenheul]

Coffee Talk


Ervaring: uitgespeeld

Toen MiiVerse nog bestond was mijn hele profile gericht op het plaatsen van in-game screenshots waarin de koffie-cultuur in de breedste zin van het woord voor kwam. Van een koffiebar in Assassin's Creed Black Flag of Paper Mario Color Splash tot aan een espressomachine reparatie-quest in Xenoblade Chronicles X, als het met koffie te maken had dan legde ik er verslag van. Helaas bestaat MiiVerse niet meer, maar ik heb nog altijd een reflex als ik verwijzingen naar koffie zie in games. Voor Coffee Talk, een game die helemaal draait op het runnen van een koffie-bar, was het zoals de Engelsen zeggen wel heel erg op de neus!

Coffee Talk is een game die je het beste kan vergelijken met VA-11 HALL-A en Papers Please; de titel verklapt eigenlijk meteen al waar de game om draait: talk. Hoewel je koffie en thee moet zetten voor de bezoekers gaat het eigenlijk veel meer om de dialogen die je met ze voert. Hierin leer je niet alleen de personaliteiten kennen, maar ontwikkel je ook een beeld van de wereld waarin ze leven en de uitdagingen die de wereld kent. Coffee Talk speelt zich namelijk af in een fictief Seattle waarin fantasie- en mythologische personages leven. Regelmatig komen je vaste gasten even langs voor een drankje en om hun verhaal te doen. Zo heb je bijvoorbeeld een stelletje bestaande uit een succubus en een elf waarbij de dialogen voornamelijk gaan over hun relationele uitdagingen en hoe hun families omwille van racistische gewoonten hun relatie niet goedkeuren. Ook is er een onsterfelijke vampier, een weerwolf, een ruimtewezen; allemaal verschillende rassen die onderdeel uit maken van dezelfde maatschappij. De interacties verkennen bekende maatschappelijke uitdagingen in een fictieve setting en doen je verwonderen waarom in de echte wereld zoveel problemen en verschillen ontstaan terwijl we toch allemaal mensen zijn.

Het nadeel van Coffee Talk is dat het weliswaar met dit soort thema's flirt, maar nooit echt doorpakt. En met slechts zo'n 3 uur speeltijd blijkft het idee beklijven dat de game meer potentie had. Toch heb ik me goed weten te vermaken met Coffee Talk als 'tussendoortje' tussen grote games die meer concentratie en inspanning verwachten. De sfeer in de koffiebar en het complete gebrek aan uitdaging maakt het meer een soort ontspanningsapplicatie dan een game. Eigenlijk blijkt dat precies het doel van de makers geweest te zijn: "the goal with Coffee Talk was to create a medium where people can just be comfortable and feel warm, like sitting in a cozy café while sipping a cup of coffee".



Ik ben blij Coffee Talk een kans gegeven te hebben en het raakte bij mij wel de juiste snaar. Echt bijzonder is het echter niet, ik zou het net iets boven Old Man's Journey zetten in de ranking omdat de sfeer van Coffee Talk gewoon heel erg prettig is. Voor 2023 schijnt er een sequel te zijn aangekondigd: Coffee Talk Episode 2: Hibiscus & Butterfly. Ik ben er zeker weer bij!

[Apenheul]

Super Mario Bros 2


Ervaring: meerdere malen uitgespeeld

Sub-world, klimop met lieveheersbeestjes

Super Mario Bros 2, wat een heerlijke game! Qua world-building is dit altijd mijn favoriete deel in de gehele mainline Mario serie geweest, en de muziek van Level 1-1 was lange tijd de ringtone van mijn eerste smartphone. Ik speelde SMB2 vroeger tamelijk regelmatig maar kan me slechts 1 keer herinnen dat ik de game ook daadwerkelijk uitgespeeld had. Toen Super Mario Bros 2 aan de lineup van Nintendo Switch Online toegevoegd werd moest en zou ik checken of dit deel echt zo goed is als ik me herinnerde.

Wie in de jaren 90 een Nintendo console bezitte en de Super Mario Bros Super Show kijkte kan zich wellicht de Mario tekenfilmserie nog goed herinneren. In deze serie kwamen de characters en werelden uit verschillende Mario games voorbij en gevoelsmatig had mijn fantasie de meeste aansluiting met de Shy-guys, Pokey's, Mouser, Bomb-omb en Birdo. Ik hield zo veel van de setting van SMB2, van de Arabische woestijnlevels waarin je in vazen kon glijden en kuilen kon graven, tot de ijswereld met Flurries en het level waarin je over de rug van een walvis en via het spuitgat naar hoger gelegen platformen kon springen. Wat een fantasie, Sub-World vond ik qua setting en characters een stuk interessanter dan de Mushroom Kingdom en Mushroom World.

De gameplay was ook helemaal anders dan die van Super Mario Bros 1, achteraf logisch omdat het een soort reskin van Doki Doki Panic betrof, maar toch heb ik vroeger geaccepteerd dat springen en knollen gooien een prima evolutie was. Waarin de game eigenlijk het meest verschilt van de andere 2D Mario games is hoe levels zijn opgebouwd; je zou wel kunnen stellen dat Super Mario Bros 2 een poging deed tot environmental storytelling en dat dat soms ten koste ging van de pure platforming zoals SMB1 en SMB3 dat deden. In SMB2 loop je bijvoorbeeld door een wereld waarbij een grot voorbij komt met een deur erin, binnen in die grot kun je als je een ervaren speler bent via bommen een shotcut openen, of je kan omhoog klimmen en weer naar buiten gaan. Buiten kom je erachter dat je je inmiddels op een berg gevindt en zie je klimop planten die tot in de wolken reiken met lieveheersbeestjes erin. Daar helemaal boven de wolken vind je Birdo, de eerste eindbaas. En wanneer je die verslagen hebt kun je de bek van een kraai instappen om het level te eindigen. Dit is zomaar een voorbeeldje van level 1, maar veel levels in deze game volgen een levelstructuur met een kop, midden en staart.

Wanneer het om pure gameplay gaat dan wint Super Mario Bros 2 het niet van deel 3 en van Super Mario World, maar het doet toch iets waardoor deze game mij nauw aan het hart ligt. De laatste tijd speel ik met mijn nichtje van 4 jaar oud af en toe Super Mario 3D World en die leent een aantal aspecten van SMB2 zoals de vier verschillende characters waarmee je kan spelen, de kers als item en de slotmachines om extra levens mee te winnen. In Captain Toad's Treasure Tracker doen Shy-guys hun intrede maar het blijven slechts nostaligische cameo's. Ik hoop dat Nintendo ooit weer eens iets doet met Sub-world en de mooie characters die bij deze wereld horen.



Omdat ik zoveel nostalgie voor deze game heb vind ik het moeilijk om 'em in de lijst te plaatsen. Ik vind de setting krachtiger dan die van Link's Awakening maar de gameplay blijft wat achter. Gevoelsmatig zit ie in de buurt van Bayonetta 2 wat ik ook een game vind met super sterke setting maar waarin de combat niet zo nauwgezet is als in het eerste deel. Maar het is de nostalgie die mij Super Mario Bros 2 dan net een tandje hoger doet beoordelen. Net onder God of War 2018 dus.

[Swey]

Ik ben een groot fan van deze, ik vindt het leuker dan smb3, maar gek genoeg is het mij nog niet gelukt deze deel 2 uit te spelen. Moest maar eens de NES mini aanslingeren met save states.
Het grappige is wel dat ik toch de game eens in de zoveel tijd toch weer opstart om te spelen gewoon omdat het zo leuk is

[Apenheul]

Ik ben een groot fan van deze, ik vindt het leuker dan smb3, maar gek genoeg is het mij nog niet gelukt deze deel 2 uit te spelen. Moest maar eens de NES mini aanslingeren met save states.
Het grappige is wel dat ik toch de game eens in de zoveel tijd toch weer opstart om te spelen gewoon omdat het zo leuk is

SMB2 is inderdaad nog best wel lastig, mijn playthrough op Switch was ook met save-states en dan ben je er in een middag doorheen maar ik herinner mij dat ik vroeger echt keer op keer opnieuw moest beginnen wanneer de continues op waren (maar des te groter was de pay-off wanneer ik dan de credits voorbij zag komen).

[Don Cannoli 79]

Ik vond SMB 2 ook altijd een hele gave game. Het was grafisch al zo'n verbetering tov de originele Super Mario Bros. game. En net als jij vond ik de setting ook erg cool. Het was zo'n trippy ervaring met al die rare characters en vage levels. Het was gek genoeg méér trippy dan de Mushroom Kingdom/World. Ik ben er pas 25 jaar later of zo achter gekomen dat het origineel dus geen Mario game was maar toch vind ik het nog altijd als een echte Mario game aanvoelen.

Ik heb hem geloof ik nooit uitgespeeld maar speel elk jaar denk ik wel ff wat levels. Op dit moment toevallig bezig met SMB3. Dus missch hierna dan weer weer eens wat SMB 2 spelen.

[Apenheul]

Ik vond SMB 2 ook altijd een hele gave game. Het was grafisch al zo'n verbetering tov de originele Super Mario Bros. game. En net als jij vond ik de setting ook erg cool. Het was zo'n trippy ervaring met al die rare characters en vage levels. Het was gek genoeg méér trippy dan de Mushroom Kingdom/World. Ik ben er pas 25 jaar later of zo achter gekomen dat het origineel dus geen Mario game was maar toch vind ik het nog altijd als een echte Mario game aanvoelen.

Ik heb hem geloof ik nooit uitgespeeld maar speel elk jaar denk ik wel ff wat levels. Op dit moment toevallig bezig met SMB3. Dus missch hierna dan weer weer eens wat SMB 2 spelen.

Herkenbaar, maar net zoals jij vind ik het een echte Mario game

[Apenheul]

VA-11 HALL-A: Cyberpunk Bartender Action


Ervaring: uitgespeeld

Ik zal nooit in de horeca gaan werken maar dankzij dit soort spellen kan ik er wel over fantaseren en er bepaalde aspecten van beleven. Eerder in dit topic kwam de game Coffee Talk al voorbij maar wat eigenlijk de 'moeder' van dit soort (horeca) conversatie-games is, is VA-11 HALL-A. Cyberpunk Bartender Action is de subtitel van de game, en dat beschrijft redelijk wat je in de game te doen staat. In het dystopisch futuristisch Glitch-city, waarin big tech en criminele bendes de dienst uitmaken, werk jij late nachten voor de bar VA-11 HALL-A: de enige veilige haven voor mensen die aan de massa surveillance van de regerende klasse willen ontsnappen. Het is in deze bar waarin je talloze gesprekken uitvoert met interessante characters, hun achtergronden leert kennen en de stad zelf ook beter leert kennen.

De interacties in de game en de manier waarop je sturing geeft aan de dialogen gebeuren allemaal via het serveren van drankjes. In principe hoef je alleen maar de drankjes te mixen waar de klanten om vragen, maar de opdrachten van de klanten zijn niet altijd even duidelijk en soms vragen ze om 'het gebruikelijke' wat je alleen leert kennen door goed op te letten op wat klanten regelmatig bestellen. Een in-game receptenboek vertelt je uit welke ingredienten de verschillende cocktails bestaan, en zelfs dan kun je nog besluiten om bijvoorbeeld meer alcohol in het drankje te doen zodat de klant misschien iets meer gevoelige informatie los laat. Wel vind ik het jammer dat je maar 5 basiscomponenten hebt waarmee je je drankjes moet maken, ze zijn bovendien fictief dus je gaat van deze game niet leren hoe je een Piano Man, Grizzly Temple of Flaming Moai in het echt maakt.

Maar wat de game zo goed maakt zijn de (soms) bizarre characters en hun verhalen. Zo komt er regelmatig een nieuws-eindredacteur langs die vertelt hoeveel drama je aan artikelen toe moet voegen om genoeg clicks te krijgen, en een prostitutie-robot die er uitziet als een middelbare scholier en een verborden DNA-scanner in de tong heeft. Dit soort dystopische details geven kleur en diepgang aan de verhalen, en VA-11 HALL-A durft hierin een stuk verder te gaan dan genregenoot Coffee Talk. VA-11 HALL-A is een spraakmakende game die zich heel goed in korte spelsessies laat spelen, voor langere spelsessies vond ik de gesprekken wat te 'zwaar' en de interacties echter wat te eentonig.

Het narratieve horica genre waartoe VA-11 HALL-A en Coffee Talk behoren staat nog in de kinderschoenen maar ik vermaak mij er goed mee. Ik zag in de eShop ook een spin-off genre waarin je als taxi chauffeur gesprekken hebt met passagiers tijdens het maken van ritten, daar moet ik me ook eens in verdiepen want ondanks dat N1RV Ann-A: Cyberpunk Bartender Action aangekondgid werd voor een 2020 release lijkt het erop dat deze game van de release-radar verdwenen is.



Wat de lijst betreft verkies ik VA-11 HALL-A boven Coffee Talk vanwege de sterke sfeer en thema's die aangesproken worden, gevoelsmatig moet ie ook nog boven Doki Doki Literature Club maar ik vind Danganrona 2 simpelweg net iets leuker om te spelen, dus daar komt ie direct onder.

[Apenheul]

Luigi's Mansion 3


Ervaring: uitgespeeld

De serie die ooit begon als een soort uit de klauwen gewassen tech-demo voor de GameCube, en een succesvol maar voor mijn smaak iteratieve sequel kreeg op de 3DS, heeft met deel 3 op de Switch mijns inziens eindelijk een klassieker weten te realiseren. Ik heb altijd een moeilijke relatie gehad met de Luigi's Mansion serie. Ik kocht de GameCube pas toen Luigi's Mansion al lang in de Player's Choice collectie zat, maar zelfs toen heb ik de aankoop nog lang uitgesteld omdat ik weinig interesse had in een game die in slechts 4 uur uit te spelen was en geen platforming had. Op de 3DS gaf ik Luigi's Mansion: Dark Moon toch ook nog een kans, maar ver ben ik er niet in gekomen omdat de missies al snel eentonig bleken te worden. Ik keek dan ook totaal niet uit naar Luigi's Mansion 3, totdat reviews lovend bleken en een award op The Game Awards in de wacht sleepte.

In Luigi's Mansion 3 gaan Luigi & friends op vakantie naar het The Last Resort hotel en gedurende de eerste nacht gaat het al mis. Alle vrienden worden 's nachts door King Boo in schilderijen veranderd, alleen Luigi weet te ontsnappen. En ja, het is aan de bangerik om weer op spoken te jaren en iedereen te bevrijden. Dat hoeft ie gelukkig niet alleen te doen, want dankzij professor E. Gadd heeft Luigi nu ook een dubbelganger met zich meelopen genaamd Gooigi. In de game baan je je een weg door verschillende verdiepingen van het hotel, en waar de eerste paar verdiepingen nog redelijk aan de verwachtingen bij een hotel voldoen blijken de hogere verdiepingen al snel enrom fantasierijk en adsurdistisch. Wat dacht je van een verdieping met daarin een woestijn met pyramide? Of een verdieping met daarin een zee met een piratenschip? Toch weet de game het thematisch mooi met elkaar te verbinden en 'klopt' het voor je gevoel ook, het is immers geen normaal hotel. Eigenlijk deed de structuur van de game mij heel erg denken aan de Griezelbus boeken van Paul van Loon, de lift brengt je steeds weer naar een nieuw avontuur.

Bij het opstarten van de game viel me direct op hoe hoog de productiewaarden waren; de animaties zagen er gelikt uit, de graphics waren voor Switch-begrippen erg high-end, en in alles straalde het de zorg en aandacht voor polish uit die je van een Nintendo EPD titel zou verwachten (ondanks dat het om een game van Next Level Games gaat, uiteraard). En al snel bleek dat niet alleen het uiterlijk, maar ook de performance en gameplay hoogwaardig uitgewerkt waren. Elke verdieping kent unieke puzzles op een manier die ik niet heb gezien sinds een game als Zack & Wiki op de Wii, en aan het einde van elke verdieping volgt een eindbaas. De eindbazen zijn op zichzelf beschouwd al hoogtepuntjes in deze game, de meesten zijn multi-stage bosses die je op een unieke manier moet verslaan. Wat dacht je bijvoorbeeld van een behekste piano die je probeert te pletten en diens toetsen op je af vuurt? De creativiteit spat overal vanaf.

Dat wil niet zeggen dat het spel niet bij tijd en wijlen ietwat langdradig kon voelen, zo zijn er bepaalde momenten waarop je moet backtracken en dat haalt de vaart uit het spel. Het liefst wil je natuurlijk steeds nieuwe verdiepingen ontdekken en avonturen meemaken. Ook is het combat-systeem in het begin best wel even wennen, ik weet niet of het echt heel anders werkte dan in Luigi's Mansion op de GameCube maar de eerste twee uur had ik nog wel wat last van de controls. Op een gegeven moment dan klikt het echter en hoef je er niet meer bij stil te staan. Al met al zie ik de minpunten dan ook als een kleine smet op een anderzijds enorm creatieve game die ruim 15 uur weet te verrassen en te vermaken. Bovenal heeft de game veel smoel en persoonlijkheid, twee kwaliteiten die veel moderne games (voor mijn smaak) missen.



Ik beschouw Luigi's Mansion 3 als een moderne klassieker, met alle aandacht voor detail en interessante puzzles heeft het de lat niet alleen voor de serie maar ook voor andere humoristische griezelgames hoog gelegd. Het maakt niet de indruk die een Final Fantasy VII wel kan maken en hierdoor blijft het daardoor net daaronder steken in de ranglijst. Ik hoop dat Next Level Games al met een deel 4 aan de slag is!

[Apenheul]

Journey of the Broken Circle


Ervaring: uitgespeeld

Ik weet eigenlijk niet meer wat mij precies heeft aangespoord deze game te kopen, maar ik denk dat het goede Steam reviews geweest zijn in combinatie met een aantrekkelijke korting. Abstract kunstzinnige platforming games passen over het algemeen redelijk in mijn straatje, zo vond ik Thomas was Alone zeker de moeite waard om te spelen. Zo lang de controls maar goed aanvoelen en het spel mij na laat denken dan is het een geschikt tussendoortje voor al die lange games die ik doorgaans speel.

In Journey of the Broken Circle speel je een cirkel waar een partje uit is, zegmaar een soort Pac-Man, maar deze rolt als een wiel door de wereld en kan bovendien een beetje platformen. De 'gebroken' voelt dat z'n leven incompleet is en wil de wereld verkennen om zich weer heel te maken. Tijdens zijn avontuur komt ie af en toe NPCs tegen die hem als het ware opvullen en nieuwe abilities geven. Zo kun je op een gegeven moment bijvoorbeeld stukjes zweven omdat je een ballon NPC hebt ontmoet en hiermee kun je plekken bereiken waar je anders niet had kunnen komen. Maar in feite zijn deze NPCs of abilities ook personages met hun eigen wensen en behoeften, en die gaan niet altijd samen met die van de cirkel. De ballon wil bijvoorbeeld lekker rustig rondzweven terwijl de cirkel houdt van snelheid en verre reizen wil maken. Je voelt al aan dat het spel symbolisch uitspraken probeert te doen over relaties waarin de partners elkaar niet goed begrijpen of tegengestelde verwachtingen hebben. En ja, soms gaat het dan uit en zo is het ook tussen de cirkel en de abilities. Dan voelt de cirkel zich weer eenzaam totdat ie de volgende NPC ontmoet en dan herhaalt dit thema zich.

Maar de hamvraag is natuurlijk: is het ook leuk (of op z'n minst interessant)? En ondanks dat ik de game redelijk vermakelijk vond om te spelen en de speelduur kort was kan ik niet volmondig ja zeggen. Er was weinig mis met de game maar het wist me ook niet echt te grijpen. De graphics zijn mooi, de muziek is verzorgd en alles speelt lekker maar het mist aantrekkingskracht.



Laat ik beginnen met stellen dat ik deze game vele malen prettiger vond om te spelen dan Lydia, die game had ook echt wat amateuristische mankementen en dat heeft Journey of the Broken Circle niet. Vergelijkbaar met Bastion is het een game die mij gewoon simpelweg niet raakt, maar dan vond ik Bastion wellicht nog iets interessanter dan deze titel. Voorlopig een een-na-laatste plaats in de ranglijst dus.

[Apenheul]

En met Journey of a Broken Circle ben ik alweer bij de laatste 5 games die ik in 2020 gespeeld heb aanbeland.

[Apenheul]

Abzu


Ervaring: uitgespeeld

Na de fenomenale Journey splitste een deel van That Game Company af om een nieuw bedrijf te beginnen onder de naam Giant Squid Studios. Hun eerste game, Abzu, doet onmiddelijk terugdenken aan de wijze van environmental storytelling van Journey. Dit keer speel je een duiker en verken je de diepe wateren van de oceaan. Dit brengt je naar prachtige kleurrijke omgevingen waar je net zoals in Journey regelmatig omgevingspuzzles voorgeschoteld krijgt om op te lossen en verder te komen. Maar al nagelang je verder en dieper duikt worden de omgevingen steeds vreemder en ontdek je een groot mechanisch gevaarte.

Abzu weet de truukjes van Journey goed te herhalen, het doet mijns inziens ook niet onder voor de kwaliteit al maakte het niet zo'n grote indruk meer op mij. Een deel van de charme van Journey was de eenvoud van de game; al vanaf het begin weet je wat je te doen staat en je hebt altijd die bergtop op de horizon. Abzu mist die eye-catcher omdat het zich grotendeels onder water afspeelt in soms tamelijk afgesloten gebieden. De rust en vrijheid van Journey maakt hier plaats voor een ietwat claustrofobische ervaring. Toch vind ik de game erg geslaagd en beschouw ik Abzu als een persoonlijke must-play indie game. Je bent ook hier in zo'n 3 uur weer doorheen, maar de flow van de game is gewoon heerlijk waardoor het als een kunstwerkje voelt. De nieuwste game van Giant Squid Studios, Pathless, heb ik nog niet gespeeld. Volgens velen behaalt deze het niveau van Abzu niet maar het is wel een titel die ik ooit nog eens wil proberen.



Als ik Journey in de lijst had moeten plaatsen dan was het absoluut en top 10 notering geweest, maar Abzu weet eigenlijk op geen enkel vlak die hoogtepunten te bereiken. Gevoelsmatig hoort ie in de buurt van Limbo, maar dan iets hoger. Gewaagd aan Little Nightmares, maar dan iets lager. Dus doe maar lekker tussen die twee games in.

[Apenheul]

Jenny LeClue - Detectivu


Ervaring: uitgespeeld

Ik herinner me nog dat ik deze game in een podcastaflevering wilde bespreken, en dat ik het lastig vond om te beschrijven wat deze game interessant maakt. Ogenschijnlijk is het shovelware met een zaterdagochtend-animatieserie stijltje, maar zoals je een boek niet kan beoordelen aan de hand van de voorkant kun je een game niet beoordelen aan de hand van de graphics.

Jenny LeClue is een meisje dat in haar vrije tijd allerlei huis- tuin- en keukenproblemen oplost; is iemand iets kwijt? Jenny spoort het op en deduceert hoe het object verdwenen kan zijn. Maar dan vindt er opeens een moord plaats in het altijd zo rustieke dorpje en kan Jenny eindelijk beginnen met het echte werk. Het is aan de speler om getuigen te ondervragen, aanwijzingen te vinden en scenario's te reconstrueren om de waarheid boven tafel te krijgen.

Jenny LeClue is in feite een soort point & click adventure nieuwe stijl zoals TellTale ze ooit geintroduceerd heeft, maar dan met een focus op het vinden van aanwijzingen en het ondervragen van verdachten. Net zoals in TellTale games worden situaties lineair voorgeschoteld met minimale backtracking en heb je niet een soort overworld op locaties op te selecteren; hierdoor heb je vrijwel nooit het gevoel van exploratie maar blijft de focus op het oplossen van puzzles. Normaliter vind ik dat niet zo interessant, maar door de hoge productiewaarden en charme van de game stoorde het mij niet. Het spel heeft een leeftijdsclassificatie van 12+ en is daarmee ondanks de theme's die het aansnijdt ook nooit echt expliciet, maar net zoals met een goede tekenfilm zitten er toch haakjes in die het voor volwassenen ook interessant houden. Ook is niet zeker niet heel gemakkelijk om mysteries op te lossen, het spel test het vermogen van de speler om in verschillende scenario's te kunnen denken en regelmatig trok ik verkeerde conclusies. 12+ maar geen kinderspel dus

Eigenlijk is Jenny LeClue Detectivu zo'n beetje de definitie van een hidden gem; de game voelt hoogwaardig aan maar gaat verborgen onder een grafische laag die doet vermoeden dat het een goedkope game is voor een ander publiek. Er zou nog een sequel komen en die ga ik ook zeker nog wel spelen, en hopelijk verschijnt er op termijn ook nog een fysieke oplage waar beide delen samen op staan.



Op zich lovende woorden dus, maar hoe past dat in het plaatje van de ranking? Gevoelsmatig is de game van dezelfde kwaliteit als Florence die al eerder in dit topic voorbij kwam, al vind ik dat Florence is speciaals doet met het medium dat Jenny LeClue Detectivu helaas niet weet te presteren, maar lager in de lijst kom ik Thimbleweed Park tegen en die vond ik weer leuker dan Jenny... okay, onder die game dan maar.