Apenheul's gaming retrospective (Three Houses: Cindered Shadows)

[toejam]

Streets of Rage 4 deed voor mij bijna alles goed, retro gameplay in een modern jasje met goede graphics, mooie soundtrack en prima gameplay. Maar de game voelde voor mij echt veel te lang. Rond stage 10 mocht het van mij wel eindigen want op een gegeven moment heb ik wel genoeg van die Signals gezien. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk, en ik heb hem dan uiteindelijk ook nooit uitgespeeld helaas.

Death Mark was ik wel altijd nieuwsgierig naar. Die kwam uit voor de Vita vlak nadat ik dat apparaat had gekocht en was eerst bezig met andere games. Daarna was die op in de reguliere handel en verder nooit tegen aan gelopen. Maar als ik hem een keer zie ga ik hem alsnog oppikken op basis van jouw review dus dat is een goed teken lijkt me

[Apenheul]

Death Mark was ik wel altijd nieuwsgierig naar. Die kwam uit voor de Vita vlak nadat ik dat apparaat had gekocht en was eerst bezig met andere games. Daarna was die op in de reguliere handel en verder nooit tegen aan gelopen. Maar als ik hem een keer zie ga ik hem alsnog oppikken op basis van jouw review dus dat is een goed teken lijkt me

Ik zie dat nedgame nog een Vita exemplaar heeft liggen, en de Amerikaanse versie is bij play-asia nog op voorraad voor iets minder.

[Apenheul]

Gunbird


Ervaring: uitgespeeld

Mijn ervaring met het shoot 'em up genre reikt helemaal terug naar eind jaren 80 / begin jaren 90 met Xenon 2 van The Bitmap Brothers, dankzij de muziek en de weapon shop met een soort Predator erin was dit een van mijn favoriete games op mijn trouwe Philips CGA XT computer. Daarna zou ik het genre grotendeels links laten liggen met heel af en toe een uitstapje naar b.v. Twinbee, UN Squadron of Ikagura maar toch trok het regelmatig mijn aandacht als ik voor werk in Japan was en er in mijn vrije tijd een arcade bezocht. Mijn meest gespeelde shmup in de arcade was Strikers 1945 III en toen ik deze game op de Psikyo Collection zag staan wist ik dat deze collectie voor mij was. En van de vier games op de 1e collectie werd Gunbird al snel mijn favoriet.

Als ik denk aan archetypische shmups dan denk ik aan het Psikyo format; vertikaal scrollend met incrementele powerups en vliegtuigjes met verschillende wapen-types. Gunbird past precies binnen dat plaatje maar wat deze game zo interessant maakt is de setting die historische invloeden mengt met sci-fi en fantasy. Zo kun je bijvoorbeeld een heks zijn op een bezemsteel en vlieg je over een Europees landschap met amor-suits die middeleeuwse kastelen bewaken terwijl er steam-punk blimps langsvliegen die op je schieten. In het volgende level neem je het op tegen een zwaar-bewapende trein waarvan de locomotief in een gigantische mech verandert. Het leest misschien ontzettend eclectisch maar het komt toch overtuigend samen.

Gunbird is als arcade shmup mijns inziens redelijk te doen, je hebt veel moeilijkheidsgraden om uit te kiezen en het is op dit niveau qua patronen best te doen voor een beginnende speler. Bij mij staat ie mede daarom ook hoog aangeschreven, het kan zich meten met een Twinbee of Parodius. Hopelijk is Gunbird voor mij ook een springplank naar de complexere en meer serieuze shmups van Psikyo. Echt een groot fan ben ik nog niet van shoot 'em ups maar games als Gunbird zetten het genre wel op de kaart voor mij. Ik vind het een leuke game om te spelen en om te herspelen. Van alle shumps op de 1e verzameling van Psikyo vind ik Gunbird in ieder geval de leukste.



Gunbird krijgt van mij een plekje tussen Florence en Burning Fight. Onder Florence omdat die game echt iets unieks met mechanics deed en een mooi persoonlijk verhaal vertelde, boven Burning Fight omdat het net als die titel een bovenmatige game in het genre is maar niet echt een eigen signatuur of statement heeft.

[Apenheul]

Samurai Aces


Ervaring: uitgespeeld

Direct na het uitspelen van Gunbird had ik de Psikyo smaak te pakken. Samurai Aces was het fundament van het Psikyo design template waarop games als Strikers en Gunbird voortborduurden. Je hebt weer de keuze uit een zestal verschillende units die elk een ander type wapen hebben, door powerups te verzamelen wordt je wapen krachtiger met meer kogels en richtingen, je kan een charge-shot doen en een bom gooien. Ook kent het eenzelfde levelstructuur waarin je in eerste instantie schietend door een vericaal scrollend level beweegt tot je een boss-fight krijgt. De level-thema's in Samurai Aces varieren van een Japanse legerbasis met kersenbloesem-bomen tot high-tech alien-achtige omgevingen en daarin vormen tanks, steam-punk samurai robots en mechs je tegenstanders.

De Psikyo games lijden een beetje aan het "if you've played one, you've played them all" syndroom maar tegelijkertijd betekent dat dat deze game je ook aan zou moeten spreken als je Strikers of Gunbird leuk vindt. Maar hoewel Samurai Aces erg vermakelijk is haalt de game het voor mij niet vergeleken met Gunbird. Dit heeft hoofdzakelijk twee redenen: 1) de thematiek van Gunbird, een mashup van sci-fi en fantasy, spreekt mij meer aan dan die van Samurai Aces, een mashup van sci-fi en historisch Japan. 2) de patronen van vijanden en projectielen zijn minder interessant. Maar zoals eerder al geimpliceerd; de games lijken zoveel op elkaar dat Samurai Aces voor een ander misschien wel weer de leukste game is. Overigens had ik bij Gunbird nog niet benoemd dat je de vertikaal scrollende Psikyo games ook in 'tate-mode' kunt spelen.; de Switch (regulier en OLED) kun je simpelweg kantelen en dan wordt de actie vertikaal geprojecteerd. Volgens mij ondersteunen andere versies van deze games dit ook maar dan zul je je monitor of TV op een of andere manier moeten kantelen.



Maar al met al heb ik dus weer veel genoten van deze shoot 'em up, al moet ik bekennen dat ik voordat ik aan dit bericht begon bijna alles over de game al had vergeten in tegenstelling tot Gunbird. De echte goede shoot 'em ups moeten echter nog voorbij komen! Gevoelsmatig hoort deze game qua ranking in de buurt van Kamiko te staan, ook dat was een game met duidelijke inspiraties die ondanks dat het een leuke ervaring was bij mij niet echt een snaar wist te raken. Ik heb een kleine voorkeur voor de gameplay van Samurai Aces, dus hij komt tussen Parascientific Escape en Kamiko.

[Apenheul]

Code Realize: Guardian of Rebirth


Ervaring: uitgespeeld (Victor Frankenstein route)

En dan nu een spel dat ik mezelf een paar jaar geleden echt nooit zou zien proberen: Code Realize, een visual novel gericht op een vrouwelijk publiek. Toen ik in 2020 een paar hoogvliegers in het visual novel genre had geprobeerd zoals Raging Loop en Grisaia ging ik opzoek naar wat volgens kenners de essentiele titels waren, en via een website genaamd vndb wat een soort metacritic voor visual novels is stuitte ik vrij hoog in de top 10 op de game Code Realize Guardians of Rebirth. Wat onderzoek duidde erop dat het om een mystery thriller verhaal ging waarin je een vrouw speelt die uiteindelijk verliefd wordt op 1 van een aantal historische figuren zoals Victor Frankenstein, Arsene Lupin, Herlock Sholmes, Saint Germain en Abraham van Helsing. Het idee van een mystery thriller dat zich afspeelt in een steampunk Victoriaans Londen met allerlei historische figuren sprak mij wel erg aan, en ik besefte mij dat als vrouwen heel vaak games moeten spelen waarin ze een man zijn tussen aantrekkelijke vrouwen, dan moet ik als man ook wel een game kunnen spelen waarin ik een vrouw speel tussen de aantrekkelijke mannen. Klinkt rationeel toch?

Zoals gezegd speelt de game zich af in een alteratieve geschiedenis waarin stoom de primaire energiebron gebleven is en Koningin Victoria van Londen berust is op een geheime oorlog met de buurlanden. Een groep van enkele historische figuren (de eerder genoemde mannen) is op de hoogte van deze plannen en beogen de plannen van de koningin te dwarsboven, en ondertussen stuurt de koningen constant Royal Guards rond op zoektocht naar een van deze figuren. Binnen deze context volg jij als speler de hoofdpersoon Cardia, een vrouw die jarenlang helemaal alleen in een verlaten landhuis woont omdat haar vader een edelsteen in haar hart gezet heeft waardoor alles wat leeft dat door Cardia aangeraakt wordt smelt. Ze wordt ontdekt door Arsene Lupin en ondergebracht bij het geheime genootschap van de mannen. Het verhaal volgt eigenlijk vooral de zoektocht naar een behandeling voor Caria met de geheime oorlog van koningin Victoria op de achtergrond.

Zoals de meeste visual novels krijg je als speler af en toe te maken met keuzemomenten die bepalend zijn voor hoe het verhaal zich ontwikkelt. Wat mij persoonlijk opviel was dat de keuze vaak gaat over welke man je het meest vertrouwt, en dat die man vervolgens het conflict gaat oplossen in plaats van dat Cardia zelf in staat is om iets op te lossen. Het bekende 'damsel in distress' syndroom werd hier voor mij wel erg voelbaar, Cardia is in Code Realize Guardians of Rebirth vooral heel erg kwetsbaar en heeft altijd anderen nodig. Dat viel dus wat tegen, maar wat niet tegen viel is het thriller gevoel dat doet denken aan goede heist films. Het zijn dan ook vooral de spannende situaties die mij zo'n 2 jaar na spelen van de game nog goed bijgebleven zijn. Dan nog even een opmerking over de romantische tonen van de game; je maakt tijdens de game namelijk keuzes die hoofdzakelijk bepalen met welk historisch figuur je het grootste gedeelte van het verhaal optrekt; en de wending van het verhaal hangt grotendeels samen met de aard van dat figuur maar alle wegen leiden uiteindelijk tot een goed einde en waarin romantiek een klein maar wel duidelijk onderdeel speelt.

Don't judge a book by its cover. Een game staat niet in de top 10 van een database tussen duizenden games omdat het aantrekkeleijke poppetjes heeft maar omdat het een unieke ervaring te bieden, en Code Realize: Guardian of Rebirth bewees dat ook voor mij. Hoewel ik het na de Victor Frankenstein route niet meer gespeeld heb is mijn blikveld op gaming-genres wel breder geworden dankzij deze ervaring en hierdoor heb ik ook twee andere hooggenoteerde games voor een vrouwelijke doelgroep aangeschaft waarvan eentje er sowieso nog later in dit topic langs gaat komen.



Als ik naar de genregenoten in mijn ranking kijk, dan vind ik Code Realize beter dan de Parascientific Escape games maar iets minder dan Root Letter. De reden dat ik Root Letter toch hoger heb zitten is omdat ik de (realistische) Japanse sfeer zo sterk vond en omdat ik in die game alle routes heb willen unlocken. Bij Code Realize vond ik het na de route van Victor Frankenstein wel mooi geweest en ik heb ook nooit de sequels aangeschaft ook al lijken ze mij kwalitatief ook erg goed. Ik denk dat setting en sfeer in dit genre voor mij erg belangrijk zijn, misschien nog wel belangrijker dan het verhaal. Maar om dat goed te beargumenteren heb ik meer ervaring met het genre nodig. Voor nu zit ik Code Realize: Guardian of Rebirth onder Root Letter.

[Apenheul]

Golf Story


Ervaring: uitgespeeld

Golf Story was een van de eerste grote exclusieve Switch indies en de eerste fysieke Switch release van Limited Run Games. Dat golf goed met een simpele adventure structuur te combineren is liet Mario Golf op de Gameboy al zien, maar Golf Story toont aan dat sport X adventure een heel eigen genre zou kunnen worden.

In Golf Story speel je een karakter dat heel erg graag een kinderdroom werkelijkheid ziet worden, als volwassene van middelmatige leeftijd besluit het hoofdpersoon om professioneel golfer te worden. Helaas gelooft niemand anders in zijn droom en moet hij zichzelf dus bewijzen in het professionele circuit en pro golfers in allerlei verschillende gebieden verslaan om hogerop te komen. Klinkt bekend? Het voelt qua structuur inderdaad een beetje aan als Pokemon waarin je gym leaders verslaat om jezelf te bewijzen, in Golf Story heb je echter geen RPG battle-systeem maar speel je een lekker retro-inspired potje golf op verschillende 9-hole courses. Maar om überhaupt de golfbaan te mogen betreden heb je eerst toestemming nodig van de golf-course eigenaars, en daar komt het adventure gedeelte om de hoek kijken.

Het spel zit vol met quests waarmee je geld en XP kunt verdienen. Met geld kun je betere gear kopen waarmee je bijvoorbeeld de bal verder kan slaan en met XP kun je je character levelen en bijvoorbeeld accurater laten slaan of met meer kracht. Quests variëren van fetch-quests waarbij je op zoek gaat naar iets wat een NPC kwijt is tot mini-competities waarbij je je tegenstander in een potje golf moet verslaan. Dit alles zou weinig waard zijn als de golf mechanics zelf ondermaats waren, maar gelukkig zijn deze ijzersterk en doen ze niet onder voor bijvoorbeeld Neo Turf Masters. Het werkt met het klassieke 3-klik systeem waarbij je met een lopend balkje moet timen voor kracht en precisie alleen speel je het spel vanuit een Zelda-achtig perspectief in plaats van van achter de speler. Het werkt in ieder geval als een zonnetje en als Neo Turf Masters je ook maar een beetje aanspreekt dan mag je Golf Story eigenlijk niet missen.

Golf Story is echt een pareltje tussen de indie games van afgelopen generatie. De graphics zijn mooi, de sfeer is goed, de controls werken erg lekker en de lengte van de game is prettig. Ik kijk persoonljk dan ook erg uit naar de sequel Sports Story die over niet al te lange tijd moet verschijnen.



Qua ranking vind ik Golf Story specialer dan Tiny Barbarian DX maar minder leuk dan Aterlier Ryza 2, daar zit Tetris 99 nog tussen wat mijn favoriete Tetris game is en toch ook maar voorrang krijgt. Golf Story komt daar dus net onder en zit op dit moment dus ergens rond het midden van alle games die ik gespeeld heb sinds 2018.

[Swey]

Ik heb Golf Story een tijd terug ook uitgespeeld, ik vond het ook een leuke game, een van de weinige golf games die mij enigszins geboeid kon houden. Persoonlijk vond ik de game een uur of 8 te lang, maar wel echt heel goed verder

[Apenheul]

Het is best een lange game voor dit type inderdaad, richting het einde begon het wat langdradig te worden maar ik speelde destijds vaak games 1-voor-1 dus had ik ook weinig anders voor afleiding ernaast. Volgens HLTB duurt ie zo'n 15,5 uur.

[arjen1981]

Tof! Golf Story heeft mijn interesse ook. En inderdaad ook het vervolg.

[synergy]

Golf Story is echt ontzettend leuk, en hopelijk komt Sports Story snel!

[Apenheul]

Joe & Mac 2


Ervaring: uitgespeeld

Toen ik zo rond het jaar 2000 begon met het bezoeken van retro game beurzen had ik bovenmatige interesse in co-op SNES games. Enkele van de mooiste herinneringen uit mijn jeugd hadden te maken met games als Turtles in Time, Super Smash TV, Final Fight 2 etc. Joe & Mac had ik altijd wel op mijn radar omdat het een co-op mode zou hebben maar ik nam bewust vaak een beperkt budget mee en de Joe & Mac games waren vaak al wat duurder. Gelukkig kwam Joe & Mac 2 naar de Nintendo Switch Online catalogus waardoor ik het alsnog een kans kon geven, weliswaar zonder player 2.

De game is een vrij by-the-book platformer die vooral door de graphics op valt. De sprites zijn groot en mooi geanimeerd, de setting voldoet ook aan alle stereotypische verwachtingen van een game waarin je een holbewoner speelt in het Krijt-tijdperk. Tijdens mijn playhtough probeerde ik mij voor te stellen over hoe het met 2 spelers zou spelen, want in je eentje is het eigenlijk allemaal niet zo bijzonder. En dat het allemaal niet zo bijzonder is heeft er toe geleid dat ik bijna alles van mijn playthrough alweer ben vergeten, ik herinner me misschien maar 1 of 2 set-pieces en dat was het; de game was ook bizar eenvoudig om te spelen en gemakkelijk. Dat zijn op zichzelf beschouwd geen verkeerde kwaliteiten, Goof Troop is ook eenvoudig en gemakkeljk maar die game heb ik enrom vaak doorgespeeld. Joe & Mac lijkt een game die alles in huis heeft om je te grijpen maar laat allerlei mooie kansen liggen om een memorabele ervaring te bieden.



Omdat ik te weinig van mijn ervaring met de game herinner heb ik besloten om de game niet mee te nemen in de ranking.

[arjen1981]

Ik heb de Retro-Bit Joe & Mac collectie niet lang geleden gekocht. Die was toen bij nedgame voor zo'n belachelijk lage prijs. Maar net als jou kan ik het mij al niet meer herinneren. Het is geen Adventure Island, Bonk of Chuck Rock (2). Das duidelijk.

[Swey]

Ik heb de Retro-Bit Joe & Mac collectie niet lang geleden gekocht. Die was toen bij nedgame voor zo'n belachelijk lage prijs. Maar net als jou kan ik het mij al niet meer herinneren. Het is geen Adventure Island, Bonk of Chuck Rock (2). Das duidelijk.

Hah! Ik heb ook die collection voor een prikkie gekocht, ben er wel benieuwd naar.

[Apenheul]

Lijkt me sowieso een mooi item voor de verzameling

[Apenheul]

Mario + Rabbids Kingdom Battle: Donkey Kong Adventure


Ervaring: uitgespeeld

Mario + Rabbids Kingdom Battle staat niet in dit retrospective-topic omdat hier alleen games die ik sinds 2018 gespeeld heb in voorbij komen, maar in 2017 vond ik dit een van de beste games van dat jaar. De toegankelijke X-COM clone met Mario en Rabbids karakters was geen goedkope shovelware maar een ervaring waar werkelijk veel passie en kunde in gestopt is, en het was met name de kinetische reacties die je kan triggeren die de game ook echt een eigen smoel geven waarbij het zich kan onderscheiden van soortgelijke strategy games.

Donkey Kong Adventure is een expansion die gevoelsmatig ongeveer ter grootte van 1/3 van de oorspronkelijke game is, het is niet zozeer een opvolging maar meer een soort side-adventure waarin Donkey Kong en Rabbid Cranky Kong een belangrijke rol spelen. Je hebt t.o.v. van de oorspronkelijke game minder character customization omdat je altijd met dezelfde party speelt maar de nieuwe characters hebben wel een erg unieke speelstijl die veel toevoegen aan wat al een erg interessante basis was. Donkey Kong kan bijvoorbeeld overal op klimmen en via lianen grote afstanden overbruggen op het scherm; zijn boomerang-banaan is ook een erg leuk wapen om te gebruiken. Cranky Kong doet dan weer veel area-of-effect damage en heeft als special moves dat ie vijanden in slaap kan lullen (met verhalen over zijn oude avonturen denk ik dan maar). Nog altijd komt het vermaak hoofdzakelijk van slim gebruik maken van de omgeving en slimme combo's maken tegen vijanden. De game is vrij gemakkelijk voor strategy-standaarden maar des te leuker is het dan om scenario's te bedenken waarop je een groep vijanden op een zo efficient (en vaak tegelijk ook zo grappig) mogelijke manier uit kan schakelen. Binnen 10 uur is het avontuur echter alweer voorbij en smaakt het eigenlijk naar meer.. veel meer. Gelukkig komt er in 2022 een sequel uit.

Ik vermoed vaak dat omdat de game door Ubisoft gemaakt is en Rabbids bevat dat mensen de game links laten liggen, en dat is jammer want Mario + Rabbids is een van mijn favoriete nieuwe IPs in jaren. Het is oprecht een charmant spel met creatieve gameplay, Nintendo-achtige polish en voor Switch begrippen hoge productiewaarden. Als liefhebber van het strategy genre heb ik de game hoog zitten, misschien wel hoger dan de laatste twee X-COM games vanwege de creativiteit.



Omdat het een expansion betreft heb ik getwijfeld of ik het wel in de ranglijst moest plaatsen, maar omdat het origineel er nog niet in staat vind ik dat het wel een plekje verdient. De lijst is eigenlijk iets te complex geworden om definitief te kunnen zeggen dat ik een hooggenoteerde game leuker vond dan een lager genoteerde game, het is allemaal relatief en onvergelijkbaar, maar ik zou Mario + Rabbids hoger plaatsen dan Gears 5 maar lager dan Shadow of the Colossus, dus ja, dan maar er tussenin!

[Apenheul]

Yakuza Kiwami


Ervaring: uitgespeeld

Eerder in dit topic vertelde ik al dat Yakuza 0 een ervaring was die veel herinneringen opriep uit mijn vakanties en werkbezoeken in Japan. Door de vrijheid waarin je binnen Kamurocho kon rondlopen, winkelen / dineren en spelletjes kon doen was het uiterst geschikt voor virtueel tourisme. Deel 1 (en later deel 2) kregen echter ook een behoorlijke grafische make-over van SEGA en zodoende besloot ik het avontuur van Kiryu te vervolgen in de sequel van 0: Yakuza Kiwami.

En direct voelt alles weer vertrouwd: de omgeving, de controls, de humor, eigenlijk behoorlijk bewonderenswaardig aangezien het fundament identiek is aan het origneel dat in 2005 verscheen en het nog steeds modern (voor Yakuza begrippen) aanvoelt. Kiryu heeft een tijd in de gevangenis gezeten voor een misdaad die hij niet zelf heeft begaan en in de tussentijd is het 10 jaar later dan in Yakuza 0 en hebben bekende karakers en locaties inmiddels een andere rol in het verhaal. Wat het verhaal precies is ben ik inmiddels alweer vergeten, het is een verhaal met veel plotwendingen maar onder de streep heb ik me er best mee vermaakt omdat het mij in allerlei interessante situaties en locaties bracht.

Yakuza Kiwami is vergeleken met 0 een behoorlijk lineaire game, vooral in het begin van de game wordt je behoorlijk aan het lijntje gehouden en zijn veel straten afgezet zodat je maar 1 kant op kunt. Gelukkig blijft dit niet het hele spel zo en ren je op een gegeven moment heel Kamurocho door, althans zolang je niet voorbij Majima Goro rent die hier een soort ontspoorde politie speelt. Wat ik jammer maar ook enigszins wel begrijpelijk vind omdat het een remaster van een oude game betreft is dat de game nooit de hoogtepunten van 0 haalt en bij tijd en wijlen actief saai en eentonig is. Dit verklaart ook waarom ik nog niet verder ben gegaan met de Yakuza serie, al kriebelt het inmiddels wel weer een beetje.

Het ding met de Yakuza serie is dat je ze allemaal gespeeld wil hebben; als je slechts 1 deel speelt voelt het alsof je slechts 1 DVD uit een boxset hebt bekeken. Boxsets hebben soms ook mindere seizoenen en Kiwami is een voorbeeld van zo'n minder seizoen; misschien wordt het juist weer heel goed bij Kiwami 2!



Yakuza Kiwami haalt dus niet het niveau van 0, maar het blijft een karakteristieke game. Qua ranking zou ik het in de buurt van Kingdom Hearts willen zetten maar dan iets lager, net onder Dragon Quest 1 (en boven Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia). Een prima plek voor een eigenzinnige game met humor en mooie momenten maar die soms een steekje laat vallen om mij betrokken te houden.

[Apenheul]

Seiken Densetsu 3


Ervaring: uitgespeeld

Secret of Mana was misschien wel de game die in de jaren 90 mijn interesse in RPGs heedt opgewekt, en destijds wist ik dat er een sequel was maar dat was vooral in de 'van horen zeggen' sferen en de geruchten er over hadden mythologische proporties. Jaren later zou ik de emulator ontdekken en een stuk van de vertaalde game spelen, maar een Squaesoft action RPG met de pijltjestoetsen besturen deed afbreuk aan mijn verwachtingen. Zodoende raakte de game langzaam in de vergetelheid, totdat Square-Enix de Mana Collection aankondigde voor de Switch!

Omdat ik Secret of Mana ooit samen met Nesrunner had gespeeld op oudjaaravond besloten we ook Seiken Densetsu 3 (inmiddels gelokaliseerd onder de naam Trails of Mana) in co-op te spelen. In het begin kun je kiezen uit 8 verschillende characters die elk een class archetype vertegenwoordigen; ik koos voor de mage-achtige Amazon genaamd Riesz, en Nesrunner koos voor de Warrior genaamd Duran. De karakterkeuze bepaalt o.a. hoe en waar het spel start en volgens mij ook sommige verhaalwendingen. De game speelt als vanouds maar alle grote problemen met Secret of Mana zijn gefixt; geen lange charge-attacks meer, de hitboxes zijn gefixt en het spel wordt niet constant onderbroken met magic-attacks. Wat tof is aan Seiken Densetsu 3 is dat je de classes van characters kunt upgraden, je hebt bij elke upgrade steeds een light en dark variant waardoor uiteindelijk 6 builds per character mogelijk zijn. Kom je healing tekort? Investeer dan in een upgrade-path waarin je healing magie krijgt. Damage tekort? Investeer dan bijvoorbeeld in elemental damage of buffs. Dit maakt de game dynamischer dan Secret of Mana en ook beter herspeelbaar.

Wel voelt de wereld van Seiken Densetsu 3 ietwat compact; je hebt geen grote aaneengesloten overworld maar daarentegen zijn de regio's waar je doorheen komt meer gecompartementaliseerd en zijn ze verbonden via een soort map waarover je met je draak vliegt naar verschillende bestemmingen. De locaties zijn dan weer wel heel afwisselend, het voelt alsof elke cultuur een eigen bioom / afkomst heeft en je reist de wereld over van bioom naar bioom om het centrale conflict op te lossen. Wat dat centrale conflict precies was ben ik alweer vergeten, Apenheul en verhalen hebben een gecompliceerde relatie met elkaar. Wel staan bepaalde locaties me nauw bij, denk bijvoorbeeld aan het ghost ship met de eindbaas boven in de mast; of de Golden Road die twee steden met elkaar verbindt en voorzien is van opzwepende boem-ptss muziek. En de pixel graphics van Seiken Densetsu 3 zijn om je vingers bij af te likken! Misschien wel de beste op de SNES.

Naar mijn mening is Seiken Densetsu 3 overtuigend een betere game dan Secret of Mana, maar toch kan ik de nostalgie van Secret of Mana niet afschudden. De wereld van Secret of Mana ken ik nog helemaal uit mijn hoofd: de route van Water Palace naar Gaia's Navel op mijn netvlies gebrand, de eindbazen met hun @#% hitboxes zal ik nooit vergeten, de muziek kan ik dromen, de timing met de wapens zijn in de vingers gesleten, en datzelfde kan ik van Seiken Densetsu 3 allemaal nog niet zeggen. Toch is het een ontzettend leuke game om te spelen, helemaal in co-op, en ik kijk ernaar uit om de remake te spelen en herinneringen op te halen.



Er is weinig verkeerds aan te merken op Seiken Densetsu 3 maar het laat geen onvergetelijke indruk achter. Oorspronkelijk wilde ik het onder Shadow of the Colossus zetten maar Mario + Rabbids was zo vermakelijk en polished dat ik ook die nog boven Seiken Densetsu 3 houdt; maar wel nog boven Gears 5!

[Swey]

Geinig dit te lezen. Deel 3 wordt door velen juist beschouwd door veel reviews als het beste deel.
Ik zat toevallig laatst te denken dat ik weer eens een Mana game moest gaan spelen.
Nice retrospective!

[RKR]

Seiken Densetsu 3 is goed maar ook wat overrated. De AI is verschrikkelijk, en het menu is bagger. Ik vind toch echt Legend of Mana de beste. Die heeft een nagenoeg perfecte soundtrack en hoewel de game veel te makkelijk is (zelfs als je niets craft), vind ik het een heerlijke game. Ik heb de game 3 of 4x uitgespeeld, de remaster met guide, en ik heb levels gespeeld die ik nog nooit eerder had gezien. En ik speelde het in 2000 dus al.

[Apenheul]

Seiken Densetsu 3 is goed maar ook wat overrated. De AI is verschrikkelijk, en het menu is bagger. Ik vind toch echt Legend of Mana de beste. Die heeft een nagenoeg perfecte soundtrack en hoewel de game veel te makkelijk is (zelfs als je niets craft), vind ik het een heerlijke game. Ik heb de game 3 of 4x uitgespeeld, de remaster met guide, en ik heb levels gespeeld die ik nog nooit eerder had gezien. En ik speelde het in 2000 dus al.

Ja dat snap ik wel. Voor mij zit Legend of Mana (voor zover ik die gespeeld heb) tussen Secret of Mana en Seiken Densetsu 3 in. De game is heel interessant maar ook ontransparant in hoe dingen precies werken; ik merk dat ik echt een guide nodig heb omdat ik anders constant het gevoel heb dat ik dingen mis. Ik ga de game zeker nog eens in co-op proberen en misschien wordt ie bij mij dan ook mijn favoriete.

[Apenheul]

Ys VIII: Lacrimosa of Dana


Ervaring: uitgespeeld

Mijn geschiedenis met de Ys serie begon ooit nadat ik in Osaka tijdens een vakantie een PC Engine had gekocht met een aantal games die destijds nog goed betaalbaar waren. Ys Book I leerde ik kennen als een game die meteen in goede aarde viel door de vlotte speelstijl, de enerverende muziek en mooie sprites. Niet lang daarna begon ik aan Ys Book I maar helaas werd ik gedwongen te stoppen omdat ik per ongeluk al mijn savegames had verwijderd (en op de PC Engine vereiste Ys Book II een Ys Book I savegame met completion data). Lang heb ik de serie links laten liggen tot ik tijdens een warme zomer een begin maakte aan Ys VIII Lacrimosa of Dana.

Wat een verandering heeft Ys doorgemaakt in zo'n 30 jaar tijd! De muziek springt er nog altijd uit en het heeft nog echt de 'feel' en uitstraling van de oorsponkelijke games, maar vooral op het gebied van de combat en focus op characters in het verhaal heeft het een pivot gemaakt. Ys VIII heeft een Robinson Crusoe achtige setting waarbij je als schipbreukeling aanspoelt op een onbewoond eiland, en geleidelijk aan een nederzetting uitbouwt met de andere schipbreukelingen die je tijdens je avontuur tegen komt. Vanuit je nederzetting ga je op expedities en verken je steeds meer van het eiland dat al snel prehistorisch leven bljikt te huizen. Mysterieus dus!

Voor mij persoonlijk was de grootste verandering het actieve combat systeem waarin je meerdere characters uit je party kunt besturen. Het combat systeem focust op combo's en skills en daarmee maakt het Ys VIII een veel actiever en techischer soort game dan veel andere action RPGs. Ik vond de structuur van het spel ook heel erg prettig; langzaam aan een eiland verkennen, je kamp uitbreiden en NPCs tegenkomen heeft een heel natuurlijk soort progressie; gelukkig heeft het spel ook nog hele typische Ys dungeons met puzzles maar daar wil ik niets over spoilen. Al met al verrast Ys VIII en behoort het tot mijn favoriete action RPGs. Ys IX heb ik pas een paar uur gespeeld en dat is ongetwijfeld ook een erg goed deel in de serie.



Ys VIII Lacrimosa of Dana verraste mij enorm met de sterke gameplay, progressie en setting. Binnen de Ys serie die ik tot nu toe heb gespeeld is het mijn onbetwiste favoriet. Helaas haalt het net de top 10 niet, want als ik moet kiezen tussen Doom 2016 en Ys VIII dan heb ik Doom nog veel sterker in mijn geheugen gegrift staan, wat niet gek is natuurlijk na 3 keer uitspelen. Maar een voorlopig 11e plaats is ook een heel mooi resultaat.

[Ok Impala!]

Ys VIII: Lacrimosa of Dana

Prachtige game dit. Deze wist voor mij alle verwachtingen te overtreffen!

[arjen1981]

Ja deze wil ik ook graag doen. Ik was al wel met IX begonnen want die kreeg ik kado. Wel iets meer dan een paar uur in nu. Maar ook die kan ik goed spelen en begrijp ik overal dat deel XIII echt enorm gaaf is. Voor mij was deel 7 The Ark of Napishtim het deel waar het voor mij echt alle verwachtigen overtrof zoals jullie hier boven beschrijven met dit deel. Leuk om te lezen!

[Apenheul]

Ja deze wil ik ook graag doen. Ik was al wel met IX begonnen want die kreeg ik kado. Wel iets meer dan een paar uur in nu. Maar ook die kan ik goed spelen en begrijp ik overal dat deel XIII echt enorm gaaf is. Voor mij was deel 7 The Ark of Napishtim het deel waar het voor mij echt alle verwachtigen overtrof zoals jullie hier boven beschrijven met dit deel. Leuk om te lezen!

In de herfst komt Ys VIII naar de PS5, misschien een mooie gelegenheid om de game op te pikken als je hem niet al hebt

[Swey]

Oeh ja de Ys serie, super mijn smaak. Ik
Moet nog steeds terug om deel II opnieuw te spelen sinds mijn originele Vita kwijtraakte. VIII schijnt toch wel de pinnacle te zijn van de hele serie.