Apenheul's gaming retrospective (Three Houses: Cindered Shadows)

[Apenheul]

Yo-Kai Watch


Ervaring: uitgespeeld

Yo-Kai watch, de enige multimedia IP van ontwikkelaar Level-5 die echt doorgebroken was, leek in de periode tussen 2008 en 2014 toen ik regelmatig voor werk in Japan kwam niet meer weg te denken. Supermarkten in Yo-Kai Watch thema, merchandise, bill-boards, commercials; het was echt overal. Toch zou het tot 2020 duren voordat ik voor het eerst een titel in de serie speelde; samen met Mike selecteerde ik Yo-Kai Watch voor de 3DS voor Club Button Bashers. Als je de podcastaflevering hebt geluisterd dan weet je mijn mening over de game misschien al wel, maar laten we er toch even een uitgebreid bericht aan wijden.

Op surface-feature niveau doet Yo-Kai Watch wel een beetje aan Pokemon denken; het verzamelen van beestjes (in dit geval Yo-Kai, een soort mythologische natuurwezentjes) staat immers centraal. Maar de ervaring van Yo-Kai Watch is echt heel anders. Het is niet zozeer een hero's journey waarbij je moet bewijzen dat je de sterkste bent van de regio, maar eigenlijk gaat het veel meer over kleine locale problemen oplossen in het dorpje Springdale. Ten grondslag aan die problemen ligt vaak een ondeugende Yo-Kai, en vaak ligt de oplossing van de problemen dan weer in het verslaan van die Yo-Kai. Jij kan zelf verstopte Yo-Kai in Springdale zoeken en toevoegen aan je verzameling waarna je ze kan inzetten in battles. Battles zijn een aparte aangelegenheid, je hebt namelijk hoogstens indirect controle over de Yo-Kai; in principe auto-attacken ze zodra ze recht tegenover een vijand staan, en het enige wat jij als speler kan doen is Yo-Kai in en uit battles roteren (vrij letterlijk, want ze staan op een schijf waaraan jij kan draaien).

Typisch wellicht voor een Level-5 RPG is dat Yo-Kai Watch een low-stakes verhaal heeft. Je bent gewoon klusjes aan het opknappen. En dat brengt wat dat betreft een heel ander soort sfeer met zich mee dan de meeste RPGs. Het draait eigenlijk vooral om sfeer en dat is wat mij betreft dan ook de grootste aantrekkingskracht van Yo-Kai Watch. Ik ben blij deze game gespeeld te hebben en misschien dat ik deel 2 ook eens ga proberen.



Yo-Kai Watch staat niet hoog in mijn lijstje van favoriete RPGs maar in deze lijst staat ie nog best wel hoog, ik vind het een minder goede game dan bijvoorbeeld Labyrinth of Refrain, en minder uniek dan Crimson Shroud; maar toch moet ie er gevoelsmatig dicht bij in de buurt staan dus ik plaats Yo-Kai Watch tussen Crimson Shroud en Florence in.

[Apenheul]

Fruit of Grisaia


Ervaring: alle eindes gehaald maar niet alle side-content gedaan

Na enkele visual novels geprobeerd te hebben begon ik eindelijk door te krijgen waarom fans van dit genre niet spreken van 'spelen' maar van 'lezen'. Waar Ace Attorney, Danrangonpa en Root Letter tot op zekere hoogte nog gameplay hadden is dit bij Fruit of Grisaia tamelijk ver te zoeken. De game, die mij werkelijk vele tientallen uren gekost heeft, laat de speler af en toe een keuze maken die het vervolg van het spel beinvloedt maar meer dan 99% van de tijd ben je aan het lezen. Klinkt saai toch? Nou.. tegen mijn verwachting in heb ik me goed vermaakt met deze eh.. game?

Stel je eens voor dat je een soort jonge James Bond bent, en dat je naar een kostschool voor 'bijzondere' mensen wordt gestuurd. Die bijzondere mensen, overigens allemaal vrouwen, hebben allemaal een vreemde persoonlijkheid waar iets achter lijkt te schuilen, maar omdat jij een die-hard bikkel bent die opgevoed is door een asociale drill-sargeant leidt alles wat je doet tot hilarische escalatie. Ik heb regelmatig mijn Switch weg moeten leggen van het lachen ("maak je toch eens niet zo druk, dadelijk versnel je je menopauze nog!"). Het personage in wiens hoofd je kruipt is heerlijk sarcastisch en over de top lomp in zijn omgang met de meiden die bij hem in de studentenflat op de schoolcampus wonen.

Het thema van de visual novel houdt een prettig midden tussen comedy, drama en thriller. Zoals eerder gezegd is er iets eigenaardigs met de bewoners van de studentenflat en het heeft allemaal iets met een traumatisch verleden te maken. Gedurende het spel verbeter je je band met een van de bewoners en prik je langzaam door de facade heen waarna je achter de oorzaak van het trauma komt. De game schuwt nare topics niet, ik heb me af en toe best slecht gevoeld om de dingen die de personages overkomen waren. Ze waren weliswaar fictief maar tegelijkertijd ook zo onmenselijk dat je je voor kan stellen dat er mensen bestaan die dit soort dingen echt meegemaakt hebben in hun leven.

Het heeft mij dus wel iets gedaan, Fruit of Grisaia, iets wat een goed boek ook met je kan doen. Niet alleen was het innemend en interessant maar de productiewaarden zijn ook erg hoog en alle tekst is (weliswaar Japans) ingesproken. Volgens mij zou het fans van series aan moeten spreken want het doet veel aan character expositie. Persoonljik had ik er absoluut de voorkeur aan gegeven als er meer gameplay in zat, maar de interactie met het verhaal is flinterdun zoals wel vaker met games in dit genre het geval is. Maar mocht je een milde interesse of nieuwsgierigheid in het genre hebben, geef Grisaia dan een kans want dit behoort tot het beste wat het genre in huis heeft.



Bijna 60 uur speeltijd zegt me dat Fruit of Grisaia mij goed vermaakt heeft. Van alle 'pure' visual novels vind ik dit tot nu toe ook de beste die ik gespeeld heb al vind ik Raging Loop meer 'engaging' doordat je daar een actievere rol in speelt. Al met al spreekt Grisaia met de comedy, drama en thriller aspecten een breder palette aan, en daarom komt ie 1 plaatsje boven Raging Loop te staan.

[Retrogamepapa]

Yo-Kai Watch kocht ik deel 2 voor 5 euro, en het was voor mij echt een verrassing hoe goed het was. Uiteindelijk ook deel 1 en 3 gekocht (deel 3 is erg, erg moeilijk aan te komen trouwens). Ik kan mij ook helemaal vinden in jouw stukje erover.

Visual novels zijn inderdaad lezen, lezen, lezen! Ik moest er jaren geleden een aantal reviewen (kneiter Japanse titels, kan er zo gauw niet meer op komen). Het kan goed bevallen zolang je er maar vanuit gaat dat je niet echt gameplay krijgt haha.

[Apenheul]

Yo-Kai Watch kocht ik deel 2 voor 5 euro, en het was voor mij echt een verrassing hoe goed het was. Uiteindelijk ook deel 1 en 3 gekocht (deel 3 is erg, erg moeilijk aan te komen trouwens). Ik kan mij ook helemaal vinden in jouw stukje erover.

Visual novels zijn inderdaad lezen, lezen, lezen! Ik moest er jaren geleden een aantal reviewen (kneiter Japanse titels, kan er zo gauw niet meer op komen). Het kan goed bevallen zolang je er maar vanuit gaat dat je niet echt gameplay krijgt haha.

Leuk om te lezen dat je een vergelijkbare ervaraing met Yo-Kai Watch, het is volgens mij echt hit or miss voor fans van het genre maar bij mij klikte het gelukkig.

Visual novels reviewen zou ik echt niet trekken, respect dat jij je eraan gewaagd hebt. Ik merk dat ik heel sporadisch er een wel interessant vindt maar dat is dan echt bij uitzondering; degenen in dit topic zijn visual novels die ik ook werkelijk uitgespeeld heb dus die klikten wel maar er zijn er ook nog wel een paar die heel hoog aangeschreven staan en waarbij ik letterlijk in slaap viel

[Apenheul]

Halo: Combat Evolved

Ervaring: meerdere keren uitgespeeld op Legendary difficulty

Halo Combat Evolved: legendarische game. Deze first person shooter, die nota bene het grootste deel van de ontwikkeling bedoeld was als real-time-strategy game, heeft een invloed gehad op consoles games waar maar weinig andere games zich mee kunnen meten. Ik zou alle innovaties hier op kunnen sommen, maar dat is voor dit topic eigenlijk niet zo belangrijk; waar het hier voornamelijk om gaat is de impact van Halo Combat Evolved op mij als gamer.

Enkele weken nadat ik mijn aankoopbon van de originele xbox had opgestuurd naar Microsoft kreeg ik een langverwacht pakketje binnen met daarin een gratis Xbox controller en twee games: Fuzion Frenzy en Halo Combat Evolved. Ik was destijds al bekend met de Marathon serie van Bungie op de Apple Macintosh van mijn vader, maar dat een PC developer een exclusieve launch title zou maken voor een gesloten platform van een nieuwe speler op de markt wekte toch wel mijn interesse. CD-ROM in de disk-drive, Xbox aan: ik hoor Gregoriaans gezang en zie het Halo logo op tv verschijnen. Een van de meest succesvolle earwurms in gaming, ik hoef het logo maar ergens te zien en ik hoor de melodie alweer.

Wat mij te wachten stond was een episch avontuur zoals ik die nog nooit beleefd had in een first-person-shooter. Met vehicle-physics, een meeslepend verhaal, graphics van een nieuwe standaard en bovenal gewoon heerlijke gameplay die nu nog steeds lekker aanvoelt. Wat een avontuur: ik moet denken aan de bestorming van de Silent Cartographer, de eerste keer dat je The Flood ontmoet, het moment dat je erachter komt wat er met kapitein Keyes is gebeurd en wat het geheim van Halo is. Dat soort herinneringen wis je niet meer uit, die blijven je je leven bij omdat het voor die tijd zo vernieuwend was.

In Club Button Bashers hebben Michael en ik het uitgebreid over Halo Combat Evolved gehad nadat we samen in co-op de hele game nog eens doorgespeeld hadden. Het is geen geheim dat ik deze game nog steeds hoog heb zitten en vast en zeker in de toekomst nog wel een keer door zal spelen. Halo is een all-time klassieker dat zich met gemak kan meten met klassiekers van Nintendo en Playstation.



Mijn fascinatie met first-person-shooters is weliswaar voorbij, en ik houd van Fire Emblem Three Houses, maar Halo Combat Evolved is voor mij gewaagd aan Super Mario World en knokt zich zo mijn top 4 binnen. Het grote verschil voor mij met SMW is dat de laatstgenoemde eigenlijk in bijna geen enkel opzicht gedateerd voelt, waar Halo op vlakken toch echt wel even doorbijten is. Maar uiteindelijk gaat het om mijn gevoel en dan is Halo gelukkig beter dan de zwakste schakel. Masterpiece!

[Fing3r]

Halo is een regelrechte klassieker, zelf op de PC gespeeld (controllers en shooters )
Halo was een fenomeen en heeft helaas niet met alle releases het goed gedaan, maar deze was voor zijn tijd uniek.

Solide singleplayer ervaring met een sterk verhaal, graphics om van te smullen, geweldig sound design en soundtrack, geweldige multilayer enz.

En last but not least de webserie Red vs Blue, wat was dat heerlijk om tussen de multiplayer potjes door te kijken.

Sent from my J9210 using Tapatalk

[arjen1981]

Tof dat je ook al bekend was met Marathon. Ik vond ook de Myth serie een hele sterke serie. Dat was dan weer meer hoe Halo origineel bedoeld werd. Ik blijf wel aan de andere kant staan. Destijds dacht ik vooral, zowel single als multyplayer, dat het wow factor alleen werkte als je niet al een die hard PC FPS fanaat was. Want ik vind dat op elk vlak de PC shooters destijds er toch uitschoten boven Halo. Hetzelfde dacht ik bij 007 Golden eye. Halo Was ook mijn XBOX launche game en speelde ik die zelfs in een lan setup met een groep maar het kon voor mij nooit tippen aan wat je op PC zag en viel en valt Halo voor mij echt aan de kant van overrated ipv legendarisch te zijn. Het 2de deel bevestigde dit voor mij helemaal. Reach en ODST vind ik de beste uit de serie.

[Apenheul]

Halo is een regelrechte klassieker, zelf op de PC gespeeld (controllers en shooters )
Halo was een fenomeen en heeft helaas niet met alle releases het goed gedaan, maar deze was voor zijn tijd uniek.

Solide singleplayer ervaring met een sterk verhaal, graphics om van te smullen, geweldig sound design en soundtrack, geweldige multilayer enz.

En last but not least de webserie Red vs Blue, wat was dat heerlijk om tussen de multiplayer potjes door te kijken.

Sent from my J9210 using Tapatalk

Vroeger speelde ik het op Xbox maar mijn laatste playthrough was ook op PC. Voor FPS werkt muis en keyboard voor mij het beste, daarna Wii pointer controls, daarna controller + gyro en als gyro er niet op zit is het voor mij een behoorlijle uitdaging. Ik denk dat het ook komt doordat ik na Halo en Timespliters eigenlijk nooit meer echt in een console FPS gedoken ben, je verleert het toch een beetje.

[arjen1981]

Nog even in de verduidelijking. Want ik bedoelde het niet om te bashen op Halo. De punten die je maakt zijn terecht. Het blijft een mijlpaal.

Haha. en volgens mij schreef ik volgens mij in 2001 dezelfde forum posts op nederlands talige videogame fora. Wat speelde ik dan dat ik er zo over dacht/denk. Voor elk element 2 alternatieven die het beter deden op het pc platform destijds.

verhaal:
deus ex (het origineel), system shock

imerssie:
half-life, thief serie

multiplayer en play controls:
quake, ut

De laatste geef ik toe en heeft ook wel een kwestie van persoonlijke voorkeur en smaak. Vorig jaar werd ik verrast door de Halo Infinite multiplayer. Maar zelfs de originele Quake remaster release maakte mij enthausiater.

Met name op imerssie schiet Halo voor mij tekort. De toch veel kale en steriele en lege omgevingen. Zelf in Infinite bekruipt mij nog het gevoel van verveling en enorme herhaling. ODST deed dit het best in de serie vond ik.

En ja Ja en de orginele Deus Ex en Systemshock moet je gewoon eens spelen. Goed er zitten zware RPG elementen in. Maar het verteld een geweldig verhaal door de ogen van een FPS game. Daar kon Halo in de verste verte niet aan tippen. Voor mij voelt het in een Halo game ook niet alsof ik het verhaal zelf meemaak. Het beperkt zich tot cutscenes zonder enige vorm van interactie. Voor die situaties die het schets raak ik totaal niet geïnvesteerd in het verhaal en heb ik helemaal over de delen heen geen geduld om het mijzelf ook maar een beetje te laten interesseren. In Destiny heb ik hetzelfde probleem.

Halo is Overrated :P

[Apenheul]

Ik speelde in die tijd eigenlijk voornamelijk FPS games op PC, maar toch maakte Halo bij mij grote indruk doordat de omgevingen vaak groter en opener waren en door de vehicle combat. Half-Life is mijn favoriete FPS op PC maar speelt heel stroef en beperkend vergeleken met Halo. Quake en UT spelen een stuk minder stroef, maar zijn vergeleken met Halo claustrofobische corridorshootes hebben niet de speelse physics-based vehicles.

Waar je dan de voorkeur aan geeft ligt denk ik per persoon anders, maar ik denk niet dat het genre op PC al veel verder was.

[Fing3r]

Deus Ex en System Shock zijn inderdaad betere games, maar hebben weinig met FPS, op het gezichtspunt na, te maken en zijn ook een stuk trager (en Halo is al traag) en hebben geen MP waardoor het minder aanslaat bij de grote massa.

UT en Quake 3 hebben geen SP ervaring en zijn arena shooters, UT kreeg bijvoorbeeld pas voertuigen met de release van 2004 en Quake met Enemy Territory.

Half-Life is waarschijnlijk het enige voorbeeld waarbij het om een zelfde soort game gaat en op grafisch vlak is Halo beter (in ieder geval op PC), verder is het een beetje stuivertje wisselen tussen die twee over wat ze beter doen.

Daarbij kan ik dus wel de conclusie trekken dat Halo voor die tijd zeker op console een grote impact had, de multiplayer was voor mijn gevoel ook zeer goed en had geweldige maps. Ik heb hier honderden uren CTF gespeeld met een fijne groep mensen en misschien daarom ook wel een iets ander perspectief dan jij, maar weinig games hebben in ieder geval datzelfde gevoel bij mij teweeg gebracht.

[arjen1981]

Ja het zal ook grotendeels de groep om je heen zijn. Wij landen supper actief Quake en dat vertaalt ook direct door naar Half Life. Die voelt voor mij dan ook zeker niet stug. Als Quaker zul je zeggen. Halo lijkt wel een soort van jelly pudding waar je, je in begeeft Battlefield 1942 (slechts een half jaar later dan Halo) en later vooral ook Viatnam waren voor mij de echte vehicle games. Maar ja Halo is een knappe game en serie.

Het is ook een goede zaak hoe Microsoft de serie op de juiste manier op kwaliteit houd. De serie is nooit afgezwakt. En waar het lijkt te gebeuren steken ze er veel geld en energie in. veel andere FPS series uit dezelfde periode of zelfs nog daar voor hebben niet datzelfde effect gehad.

[Apenheul]

Old Man's Journey


Ervaring: uitgespeeld

Toen ik in 2019 met twee collega's op een hotelkamer Dragon Quest Builders 2 aan het spelen was werd mij verteld dat Old Man's Journey een bijzondere indie game was die ik niet mocht missen. De game won enorm veel prijzen, screenshots zagen er zeer sfeervol uit en ik houd wel van indie games die iets nieuws proberen dus voor 36 euro (incl verzendkosten) bestelde ik een fysiek exemplaar bij RED ART GAMES en niet veel later kon ik aan de slag.

Old Man's Journey is een vrij korte maar erg sfeervolle adventure puzzle game waarbij je de omgeving manipuleert om een oude man zijn reis te kunnen laten vervullen. Dit doe je bijvoorbeeld door heuvels platter of juist stijler te maken, of door voorgrond-elementen uit de weg te halen zodat ze geen obstakel meer vormen. De reis die de man aflegt is een soort pelgrimstocht en onderweg krijgt de man regelmatig flashbacks van zijn jongere jaren bij het zien van omgevingen waar hij tijdens zijn leven dingen heeft beleefd. Grafisch ziet het er fantastisch uit, de beelden in combinatie met de muziek geven de game een melancholisch sfeertje, maar het gevoel werd af en toe wel enigszins ondermijnd door de controls en pathfinding.

Bij de aftiteling viel mij nog iets op: de game was bedacht door Felix Bohatsch. Waarschijnlijk zegt dat de meesten niets maar Felix was mijn klasgenoot en ik heb samen met hem ooit een physics-based exploration game gemaakt. Ondanks dat ik de game niet heel snel aan een ander zal aanraden support ik games van mijn directe collega's en studenten wel graag. Al met al kon ik me goed met Old Man's Journey vermaken; het deed me denken aan een soort Oxenfree maar dan met een romantische melancholische sfeer en meer interactie. Met slechts 2 uur gameplay is het avontuur zo voorbij maar er zit zoveel afwisseling in die twee uur dat het wel als een afgerond geheel voelt.



Je voelt denk ik al aan dat ik de game beter vond dan Oxenfree, en wat het ook nog heeft is een unieke signatuur. Hoger dan Root Letter zou ik de game niet willen plaatsen maar wel hoger dan Mario Kart Arcade GP VR. Niet heel hoog op de lijst dus maar zeker een game die de moeite waard is om te spelen als je hem al hebt of goedkoop kunt aankomen.

[Galious]

Ik was wel gecharmeerd van de muziek en art style van Old Man's Journey. En het idee van een soort roadtrip-down-memory-lane game spreekt me ook erg aan. De gameplay voelde al wel snel net zo oud als de hoofdpersoon zelf, vond ik, dus zelfs de 2 uur was eigenlijk al iets te lang voor deze oude zemelaar, maar het was toch wel een memorabele journey

[Apenheul]

Streets of Rage 4


Ervaring: uitgespeeld

Als er drie genres zijn die mij begin jaren 90 getekend hebben dan zijn dat de building sims en point en click adventures op PC, en de beat 'm ups op consoles. Turtles, Final Fight, Double Dragon, Golden Axe, alles wat ik bij de videotheek kon huren waarbij ik met 2 spelers door omgevingen kon lopen en klappen kon geven vond ik te gek. De Streets of Rage serie zou ik echter pas vele jaren later ontdekken, toen ze op de Wii Vritual Console uit kwamen, en ondanks dat ik over mijn liefde voor het genre heen was kon ik deze highlight binnen het genre nog altijd waarderen. Fast-forward naar 2020: Streets of Rage 4 komt naar consoles en PC, en beter nog: op Game Pass.

Er zijn in de afgelopen jaren wel meer classic revivals binne het beat 'm up genre uitgekomen maar dikwijls sloegen die de plank voor mij mis. De combat voelde vaak gewichtloos, de achtergronden inspiratieloos, omdat de game an sich niet interessant was werden er tal van unlockables geintroduceerd en soms twijfelde ik of het nou aan mijzelf lag of aan de games. Maar Streets of Rage 4 toonde aan dat mijn gevoel wel ongeveer juist zat, en door de animaties, pacing, en hit-stun uit de oude games vrijwel letterlijk over te trekken voelde deze game onmiddelijk vertrouwd aan.

De atmosfeer zit weer helemaal goed; en de sub-urbs, skyline en riool-omgevingen aangevuld met retro dancemuziek voelen authentiek Streets of Rage aan. De grafische updates zijn een acquired taste maar binnen een paar minuten was ik eraan gewend en kreeg ik juist bewondering voor hoe goed het team erin is geslaagd om herhaling in levelontwerp te verbergen, er zijn altijd wel weer wat nieuwe details in de omgeving te ontdekken. Leuk is ook dat je retro characters kunt unlocken die ook hun oorspronkelijke moveset met zich meebrengen. Al met al dus een feestje van herkenning. Ik heb de game vooralsnog alleen solo gespeeld op PC maar ik wil de game ook graag nog eens in co-op spelen.

Wat kan ik nog meer over deze game vertellen? Als je al ooit een Streets of Rage game gespeeld hebt dan weet je exact wat je mag verwachten. Alles voelt als vanouds maar is voorzien van een nieuw likje verf, verder kan het zich kwalitatief prima meten met de rest van de serie al weet ik niet of ik persoonlijk 4 hoger zou plaatsen dan deel 2. Daarvoor moet ik toch echt de multiplayer mode eens spelen. Qua beat 'm ups blijf ik de Turtles serie toch prefereren boven de rest omdat het zo ontzettend vlot speelt maar SOR4 komt er toch wel heel dichtbij in de buurt qua entertainmentwaarde.



Wat betekent dit alles voor de ranking? Zoals ik in de vorige paragraaf al aangaf vermaakt SOR4 mij uitstekend, en dat is in feite ook alles wat ik van de game vraag. Maar in een ranking met veel unieke indie games die niet alleen heel erg leuk zijn maar ook wat nieuws proberen lijkt het misschien alsof ik Streets of Rage 4 tekort zou doen als ik het direct onder Celeste plaats. Maar besef je dan dat alles wat in dit topic voorbij komt (op misschien Lydia na) om verschillende redenen de moeite waard is om te spelen.

[Apenheul]

Gaat best hard zo, dit topic zit al aan de 100 games voordat ik de games die ik in 2020 gespeeld heb voorbij ben.

[arjen1981]

Sor4 had ook helemaal mis kunnen gaan. Kijk naar battletoads. Al zou kunnen stellen dat die serie nooit echt oke is geweest (op de arcade versie na). Menig modern beat am up vaalt waar sor4 voor mij echt scored op wat het ook nieuw doet en nieuw maakt. Daardoor kun je sor4. Ook steeds opnieuw blijven spelen. Ik heb mij er ook heel goed mee vermaakt. Ik kijk ook erg uit naar die nieuwe Turtles beat am up dit jaar.

[Don Cannoli 79]

Ja leuke game. Al vind ik de standaard low tier vijanden zoals Y Signal en met name Donovan te vervelend geworden in deze game. Ze kosten soms teveel moeite om ze verslaan.
Een beetje een uitdaging is goed maar 1 vd dingen die voor mij een beat'em up goed maakt is dat er een bepaalde flow zit en dat je combo's aan elkaar kunt rijgen. Jij bent de badass die de straten gaat schoonvegen en dan is het een beetje jammer als je gelijk door een paar sufferds in elkaar wordt gebeukt.

Wat ik wel heel tof vind, is de Mr. X Nightmare dlc Naast wat unlockable characters is er nu een survival mode waarin je in een soort simulator wordt gezet en dan vijanden moet verslaan en probeert te overleven. Aan het eind van elke ronde kies je uit een 2 upgrades. Bijvoorbeeld 10% meer strength of een speciaal wapen en dan loop je door een portal naar de volgende ronde. Erg vermakelijk.

[Apenheul]

Ja dat van die flow is wel een goed punt, sommige vijanden onderbreken de flow (en het gevoel dat je bad-ass bent) heel abrupt. De Mr X Nightmare DLC heb ik niet geprobeerd maar het klinkt wel interessant.

[Galious]

Nou, als je de perfect combo video's van Streets of Rage 4 op youtube ziet, dan blijkt wel dat die flow (en het bad-ass gevoel) toch echt helemaal skill-based is, wat ik wel kan waarderen. De survival mode in de Mr. X Nightmare DLC leunt ook heel erg op een begrip en mastery van complexere technieken en mechanics. Het heeft wat dat betreft bijna net zo'n diepgang als een one-on-one fighter. Persoonlijk is dat niet echt wat ik zoek in een arcade beat 'em up (ik speel het gewoon nog net als Streets of Rage 2), maar als je diep wilt gaan, dan gaat SoR4 echt HEEL diep.

[Don Cannoli 79]

Ja en dat is nou precies waar voor mij het probleem zit. Ik vind het teveel skill-based.

Als ik SoR4 op dezelfde manier speel als SoR2 kom ik niet ver zonder geïrriteerd te raken. Ik ben iemand met weinig skills qua gaming. Ik speel de ene na de andere game dus de diepte ingaan is er voor mij niet bij. Ik wil gewoon fun hebben. Bij een Streets of Rage game wil ik zeker in de eerste levels het gevoel hebben dat ik wat kan.

Ik was toevallig vorige week weer eens de story op 'normal' aan het proberen door te spelen. En eigenlijk gelijk in het eerste level vond ik Donavan te annoying. En dan krijg ik gelijk de gedachte van "Damn deze gast kom ik de hele story nog tegen". En vind ik het gelijk een opgave waar ik geen zin in heb.

Gek genoeg vind ik dus de survival mode wél heel tof. Daar zitten dezelfde irritante enemies in, maar missch omdat ik daar niet het idee heb dat ik na een einde toe moet werken zoals in de story mode vind ik het hier juist wél fijn dat ik wat weerstand krijg.

Misschien analyseer ik het teveel maar bottom-line is dat de story mode niet helemaal lekker klikt voor mij. Neemt niet weg dat ik het nog steeds een leuke game vind en ik het heel tof vind dat er na al die jaren een waardige opvolger in de OG trilogy is gekomen.

[Apenheul]

Voor mij ook liever minder nadruk op skill-based combo's. Wat de klassiekers voor mij sterk maakt is dat tactiek meer te maken heeft met spacing, kiting en gebruik van de beschikbare ruimte.

[KillingRaptor]

Streets of Rage 4 is geweldig! Mijn favoriete deel uit de franchise geworden, al vaak doorgespeeld zowel solo als in co-op. Ik vind het net te gek dat het combat systeem best wat diepgang heeft. De muziek is ook geweldig in de game.

Dit nummer alleen al!

[Apenheul]

Ik heb Streets of Rage 4 gisteren weer helemaal doorgespeeld, deze keer voor het eerst in co-op. Misschien is het inderdaad toch wel de beste in de serie, en de muziek viel me dit keer ook een stuk beter.

[Apenheul]

Death Mark


Ervaring: uitgespeeld

Het gerucht gaat dat er mensen zijn die opeens een grote vreemde moedervlek krijgen en binnen 24 uur onder vreemde omstandigheden sterven. De hoofdpersoon van Death Mark krijgt zo'n vlek en voelt een drang om een oud herenhuis te bezoeken in de verwachting een verklaring te vinden voor dit bovennatuurlijke verschijnsel.

Death Mark is een first person point & click adventure game gemengd met visual novel invloeden waarin je in een vijftal chapters de oorzaken achter lokale mythologische horrorverschijnselen moet verklaren om zo het hoofdpersonage te redden van de vloek die op hem rust. Elk chapter is in principe een op zichzelf staand verhaal dat je kan vergelijken met een volwassen versie van Are You Afraid of the Dark of iets als Kippenvel, maar dan gegrond in Japanse mythologie. Het spel schuwt niet van body horror en een jump-scare op z'n tijd (al kun je wel instellen hoe eng het spel mag zijn) maar het zijn de verhalen die het voor mij de moeite waard maakten al kreeg ik soms koud zweet. Gedurende de scenario's sluiten enkele NPCs zich bij je aan en je kan er steeds 1tje met je meenemen om je te helpen met de puzzles. In feite speelt het als een soort Ace Attorney waarin je in first-person door duistere plekken navigeert en wijzend met je zaklamp op interacteerbare items kan klikken. Deze items hebben vaak iets met het bovennatuurlijke creatuur dat de omgeving bedreigt te maken en helpen je om het achtergrondverhaal bij elkaar te puzzelen. Het chapter eindigt telkens met een confrontatie met de klopgeeft waarbij je als je goed hebt opgelet precies weet welke items in je inventory iets te maken hebben met het trauma dat ten grondslag aan de tyrannie van de klopgeest ligt.

Om een of andere reden resoneerde deze game met mij, hoewel de puzzles okayish zijn was het de ijzersterke sfeer, de verhalen en sterke characters die een blijvende indruk op mij gemaakt hebben. Ik denk nog regelmatig aan de game terug omdat het ondanks de bizarre en vaak enorm spannende verhalen toch ook een hele gegronde sfeer had, alsof je er zelf bij was. Ik zou de sequel: Spirit Hunter NG, dan ook niet veel later spelen en die komt dus binnenkort ook nog in dit topic voorbij. Voor fans van Ace Attorney en griezelige verhalen zijn Death Mark en Spirit Hunter NG mijns inziens must-plays.



Als ik denk aan spellen met een sterke sfeer dan komt al gauw Grim Fandango in mij op, en eigenlijk vind ik Death Mark toch net wat coherenter en leuker om te spelen. De game duurt vrij kort en weet gewoon heel goed wat het wil zijn. Het is pas bij Streets of Rage 4 dat ik niet hoger kan gaan, dus direct onder Streets of Rage 4 lijkt me een goede plaats voor Death Mark.