Apenheul's gaming retrospective (Paper Mario: The Origami King)

[Apenheul]

Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age S


Ervaring: uitgespeeld (exclusief post-game content)

Vroeger vond ik Dragon Quest maar een ietwat oubollige serie die weinig vernieuwende stappen durfde te nemen maar daar kijk ik tegenwoordig toch heel anders tegenaan: in een gaming landschap dat zo snel verandert is Dragon Quest juist die comfortabele en stabiele serie waar je altijd op terug kan vallen voor een authentieke console RPG ervaring. En voor het eerst sinds het PS2 tijdperk keert de mainline Dragon Quest serie terug naar (stationaire) consoles met deel XI, en dat doet het met enorm veel bravoure.

Je kent het wel: met een groep party-members trek je van dorp naar dorp om bewoners te helpen met hun zorgen en uiteindelijk redt je de wereld. Als je een bijzonder overkoepelend verhaal of plot zoekt dan ben je bij deze game aan het verkeerde adres. Waar het bij Dragon Quest om gaat zijn juist de side-quests, de kleine en vaak hele persoonlijke mini-verhaaltjes die je beleeft wanneer je juist van het kritieke pad af gaat. Er zit ontzettend veel zorg en oog voor detail in de interacties die je hebt met de talloze NPCs van de wereld van Dragon Quest. Waar deel XI dan naar mijn mening nog eens erg sterk in is, zijn de karakters waarmee je speelt zelf. Ik denk dat DQXI zelfs mijn 1-na of misschien 2-na favoriete cast van de hele serie heeft, met de excentrieke Sylvando als positieve uitschieter. De definitive edition van Dragon Quest geeft deze karakters ook nog een stuk meer diepte dan de originele DQ11, door ieder ook een eigen hoofdstuk in het verhaal te geven waarin hun achtergrond nog eens goed in de spotlight gezet wordt.

Het battle-systeem is in feite een soort active-time-battle systeem, maar het voelt dynamischer aan omdat je rond kan lopen en omdat de skills van je karakters erg customizable zijn. Dat skill-customization systeem is erg leuk gedaan; elk karakter heeft een groot aantal skills en abilities in een soort web en jij kan daarin cellen unlocken met ervaringspunten. De enige vereiste is dat de cel op een of andere manier grenst aan een cel die je al unlockt hebt. Zo heb je tijdens het spel toch ook een strategisch element van karakterontwikkeling en heb je een hele betekenisvolle beloning om naar uit te kijken. Na zo'n 45 uur heb je echter wel alles wat je wilde hebben zo'n beetje unlocked en daarmee werd combat voor mij persoonlijk ook wat vervelender, maar gelukkig blijven situaties je uitdagen om verschillende combinaties van karakters voor combat in te zetten wat het geheel fris houdt.

Als ik dan toch een nadeel moet noemen van DQ XI dan is het het ontwerp van de wereld zelf, weliswaar ziet het er prachtig uit en zijn er ontzettend mooi gemaakte dorpen en steden om te bezoeken, maar de wereld is lang niet zo open als het soms suggereert. In feite loop je door veelal corridors heen die dermate vormgegeven zijn dat het lijkt alsof er meer is; Dragon Quest XI is misschien wel de meest lineaire mainline game in de serie. Toch kan ik dat de game gemakkelijk vergeven, net zoals de karakters heeft de wereld een soort 'ziel', iets wat in video games naar mijn mening in de regel vrij zeldzaam is.



Qua plaatsing kijk ik vooral naar de RPGs die al in het lijstje staan, ik vind Dragon Quest XI echt een essentiële game voor de liefhebber van het genre maar waardeer het niet zo hoog als Valkyria Chronicles en vind het ook iets minder leuk dan Octopath Traveler, maar omdat het in andere aspecten weer beter is komt het er zeer dichtbij in de buurt. Daarom plaats ik Dragon Quest XI Echoes of an Elusive Age S Definitive Edition (een hele mond vol) direct onder Octopath Traveler.

[arjen1981]

oe. was dit mijn lijst dan had Ik deze toch wel hoger geplaatst. valkyria chronicles ook ik vind jou opmerking wel terecht over de paden die je bewandeld. het is vaak in een rechte lijn terwijl het lijkt alsof de wereld veel groter is. voor mij werkt dit echter wel goed. het voelt als soort van even dit stukje map afvinken. ook even in elk hoekje kijken voor die laatste kist. ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom dit in dragon quest zo goed werkt voor mij. want bij de meeste final fantasy games (o.a. ff x, ff xiii en ook nu de ff 7 remake) heb ik er juist echt last van. daar voelt het echt alsof je maar 1 kant op kan en moet. en dar stoort mij echt enorm nu in de final fantasy 7 remake. maar in dragon quest XI maar de andere delen eerder heb ik dat gevoel eigenlijk helemaal niet gehad.

[Apenheul]

oe. was dit mijn lijst dan had Ik deze toch wel hoger geplaatst. valkyria chronicles ook ik vind jou opmerking wel terecht over de paden die je bewandeld. het is vaak in een rechte lijn terwijl het lijkt alsof de wereld veel groter is. voor mij werkt dit echter wel goed. het voelt als soort van even dit stukje map afvinken. ook even in elk hoekje kijken voor die laatste kist. ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom dit in dragon quest zo goed werkt voor mij. want bij de meeste final fantasy games (o.a. ff x, ff xiii en ook nu de ff 7 remake) heb ik er juist echt last van. daar voelt het echt alsof je maar 1 kant op kan en moet. en dar stoort mij echt enorm nu in de final fantasy 7 remake. maar in dragon quest XI maar de andere delen eerder heb ik dat gevoel eigenlijk helemaal niet gehad.

Ik heb precies hetzelfde, Dragon Quest (tot en met VII was de wereld heel open maar sinds VIII meer gesloten en lineair) doet het voor mij een stuk beter dan de lineaire Final Fantasy games. Ik denk dat het komt omdat Dragon Quest meer samenhang in 'cultuur' heeft tussen de gebieden en nederzettingen.

[KillingRaptor]

Deze moet ik echt ook nog eens aanschaffen, lijkt me echt een prachtige game! Dat van de meer lineaire wereld vind ik niet zo erg eigenlijk. Kan je nog steeds terug naar de vorige gebieden? Tales of Arise is ook een beetje zo denk ik, het is ook mappen afvinken waar je alles gevonden hebt maar je kan er wel steeds naar terug via fast travel enzo.

[arjen1981]

Dat zou best kunnen dan voelt het als een geheel waar zeker in de FF7 remake het steeds als een los stukje spel voelt waar je doorheen wordt gedrukt naar de volgende cutscene. De Final Fantasy 7 remake voelt in die zin ook als een drukke beleving waar ik bij Dragon Quest VIII en XI echt tot rust kwam. De pacing van de spele lijken wel twee tegenovergestelden. In de Final Fantasy 7 remake lijk ik nog het meest plezier te hebben wanneer ik in vesting beland waar je 5-8 subquests ontgrendeld om te doen.

@KillingRaptor ja je kunt vaak nog wel terug als het logisch is. Natuurlijk ga je op een gegeven moment zoals in een Dragon Quest gewoon wel echt op pad naar gehele andere delen van de wereld. Binnen de mappen op die delen kun je dan weer terug maar het is niet logisch dat je op zo'n punt weer helemaal naar het start punt van de game gaat. Dat gebeurt pas zodra dat in het verhaal ook logisch klinkt en zul je ook zien dat er veel veranderd is omdat er gebeurtenissen in het verhaal zijn die de wereld hebben doen veranderd. Dus geen open wereld als skyrim ofzo maar het voelt zeker niet beperkend.

[RKR]

FFVII R is een vrij zielloze game, dat zie je al aan het heel strakke menu en het gebrek aan character art. DQXI heeft een levendige wereld en is een complete game. Maar niet zonder nadelen, het is af en toe langdradig en vooral als je voor de true ending gaat herhaalt de game wel erg veel zetten. DQXI is misschien lineair voor een DQ game, maar vergeleken met de moderne FF valt dat heel erg mee.

Geef mij maar Zodiac Age.

[arjen1981]

Zodiac Age MMORPG’s niet meegerekend is er geen FF meer geweest die me heeft geboeid! 12 was echt een meesterlijk deel. Al heb ik sterke vertrouwen in 16!

[KillingRaptor]

@KillingRaptor ja je kunt vaak nog wel terug als het logisch is. Natuurlijk ga je op een gegeven moment zoals in een Dragon Quest gewoon wel echt op pad naar gehele andere delen van de wereld. Binnen de mappen op die delen kun je dan weer terug maar het is niet logisch dat je op zo'n punt weer helemaal naar het start punt van de game gaat. Dat gebeurt pas zodra dat in het verhaal ook logisch klinkt en zul je ook zien dat er veel veranderd is omdat er gebeurtenissen in het verhaal zijn die de wereld hebben doen veranderd. Dus geen open wereld als skyrim ofzo maar het voelt zeker niet beperkend.

Beetje zoals in Tales of Arise dus. Nu zit ik ook op een punt in het verhaal dat ik even niet naar vorige mappen kan teruggaan maar dat klopt ook met het verhaal. Bedankt voor de uitleg!

[Apenheul]

Celeste


Ervaring: uitgespeeld (maar niet alle B-side levels)

Eigenlijk heb ik niet zoveel met games die min of meer compleet draaien om hand-oog coördinatie, maar alle lof voor Celeste en de awards die de game kreeg maakten mij toch enigszins benieuwd. Gelukkig bleek Celeste meer dan alleen maar een precisie-platformer te zijn met de personaliteit en de boodschap van de game en hiermee werd het een van de favoriete games die ik in 2019 heb gespeeld.

In het spel speel je als Madeline, een transgender karakter dat haar angsten en remmingen tracht te overwinnen door de berg Mount Celeste te beklimmen en de confrontatie met haar zelfbeeld aan te gaan. Dit thema komt gedurende de game herhaaldelijk terug wanneer ze het tegen 'zichzelf' op moet nemen, maar ook in de opbouw van de levels en uitdagingen op Mount Celeste. De game kent zo'n 8 levels die zich op verschillende plekken van Mount Celeste afspelen, en die elk een nieuw soort uitdaging voorschotelen waardoor elk level heel uniek aanvoelt. Zo heb je bijvoorbeeld level met een soort zones die je snelheid accelereren wanneer je er doorheen beweegt, maar binnen die zone raak je alle controle over richting kwijt dus moet je de zone correct 'aanvliegen'. Een ander level introduceert bewegende platforms die je kan besturen, en weer een ander level laat je tijdelijk even vliegen. 8 levels klinkt misschien als weinig maar door goed te exploreren kun je zogenaamde B-side tapes vinden waarmee je een soort remix van het level kan unlocken die nog wat moeilijker is, en er schijnen ook nog eens C-side levels maar daar heb ik er persoonlijk nooit eentje van gezien.

Een precisie-platformer vereist enorm verfijnde platforming mechanics en dit is wat mij betreft misschien wel het beste aan Celeste. Madeline's physics zijn spot-on en de veelgebruikte abilities zoals de dash zijn zo verfijnd dat het heerlijk is om te spelen. Wel had ik graag gezien dat je de knoppen eenvoudig kon remappen want ik sprong nog wel eens de mangel in om vervolgens vertwijfeld naar mijn controller te kijken welke knop ik nu ook alweer in moest drukken. In een game waarin je split-second beslissingen moet maken moeten dit soort zaken geen mogelijke belemmering vormen. De visuals zijn pixelachtig fantastisch, sfeervol en leesbaar. Met name de eerste 3 of 4 levels vond ik erg sterk. De muziek mag overigens bij deze game ook absoluut niet onbenoemd blijven, het valt lastig in een genre te categoriseren maar over het algemeen zou ik het beschrijven als een mix van elektro, ambient en 8-bit video game muziek.



Celeste mag zich voegen tot een illustere rijtje geslaagde moderne retro-inspired games, en binnen het precisie-platforming genre is het misschien wel de beste tot nu toe. Eerder in dit topic kwam Tiny Barbarian DX al voorbij maar vergeleken daarbij is Celeste een stuk verfijnder en ambitieuzer (al kun je Celeste helaas niet in co-op spelen). Het is alleen wel zo, nu we zo langzaam aan bij de ranking komen, dat het een platformer is en dit genre het voor mij in de regel moet afleggen tegenover roguelites en metroidvania's. Ik vind Celeste sterker dan de NES games in het lijstje tot nu toe en ook sterker dan Micro Mages, maar niet zo sterk als een game als Axiom Verge. Het is meer bijzonder dan Astral Chain, maar niet zo pakkend als Raging Loopt: dus daar komt Celeste tussen te staan.

[KillingRaptor]

Deze wil ik nog wel eens proberen. Ik hou echt wel van precisie platformers, games als Meat Boy en Flea vond ik dan ook heel erg tof!

[Apenheul]

Crystalis


Ervaring: uitgespeeld

Sinds ik ooit Nesrunner de game Crystalis heb zien streamen heb ik interesse gehad om de game ook eens te spelen. Het deed me denken aan de klassieke Ys games met de actieve combat en missiestructuur. Gelukkig kreeg ik in 2019 eindelijk de NES cartridge in mijn bezit en zoals het dan altijd gaat kwam uiteraard een week later de game naar de Nintendo Switch Online service. Ik was al een eindje op weg in de NES versie maar besloot opnieuw te beginnen met de Switch versie om gebruik te kunnen maken van save-states en de game overal te kunnen spelen. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan want Crystalis is een leuke game die nog altijd prima speelt.

De Ys vibes worden vrijwel onmiddellijk aangesproken wanneer het spel in een dorpje start en je na enkele NPCs gesproken te hebben de eerste stapjes mag zetten in een overworld vol rondzwermende vijanden. Je bent alleen gewapend met een zwaard en je merkt al snel hoe kwetsbaar je bent, de timing van de actieve combat luistert best nauw en de vijanden slaan hard terug; maar het is immers een retro-RPG en een beetje grinden om wat starter-gear en healing items te krijgen hoort er wel een beetje bij. Al snel explore je meer van de overworld, ontdek je andere gebieden zoals een grot en daarin geeft een NPC je eerste quest: je moet de windmolen weer aan de praat krijgen. Hiervoor heb je echter de Windmill Key nodig van een guard die ergens ligt te slapen en dus moet je eerst opzoek naar een manier om die guard wakker te maken. De quests zijn, met name voor die tijd, erg leuk gedaan ook al beb je soms nog opzoek naar 'triggers' waarvoor je soms onlogische dingen moet doen.

Tijdens het spel groeit je karakter niet alleen in XP maar ook door de items die je vindt of krijgt. Zo zijn er verschillende zwaarden en magic rings die je sterker maken tegen vijanden, maar ook soms nodig zijn omdat veel vijanden immuun zijn voor een en ander. Hier komt een irritante beperking van de controlschemes uit het 8-bit tijdperk om de hoek kijken want soms moet je in 1 gebied meerdere keren wisselen van ring of wapen om vijanden überhaupt te kunnen raken, en daarvoor moet je dus elke keer het spel pauzeren, de juiste items in de inventory selecteren en terug gaan naar het spel. Een andere irritatie van sommige retro RPGs zijn soft-gates, soms heb je wel de juiste items actief en kun je een eindbaas niet eens raken, dan blijkt bijvoorbeeld dat je minimaal een bepaald level moet zijn om de eindbaas schade te doen en je kan dat nergens aan zien of van afleiden.

Dat zijn wellicht twee irritaties maar ze doen niet veel af van de ervaring van Crystalis. Het is een vrij uitgebreide en ambitieuze action RPG met een grote overworld, veel variatie en coole muziek. Als er een deel 2 van was dan had ik die inmiddels zeker gespeeld. Ik weet niet of SNK meer RPGs heeft gemaakt dan alleen deze, maar ze mogen zich naar mijn mening absoluut meten met de andere groten in die tijd.



Crystalis is een leuke retro-RPG die anno 2019 nog altijd prima speelbaar was, ik zou hem zelfs boven Dragon Quest 1, Final Fantasy 1 en Ys 1 plaatsen en haalt bijna het niveau van mijn favoriete 8-bit RPG: Phantasy Star. In de ranking plaats ik hem net boven Labyrinth of Refrain, dat is namelijk net zoals Crystalis een fijn en vlot spelende game met enkele kleine frustraties, maar Crystalis vond ik qua avontuur meer afwisseling bieden.

[Apenheul]

Nog maar een stuk of 5 games en dan zijn we alweer klaar met 2019!

[arjen1981]

Tof Crystalis wilde ik ook gaan spelen toen ik deze zag staan op de PS4 SNK collectie. Maar was er nog niet van gekomen. Dat moet toch echt de volgende klassieke RPG zijn die ik speel als ik dat zo lees.

[kingoftherain]

Van Dragon Quest XI moet ik eigenlijk alleen de allerlaatste eindbaas nog. Al is het ondertussen zo lang geleden dat ik dat gespeeld heb, dat ik weleens de neiging heb om opnieuw te beginnen.

Celeste is zo'n titel waar ik ooit nog eens voor moet gaan zitten. Ik heb de eerste paar schermen gespeeld, maar dat was het voorlopig.

Crystalis heb ik ergens aan het begin van het jaar een stukje van gespeeld, maar ik zou zo gauw niet meer weten waar, want ik heb 'm zelf niet (voor zover ik weet). Toevallig kwam ik er vandaag achter dat-ie, zoals Arjen ook aangeeft, op die SNK collectie staat. Grote kans dat ik die daarom wel een keer zal kopen.

[Apenheul]

Tetris 99


Ervaring: helaas nooit de 1e plaats behaald

Wie van Tetris houdt heeft de afgelopen jaren kunnen smullen. Zo was Puyo Puyo Tetris een ijzersterke competitieve game met een interessante crossover, en voor wie de flow-ervaring van de Tetris gameplay nog niet genoeg was bracht Tetris Effect indrukwekkende visuals en muziek met zich mee. Mijn favoriete moderne Tetris game is echter een game die het over een hele andere boeg gooit: Tetris 99.

Eigenlijk is het zo innovatief nog niet per se: ik kan me in mijn HBO-tijd ook nog een online Tetris op PC herinneren waarin je in real-time tegen andere spelers speelde, en in de afgelopen jaren kreeg zowat elke online competitieve shooter een Battle Royale modus. Aan de ene kant is Tetris 99 ontzettend traditioneel met alle functies en blokken die je voeger ook had zonder poespas en rare power-ups, maar aan de andere kant is het onderscheidend in hoe seamless de online ervaring is. Na opstarten van de game zit je binnen een paar seconden in een match met 98 andere personen die je in kleine vensterjes om je speelveld heen ziet. Wanneer je meer dan 1 lijn cleared stuur je net zoals in de klassieke versus game een rij naar een andere speler en middels een heel simpel real-time menu stuur je die of naar een willekeurige persoon, of naar een persoon met bijvoorbeeld de hoogste score of naar spelers die jou als doelwit hebben.

Omdat je live geranked wordt en hiermee een soort gamer score opbouwt voel je je constant deel van een grote levende Tetris community. Als je erin slaagt om 1e te worden dan promoveer je bovendien naar een nieuw soort competitie waarin je het op kan nemen tegen spelers met hogere skill-levels. Een neef van mij is het gelukt om te promoveren maar helaas ben ik niet verder gekomen dan de 2e plaats. Het is typisch zo'n spel waarin je 'nog snel even een potje' speelt, en waarin je duim al boven de 'rematch' knop hangt terwijl je schuin naar boven naar de klok kijkt om te zien of je nog net een gamepje eruit kan squeezen voordat de dus vertrekt.

Tetris is voor mij een tijdloze game en er zijn veel succesvolle implementaties geweest, al helemaal in de afgelopen 5 jaren. Tetris 99 is daarbinnen voor mij de meest onderscheidende vanwege het community-gevoel die je motiveert om te blijven oefenen en beter te worden. Eigenlijk is Nintendo Switch Online alleen voor deze titel (die je met een Nintendo Switch Online membership gratis kunt downloaden) het al waard, en het is na Rocket League ook de online game waar ik de meeste tijd in heb gestoken online op de Switch.



Het is wel moeilijk om deze game een plek te geven in de ranking. Ik vond Tetris een klassieker die in een all-time top 50 thuishoort maar het maakt mij eigenlijk niet uit welke Tetris versie daarvoor genomineerd wordt. Tegelijkertijd maakt dat elke Tetris gevoelsmatig wat inwisselbaar en in een ranking waarin uniciteit op vele vlakken hoog gewaardeerd wordt komt een game als Tetris 99 eigenlijk niet zo goed tot z'n recht. In mijn ranking komt ie onder Grim Fandango te staan, die game wint het vanwege de sfeer en de smoel, maar hij staat nog wel boven Tiny Barbarian DX wat ook een zeer leuke game is maar niet zo uniek voelt.

[Apenheul]

The Outer Worlds


Ervaring: bijna uitgespeeld

Tegen het einde van 2019 had ik een doorlopend Game Pass Ultimate account en begon ik allerlei games te checken die ik niet direct zou kopen maar waar ik wel erg nieuwsgierig naar was. The Outer Worlds is daar een goed voorbeeld van, een 'kleine' Fallout 3 achtige game van developer Obsidian waarmee een aantal stafleden van het New Vegas team op basis van een eigen IP probeerden om (in tegenstelling tot developer Bethesda) weer meer RPG-elementen en beteknisvolle keuzes te bieden. Om alvast op de zaken vooruit te lopen: daar zijn ze mijns inziens gedeeltelijk in geslaagd.

Wat Obsidian goed kan is rare dystopische werelden maken, The Outer Worlds kent bijvoorbeeld een stadje Edgewater waarin een corporatie zo machtig is dat werknemers letterlijk bezit zijn, en als een werknemer ziek is dan moet dezen de corporatie schadevergoeding betalen. Je eerste indruk is wellicht dat je de corporatie omver zou moeten gooien maar al snel kom je er achter dat de alternatieven ook niet zo rooskleurig zijn. Als speler maak jij keuzes die het verhaal, het lot van karakters en dat van de wereld sterk beinvloeden. Tijdens je reis zul je bijgestaan worden door een aantal party-members en die zullen ook voortdurend ongevraagd advies geven over de keuzes die je zou moeten maken, en ook daar zitten weer consequenties aan verbonden. Als je het type speler bent dat alles wil zien en doen in 1 playthrough dan ben je bij deze game niet aan het juiste adres: kies en accepteer de gevolgen.

Zoals altijd met dit soort games steek ik veel aandacht in de character creator; niet omdat het mij iets uitmaakt hoe die eruit ziet maar omdat ik in dit soort games graag zoveel mogelijk alternatieve routes en oplossingen vind. Als ik een vijand voorbij kan sneaken met stealth, een sluiproute kan vinden met hacking-skills of een encounter kan vermijden met diplomatiek dan kies ik daarvoor; dat is immer de kracht van dit type spellen. Ik speelde dus een hacker met onwijze diplomatieke skills maar die nauwelijks een geweer kon vasthouden, dat bracht mij op enkele encounters buiten de nederzettingen om nog redelijk makkelijk door het grootste deel van de game. De locaties zijn gevarieerd en spelen zich op verschillende space-colonies af, en als je van Star Wars houdt dan klikt de setting en de humor van The Outer Worlds denk ik ook wel.

Zoals ik in de introductie al verklapte vind ik de game slechts deels een succes. Het is meer van de Obsidian-stijl RPG en humor, maar de keuzes hebben minder diepgang dan je in een Fallout gewend bent. Het is meestal vrij duidelijk welke consequenties je keuzes hebben maar je weet dat er meestal geen goed of fout is en dat het daarmee niet zoveel uitmaakt of je nu linksom of rechtsom kiest. Maar voor de ervaring en de interacties met de NPCs maakt het natuurlijk wel uit. De DLC heb ik nog niet gespeeld, ik weet ook niet zeker of die ook gratis te spelen zijn met een Game Pass Ultimate abonnement. Sowieso wil ik de game nog eens helemaal doorspelen en dan een meer stealth playthrough doen, ik heb de Switch versie voor 3 tientjes opgepakt zodat ik dat mooi onderweg in de trein kan doen. Ik kijk ernaar uit.



The Outer Worlds is een capabele Fallout-achtige RPG die de hoogtepunten van de moederserie niet bereikt, daarmee vergelijk ik het qua positie in de ranking snel met een game als Labyrinth of Refrain Coven of Dusk; dat is een capabele Dungeon Crawler die zeer vermakelijk is maar het niveau van Etrian Odyssey niet haalt. Maar van die twee vind ik The Outer Worlds een tikkeltje interessanter uitgevoerd, het kleurt iets meer buiten de lijntjes. Hoger dan Crystalis zou ik het denk ik echter niet plaatsen.

[toejam]

Heerlijke game, maar herken het wel wat je zegt. Het is een mooie wereld met mooie karakters en vooral een showcase van Obsidian dat het ook mogelijk is een Fallout-achtige game te maken zonder bugs en ellende. Het is samen met Fallout 4 een illuster duo aan games dat ik de afgelopen paar jaar twee maal heb uitgespeeld. Die tweede playthrough had voor mij zo'n zelfde gedachte als bij jou, toch een ander soort karakter. Maar in de praktijk kwam het er niet echt van.

Ik ben vooral benieuwd of deel 2 de ambitie toont om een echte Fallout-killer neer te zetten want die potentie zit er wel in maar dan moeten ze van goede huize komen.

[Apenheul]

Death Stranding



Ervaring: niet uitgespeeld

Als de naam Hideo Kojima op de box-art staat dan is dat voor mij eerder een waarschuwing dan een aanbeveling. Ik weet hoe hoog sommigen de games van deze auteur hebben zitten maar voor mijn persoonlijke smaak is het vaker miss dan hit. Onder hits versta ik de eerste en derde Metal Gear Solid, onder miss Metal Gear Solid 4 en de hele marketingcampagne van Death Stranding die met elke poging om het mysterieuzer te maken de game minder interessant voor mij maakte. Maar toen ik op het werk de kans kreeg de game te spelen trok mijn mening toch aardig bij.

Waar ik in games namelijk veel van houd is een simpel idee dat genoeg diepgang kent om mee te varieren in complexiteit, en in dit opzicht is de core gameplay van Death Stranding erg interessant. Het klinkt misschien helemaal niet leuk om een soort postbode te zijn en je klimmend en struikelend over een heuvelachtig landschap te begeven maar op de manier waarop Death Stranding het doet heb ik het nooit gezien. Het voelt een beetje aan als een soort Excitebike / Lonely Mountains: downhill in de zin van dat je heel bewust je momentum en physics moet bespelen. Een of twee misstappen en je struikelt en rolt van de berg af. Dat klinkt misschien frustrerend maar ik vond de gameplay juist erg meditatief op een bepaalde manier.

Maar Kojima zou Kojima niet zijn als de prettige pacing niet verstoord zou worden met een lange cutscenes en een verhaal dat mij totaal niet boeit. Dat is dan ook de reden dat ik de game na een paar uur toch niet meer opgepakt heb, en dat is jammer want het asynchrone online component leek mij erg interessant en ik keek ook wel uit naar het maken van aanpassingen om het bezorgen van pakketjes efficienter te maken. Mijns inziens was de game beter geweest als ze meer vertrouwen hadden getoond in de core gameplay, maar ik denk dat het voor Kojima Productions lastig is om zoiets te doen omdat de fanbase verwacht dat er geniaal metacommentaar in de game zit.

Zoals je kan lezen ben ik dus deels positief over Death Stranding maar ook deels negatief, maar onder de streep ben ik blij dat ik de game een kans heb gegeven. Het spel probeert in ieder geval iets nieuws te doen wat dicht bij de kracht van het medium blijft (interactie). Het schijnt dat de PS5 versie vanwege de feedback in de triggers erg indrukwekkend is dus wie weet geef ik die versie ooit nog een kans.



Welnu, wat betekent dit alles voor de ranking? Ik heb overwogen om de game een plaats te geven nog net boven Oxenfree maar heb besloten dat niet te doen omdat ik vrijwel alle andere games in de lijst heb uitgespeeld en daarmee een betere indruk heb gekregen van wat ze allemaal goed en minder goed doen. Maar toch wilde ik iets over mijn ervaring met deze game schrijven. Zie het als een soort runner-up!

[synergy]

Fijn om een mening te lezen over Death Stranding van iemand die ‘m daadwerkelijk gespeeld heeft ipv na te praten of conclusies te trekken na het zien wat van game footage, zoals vaak het geval is wanneer men negatief is over deze game.

Ik heb ‘m wel uitgespeeld en ik kan jouw mening betreft de pacing beamen. Ik vond de main gameplay erg tof. Wanneer je door dat prachtige landschap loopt (of rijdt!) met die muziek is dat erg rustgevend en geeft je ook een gevoel van eenzaamheid, dat is echt heel goed gedaan. Het ontwijken van vijandige gebieden (of juist niet) is uitdagend en om te zien hoe andere users oplossingen bedenken of hulpmiddelen voor je achterlaten is ook uniek.

Helaas komt dan weer een te lange, vage cutscene of een episode waar je het opneemt tegen die Cliff en ben je weer helemaal uit het ritme. Het verhaal duurde mij ook te lang,

Wellicht dat ik de Director’s Cut ook nog eens ga spelen om met m’n huidige savegame platinum te halen (als dat überhaupt mogelijk is), maar een tweede keer het verhaal uitspelen, no thanks.

[Apenheul]

Slay the Spire


Ervaring: uitgespeeld

"Hey Niels heb je Slay the Spire al gespeeld?" is denk ik de meestgestelde vraag op mijn werk van 2019. De game was een rage; het werd in de pauze gespeeld en er werd veelvuldig over taktieken overlegd. Toen de game naar consoles kwam hebben we er ook een Club Button Bashers aan gewijd en in ieder geval marxkemp werd ook door het verslavingsvirus aangestoken. Twee jaar later hoor je er echter niets meer over maar zijn er wel een aantal nieuwe games in de voetstappen getreden.

Het concept achter Slay the Spire komt bij bordspellen vandaan, waar de core gameplay deckpooling wordt genoemd. Deckpooling houdt in dat je deck kaarten zich tijdens het spelen uitbreidt en dat je iedere beurt met een nieuwe hand start waarbij je ongebruikte kaarten aan het einde van je beurt weer moet discarden. Het onderscheid zich hierin van kaartspellen als Magtc the Gathering omdat je dus niet met een vooraf samengesteld deck speelt, het samenstellen van een deck is juist de kern en niet zozeer de uitvoering.

Het spel speelt als een soort roguelite waarbij je probeert om door een serie encounters te overleven en sterker te worden de eindbaas te verslaan, iedere keer dat je het spel opnieuw speelt krijg je andere encounters, andere vijanden en andere kaarten om gaandeweg aan je deck toe te voegen. Je kiest in eerste instantie uit drie verschillende characters die elk hun eigen speelstijl en basisdeck hebben en na het verslaan van vijanden krijg je telkens keuzes uit een paar kaarten waarvan je er eentje aan je deck mag toevoegen. Wat dit concept zo interessant maakt is dat je strategisch moet afwegen welke kaart op de lange termijn nog effectief blijft, en of je überhaupt wel een kaart moet toevoegen want hoe meer kaarten er in je deck zitten des te kleiner wordt de kans dat je die goede kaart die je gekocht hebt ook kunt spelen. Soms kun je beter juist kaarten permantent uit je deck verwijderen zodat ze niet clutteren, maarja, ook dat kost weer resources. Zo blijf je het hele spel lang interessante overwegingen maken om je deck end-game ready te maken. Ook blijf je door te spelen constant nieuwe kaarten unlocken die je in je volgende potjes wel eens tegen zou kunnen komen.

Ik las wel eens dat Slay the Spire als volledig random bij iemand over kwam en dat het leek alsof je van RNG afhankelijk was, maar spelers die het spel goed kennen zijn in staat om van bijna elke playthrough een succesvolle run te maken. Ervaren spelers nemen ook meer risico met gevaarlijke encounters in het begin van het spel om snel een aantal permanente runes te krijgen die hen de rest van de run blijven helpen, dat je daar wat kostbare HP voor inlevert neemt men voor lief. Het kost echter wel enkele tientallen potjes om een goed gevoel te krijgen voor welke tactieken viable zijn. Waar ik me wel goed in kan vinden is een ander kritiekpunt: namelijk dat de artstijl lelijk is. Toen ik de game in early access zag dacht ik dat het om placeholder art ging maar helaas is het zo gebleven.

Ook al is Slay the Spire uit het oog verdwenen lijkt het erop dat het nog wel in de harten van gamers zit. Regelmatig zien we nieuwe aankondigingen van games die eenzelfde soort core gameplay hebben. Zo lang het alleen maar een thematische verandering is blijf ik vooralsnog gewoon bij Slay the Spire maar ik ben benieuwd of andere games significante verbeteringen of innovaties weten te bewerkstelligen.



Wat de ranking betreft vind ik de game leuker en interessanter om te spelen dan Astral Chain, maar blijft Celeste voor mij de uniekere game. Ik verwacht persoonlijk dat er vroeg of laat een Slay the Spire 'killer' komt die de plek van deze game compleet vervangt en misschien nog wel hoger in de ranglijst zou komen. Nu ik dit alles geschreven heb besef ik me dat ik het expansion karakter nog helemaal niet gespeeld heb.. okay Slay the Spire, we zijn nog niet klaar!

[Apenheul]

Ik heb ‘m wel uitgespeeld en ik kan jouw mening betreft de pacing beamen. Ik vond de main gameplay erg tof. Wanneer je door dat prachtige landschap loopt (of rijdt!) met die muziek is dat erg rustgevend en geeft je ook een gevoel van eenzaamheid, dat is echt heel goed gedaan.

Ik wil eigenlijk meer van dit type spellen, het schijnt dat A Short Hike ook een onthaastende en eenzame ervaring heeft maar die moet ik nog proberen.

[arjen1981]

Ik had hetzelfde na de exposre die Death Stranding kreeg. Ik had hem zelf 1 jaar laten liggen. Het hoefde van mij neit echt. Maar toen ik er uiteindelijk aan begon was ik toch weer weg geblazen van de orginaliteit zoals Kojima die brengt. Ik heb er echt van genoten. In tegenstelling tot jullie heb ik juist ook wel erg van de cutscenes en het verhaar genoten. Maar nu ben ik ook enorm fan van dit soort mysteries en complotten. Mede de reden dat ik Kojima zijn games zo erg mag. Kei goede storie telling. Voor mij geen negatieve punten.

[Joey]

Slay the Spire heeft mij honderden uren weten te boeien. Het leuke daaraan is dat geen enkele run hetzelfde is en dat je nooit vooraf een strategie kunt bepalen. Je moet het doen met de kaarten/relics die voorbijkomen en daar een strategie voor bedenken.

[toejam]

Wel grappig, ik heb juist een paar rondjes Slay the Spire gespeeld en het begon voor mij als steeds meer van hetzelfde te voelen. Ik heb er wellicht 2 of 3 uur tijd in zitten.

[Apenheul]

Was het maar dat het steeds meer op elkaar begon te lijken, dan was het spel een stuk gemakkelijker

Ik kan zelden dezelfde strategie herhalen omdat je met een andere rune start en andere kaarten krijgt.