Apenheul's gaming retrospective (Coffee Talk)

[Apenheul]

Vijf jaar geleden maakte ik een top-100 topic van alle games die ik tot en met 2017 had gespeeld, en sinds die tijd heb ik vaak overwogen om een nieuwe top-100 te maken om te kijken hoe recentere titels er in pluggen. Toch weerhielden een paar redenen mij hiervan; 1) ik zou veel recyclen van dat topic uit 2017; 2) de motivatie om het topic ook weer helemaal af te maken is niet zo hoog als destijds; 3) ik zou ook juist spotlight willen bieden aan games die de top-100 juist niet halen. Vandaar heb ik een ander idee: ik probeer tot een nieuwe top-X te komen op basis van alleen recent gespeelde games (en met recent bedoel ik vanaf 2018 want ik heb podcast-aantekeningen van alle gespeelde games nog in Google Drive staan). En ik ga de games letterlijk op volgorde van dat ik ze heb gespeeld langs, met als enige criterium dat ik minstens een significant deel van de game heb gespeeld. Ook mag een eerder gespeelde game in de lijst opgenomen worden als ik die sinds 2017 opnieuw heb gespeeld.

De voornaamste reden voor mij om dit te doen is om te kijken op basis van welke patronen of kwaliteiten ik games waardeer, hoe lang ik het volhoud weet ik nog niet (mijn Mario top 30 had ik b.v. niet afgemaakt) maar omdat de lijst geen vaste grootte heeft maakt dat ook niet zoveel uit. Vanmiddag komt de eerste entry.

De ranking (alleen de eerste 10 zijn genummerd maar daaronder kun je het beschouwen als 11 en verder):

• 1. Baldur's Gate
• 2. Super Smash Bros Ultimate
• 3. Super Metroid
• 4. Super Mario World
• 5. Halo: Combat Evolved
• 6. Fire Emblem Three Houses
• 7. Dragon Quest Builders 2
• 8. Dead Cells
• 9. Hollow Knight
• 10. Valkyria Chronicles
• Doom (2016)
• Ys VIII: Lacrimosa of Dana
• SteamWorld Heist
• Okami HD
• Beat Saber
• Splatoon 2
• Link's Awakening
• Octopath Traveler
• Dragon Quest XI S
• God of War (2018)
• Bayonetta 2
• Half-Life 2
• Inside
• Bayonetta
• Shadow of the Colossus (2018)
• Mario + Rabbids: Donkey Kong Adventure
• Seiken Densetsu 3
• Gears 5
• Cave Story+
• Axiom Verge
• Final Fantasy VII
• Fruit of Grisaia
• Raging Loop
• Celeste
• Streets of Rage 4
• Death Mark
• Vice: Project Doom
• Slay the Spire
• Astral Chain
• Micro Mages
• Probotector II
• Probotector
• Etrian Odyssey IV
• Monument Valley
• Little Nightmares
• Limbo
• Astro Bot Rescue Mission
• Steamworld Dig 2
• Xenoblade Chronicles 2: Torna the Golden Country
• Kirby: Planet Robobot
• Grim Fandango
• Atelier Ryza 2
• Tetris 99
• Golf Story
• Tiny Barbarian DX
• Forza Horizon 4
• Yakuza 0
• Danganronpa 2: Goodbye Despair
• Doki Doki Literature Club
• Crystalis
• The Outer Worlds
• Labyrinth of Refrain: Coven of Dusk
• Lost Dimension
• Crimson Shroud
• Yo-Kai Watch
• Florence
• Gunbird
• River City Girls
• Burning Fight
• Nights of Azure 2: Bride of the New Moon
• Kingdom Hearts
• Dragon Quest 1
• Yakuza Kiwami
• Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia
• Final Fantasy Mystic Quest
• The Stanley Parable
• Thimbleweed Park
• Root Letter: Last Answer
• Code Realize: Guardian of Rebirth
• Coffee Talk (nieuwste entry)
• Old Man's Journey
• Mario Kart Arcade GP VR
• Parascientific Escape
• Samurai Aces
• Kamiko
• Chip 'n Dale Rescue Rangers 2
• Our World Is Ended
• Oxenfree
• Journey to Silius
• Bastion
• Lydia

Unranked:
[*] Death Stranding
[*] Super Mario Maker 2
[*] Joe & Mac 2

[Apenheul]

Axiom Verge


Ervaring: Uitgespeeld

Toen ik in 2018 de game Axiom Verge voor het eerst speelde was ik al langere tijd op de hoogte van de positieve buzz rondom deze game, het zou volgens sommigen een betere Metroid game zijn dan Nintendo zelf in tijden had gemaakt. Na het flagship-titel geweld van Zelda Breath of the Wild, Supet Mario Odyssey en Horizon Zero Dawn was ik echter wel toe aan een toffe indie game en als Metroid-liefhebber gaf ik prioriteit aan Axiom Verge.

Twee inspiraties zijn duidelijk voelbaar: Super Metroid en Super Probotector. Net zoals in Super Metroid heb je de beschikking over een kaart waarop je alle kamers en doorgangen kunt zien, en geholpen door de mini-map rechts bovenin het scherm hoef je zelden te pauzeren om je een weg te banen naar een kamer die je wilt bereiken. Vaak zul je bepaalde delen van een kamer niet kunnen bereiken, en dat terwijl dat zo begeerde waren of power-up up in het zicht ligt. Dat kun je later pas bereiken zodra je de benodigde ability bemachtigd hebt. De abilities die het hoofdpersonage Trace krijgt tijdens de game zijn stuk voor stuk creatief en passen goed bij het thema van de game. In dit spel vind je geen morph-ball, double jump of varia suit maar daarentegen krijg je abilities die passen bij de dystopische wereld van Axio Verge. Vaak draaien ze het om glitchen van vijanden, de wereld of Trace zelf en geeft het de indruk van een sprite-glitch.

Ook de Super Probotector roots zijn nog duidelijk in Axiom Verge te vinden. Zo kent het spel een groot aantal wapens zoals lasers, tri-shots, hittezoekende bliksem, pulserende kogels die ontploffen in kleinere kogels, een vlammenwerper en nog veel meer. Deze wapens kunnen qua kracht en bereik gedurende het spel uitgebreid worden door power-orbs te vinden. Elk wapen heeft ook echt nut en het is niet per se zo dat een wapen wat je pas veel later in het spel vindt veel beter is dan een wapen wat je vrijwel sinds het begin in je bezit hebt. Ook de eindbazen, waarvan er tamelijk veel zijn, hebben veel weg van Probotector eindbazen. Ze vullen vaak een groot deel van het scherm en kennen verschillende patronen en aanvallen.



Al met al was ik zeer onder de indruk van deze game. Of het ook daadwerkelijk een Metroid-'beater' is ben ik niet over uit. Ik denk dat Axiom Verge betere actie heeft en dat de power-ups goed bij de wereld en het verhaal passen, maar Super Metroid heeft een duidelijk streepje voor in level-design en environmental-storytelling. Na Axiom Verge had ik de indie-game smaak helemaal te pakken en kocht ik een aantal andere Metroidvania's die verderop in dit topic nog wel voorbij gaan komen.

Als 1e entry neemt Axiom Verge tevens automatisch de eerste plek in.

[Swey]

Oh dit wordt leuk! Ga dit zeker volgen!

[Apenheul]

Oh dit wordt leuk! Ga dit zeker volgen!

Dank! Ik zal proberen er vaart in te houden zolang ik vakantie heb

[Fing3r]

Ga dit inderdaad ook volgen, Axiom Verge is inderdaad een pareltje en kijk dan ook erg uit naar het vervolg.

Sent from my J9210 using Tapatalk

[Mark]

Axiom Verge dit jaar ook gekocht en uitgespeeld. Koptelefoon op en gaan met die banaan. Toppertje hoor. Geeft me ergens wel moed dat ik ooit zelf (solo) een game af kan maken, al vermoed ik dat ik een wat drukker/actiever leven heb dan de maker van Axiom Verge (en niet eens de helft van zijn kwaliteiten). Maar goed, een man mag altijd dromen.

[Apenheul]

Bayonetta


Ervaring: 2 keer uitgespeeld

Zelden was de opening van een spel al zo heftig, tijdens de eerste minuten gameplay bevind je je op een vallende klokkentoren terwijl je een aanval van engel-achtige wezens probeert af te wenden. Bayonetta trekt alles naar het extreme en blijft gedurende de ruim 10 uur durende indrukwekkende achtbaanrit self-conscious en vaak op het randje van de waanzin. In de basis is Bayonetta een sublieme character action game op basis van combo-systemen en een bijzondere risk-reward mechanic in de vorm van Witch Time. Door exact op het juiste moment te 'dodgen' vertraagt de tijd voor enkele seconden waardoor je meer aanvallen kan uitvoeren tegen een vijand en waardoor vijanden die normaliter te snel zijn om te raken toenaderbaar zijn. Net zoals bij Souls games kun je encounters zien als puzzles die je door middel van bekwaamheid met het battlesysteem en hand-oog coördinatie op moet lossen, en net zoals bij Souls games boek je succes door de patronen van je vijanden te leren en te misbruiken in je voordeel. Deze vijanden zijn vaak absurd, over-de-top groot en lomp en genadeloos agressief en Bayonetta gaat behoorlijk laconiek met het geweld om en 'flirt' met seksualiteit en superieuriteit. Ook staat ontwikkelaar Platinum Games bekend om de genre cross-overs die geinspireerd zijn op iconische games en de actie regelmatig onderbreken. Zo wordt Bayonetta soms ineens een racing game of een Space Harrier clone. Door de loot van verslagen vijanden te verzamelen en goede beoordelingen voor je combat te krijgen kun je de vaardigheden van Bayonetta uitbreiden met o.a. nog meer special moves, wapens en kostuums. De Wii U versie heeft nog wat exclusieve content in de vorm van Nintendo kostuums en is op consoles momenteel de beste versie, de beste ervaring omwille van beeldkwaliteit en framerate is de PC versie en het beste kun je ver weg blijven van de PS3 versie die door veelvuldige framerate-problemen soms bijna onspeelbaar is. Ook wanneer je eigenlijk weinig met character action games hebt (zoals ik) dan raad ik nog aan om Bayonetta een kans te geven, de game is weliswaar vrij pittig maar er zit zoveel creativiteit in dat dit zomaar eens je mening m.b.t. het genre zou kunnen veranderen.



Wanneer je Platinum Games noemt dan is Bayonetta het eerste wat in mij opkomt. Het komt ook niet vaak voor dat ik een game tegenwoordig meerdere keren uitspeel maar Bayonetta vormde daar een uitzondering op. In mijn top 100 uit 2017 stond de game op plaats 35 maar voor dit topic is de vraag of hij na herspelen beter is dan Axiom Verge. En ik ben geneigd te zeggen van wel: de verschillende moeilijkheidsgraden en het vlotte tempo maken de game erg herspeelbaar en het voelt nog steeds als een unieke IP. Of ie beter is dan Bayonetta 2 is gaan we zodadelijk zien, want ik speelde in 2017 Bayonetta 1 en 2 back-to-back.

[Apenheul]

Ga dit inderdaad ook volgen, Axiom Verge is inderdaad een pareltje en kijk dan ook erg uit naar het vervolg.

Sent from my J9210 using Tapatalk

Ik kijk ook erg uit naar het vervolg, de setting spreekt me op het eerste gezicht minder aan maar als de creativiteit in gameplay wordt doorgetrokken wordt het weer een must-play!

Axiom Verge dit jaar ook gekocht en uitgespeeld. Koptelefoon op en gaan met die banaan. Toppertje hoor. Geeft me ergens wel moed dat ik ooit zelf (solo) een game af kan maken, al vermoed ik dat ik een wat drukker/actiever leven heb dan de maker van Axiom Verge (en niet eens de helft van zijn kwaliteiten). Maar goed, een man mag altijd dromen.

Je bericht herinnert mij eraan dat ik de muziek vergeten ben te noemen, die vond ik namelijk ook erg goed bij de beelden passen. En ja, solo game developer carrières zijn volgens mij weer aan het terugkomen want in Nederland heb je bijvoorbeeld Tomas Sala en Joost van Dongen die bijzondere carrières hadden maar toch solo zijn gegaan omdat hun hart daar ligt.

[Galious]

Ik moet Bayonetta toch echt eens een keer gaan spelen...

[Apenheul]

Bayonetta 2


Ervaring: twee keer uitgespeeld

Om Nigel uit de film Spinal Tap de quoten: "this one goes up to 11". Bayonetta 2 doet alles wat Bayonetta doet maar dan nog wat soepeler, nog wat spectaculairder, nog wat sneller en introduceert nieuwe cameo's zoals een Star Fox level en Nintendo character costumes. Twee verschillen vallen onmiddellijk op: Bayonetta heeft kort haar en de graphics zijn een stuk kleurrijker dan we van deel 1 gewend waren. Het spel is nauwelijks gestart of populaire karakters zoals Jeanne, Rodin en Enzo maken al snel hun entree om de speler te laten weten dat dit de langverwachte sequel is waar fans op hebben gewacht. Toch is de fanbase redelijk 50/50 verdeeld over welk deel nu precies beter is, want hoewel level design en pacing er sterk op vooruit zijn gegaan speelt de game wel iets gemakkelijker dan de voorganger doordat combo's maken gemakkelijker is door een langere input-commandbuffer en door nieuwe Climax special move met recht het label overpowered mag dragen. Met name voor spelers die games graag masteren door alles met de hoogste ranking op de hoogste moeilijkheidsgraad uit te spelen weegt dit vaak in het nadeel van Bayonetta 2.



Persoonlijk vind ik Bayonetta 2 iets sterker dan deel 1 en dat zit hem met name in twee elementen van de oorspronkelijke Bayonetta die deel 2 gelukkig niet meer heeft: 1) quick-time events met instadeath, en 2) mini-games die veel te lang duurden. Nummer 1 is irritant met name wanneer je een goede run hebt voor een high-score en ineens gooit een onverwachte QTE roet in het eten, en met nummer 2 doel ik vooral op de motor-sequence en het Space Harrier stuk waar je vrij lange eentonige gameplay moest doorstaan. Bayonetta 2 heeft geen QTE's (dat ik me herinner) en de cameo mini-games duren een stuk korter. Het wordt dan kiezen tussen een game met hogere hoogtepunten en diepere dieptepunten (Bayonetta 1) of een game met consistentere kwaliteit (Bayonetta 2) en in dit geval kies ik dan voor dat laatste. Hiermee komt Bayonetta 2 dus ook voorlopig automatisch op de bovenste plek in dit topic te staan.

[KillingRaptor]

Twee keer Bayonetta, I approve already! Hoe vaak ik die games al niet heb uitgespeeld... De eerste op zijn minst 10 keer al en de tweede zeker ook al 5-6 keer doorheen gegaan. Prachtige games!

[Ok Impala!]

Ah tof! Ben benieuwd wat er allemaal langs gaat komen!

[arjen1981]

Ah leuk! Ik ben heel benieuwd wat je allemaal langs laat komen. Axiom Verge zou ik ook zeker plaatsen. Maar Bayonetta zou het in retrospective bij mij niet meer zo goed doen.

[Apenheul]

Dank voor de interesse allemaal, we gaan zo weer verder en Cave Story+ is aan de beurt!

[Apenheul]

Cave Story+


Ervaring: uitgespeeld

In een tijd ruim voordat Steam bestond en toen de independant development scene nog geen begrip was, werkte een Japanse student in zijn vrije tijd aan een droomproject wat later voor velen de inspiratie zou vormen om games te gaan maken. Daisuke Amaya, ookwel bekend onder zijn pseudoniem Pixel, haalde zijn inspiratie uit games waar hij in zijn jeugd het meest van had genoten zoals Metroid en Dragon Quest. Volwassen development tools zoals Unity3D bestonden nog niet dus moest Pixel grotendeels zijn eigen tools schrijven, maar met de nodige toewijding werkte hij gedurende 5 jaar aan Cave Story die hij in december 2004 gratis op PC ter beschikking zou stellen. De game is vele malen gepoort naar verschillende platformen maar de beste versie is Cave Story+ die volgens mij alleen op Switch en Steam uitgekomen is; dit is namelijk de enige versie van het spel die couch co-op multiplayer ondersteunt.



Cave Story is een action platformer met een heel klein beetje backtracking maar niet dusdanig dat ik het genre als metroidvania zou bestempelen. In een woord laat de sfeer van de game zich beschrijven als 'charmant'. De wereld ziet er kleurrijk uit, kent veel verschillende locaties en wordt bewoond door tientallen schattige NPCs die gedurende het pakweg 6 uur durende avontuur op je pad komen. Ook zul je veel afwisselende dingen meemaken; zo moet je op een gegeven moment naar de weggelopen puppies zoeken in de Sand Zone, zoek je Jelly Juice om een haardvuur te doven in de Bushlands en zwem je door snelle stromingen in de Waterway. Door deze verscheidenheid aan activiteiten voelt Cave Story als een cross-over tussen een action platformer, een adventure game en een Metroidvania. Je zal regelmatig in locaties terugkomen maar vaak heb je dan een nieuwe ability of nieuw item in je inventory waardoor je weer nieuwe gebieden kan bereiken.

De controls zijn snel en precies zoals je ze van een goede action platformer mag verwachten; het karaktertje kan springen, in meerdere richtingen schieten en later in het spel dankzij een powerup ook een stukje hooveren. Naast je standaard pistool zul je ook andere wapens vinden zoals een missile launcher, stuiterende ballen die exploderen bij aanraking en een blade-gun en alle wapens kunnen ook nog eens geupgrade worden tot een maximum van level 3 waarbij ze meer damage doen, sneller schieten of een grotere hitbox krijgen. Om een wapen te levellen moet je driehoekjes oprapen die vijanden droppen terwijl je het betreffende wapen in de hand hebt en zo stimuleert het spel dat je regelmatig tussen de wapens afwisselt. In totaal kent het spel 9 verschillende wapens waarvan de meeste optioneel zijn, maar voor sommige zal je goed moeten zoeken of quests moeten doen.



Cave Story wekt de illusie van een grote aaneengesloten wereld. Vanuit het begingebied Mimiga Village zijn de meeste gebieden toegankelijk via een doorgang of een teleporter. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Metroid zijn de gebieden wel lineair, zelden zul je de weg kwijtraken en je hoeft ook geen kaart te bekijken om een locatie te bereiken. De locaties zijn enorm verschillend en dragen thematisch bij aan de wereld en cultuur van de Mimigas. Grotendeels zul je je door grotten begeven maar het avontuur zal je ook langs de randen van het zwevende eiland meenemen. Elk gebied heeft ook zijn eigen unieke vijanden die met hun verschillende aanvalspatronen je regelmatig zullen dwarsbomen, hoe schattig de vijanden er vaak ook uitzien: knuffelen is geen optie! Regelmatig zul je ook een eindbaas bevechten waarvan de patronen je doen denken aan Mega Man bosses; bestudeer de patronen en uiteindelijk zul je overwinnen. Gelukkig is er altijd wel een save-point en recharge-point in de buurt.

Maar niet alles wat blinkt is goed. Zo is het bijvoorbeeld niet altijd duidelijk wat het spel van je verlangt met name wanneer je een tijdje niet gespeeld hebt en een save-game laadt kan het even zoeken zijn voordat je weer weet wat je moest doen. De oplossing zit vaak in een dialoog met een NPC of in een item wat je moet vinden en aan iemand moet geven. Je inventory zal zich geleidelijk aan vullen met items waarvan je soms geen idee hebt wat ze doen of waarvoor je ze kan gebruiken. Richting het einde van het spel heb ik er dan ook een keer een walkthrough op na moeten slaan, en dat is jammer want door het hoge adventure-gehalte van de game voelt het als cheaten. Gelukkig is dit het enige minpunt wat ik bij Cave Story kan bedenken; het is werkelijk een behoorlijke goede en gepolijste game.



Ik heb Cave Story+ in zijn geheel in co-op gespeeld en is nog altijd een topper om te spelen, de game is heel goed oud geworden en heeft niets aan charme of playability ingeleverd. In mijn podcast-aantekeningen uit 2018 had ik Cave Story+ hoger genoteerd dan Axiom Verge al denk ik dat dat voornamelijk komt door het de mogelijkheid om de game in multiplayer te spelen. Hij komt voor dit topic in ieder geval nog wel onder Bayonetta want Cave Story+ heeft net niet die polish.

[Apenheul]

Chip 'n Dale Rescue Rangers 2


Ervaring: uitgespeeld

Toen ik zo'n 10 jaar geleden voor het eerst een retro-beurs bezocht was het mijn missie om de games op de NES waar ik vroeger mee opgegroeid was op te sporen, en een van die games was de oorspronkelijke Chip 'n Dale Rescue Rangers. Wat de oorspronkelijke Rescue Rangers op de NES zo uniek maakte was de enorm vlotte platforming gameplay die je in couch co-op multiplayer kon spelen; de een Knabbel, de ander Babbel en gaan met die banaan! De graphics zijn kleurrijk, de muziek is aanstekelijk en het speelt als een zonnetje. Naast springen kun je dozen oppakken waar mogelijk items in verborgen zitten en deze dozen kun je vervolgens weer als projectielen gebruiken tegen vijanden. Maar wat de lol helemaal compleet maakt in multiplayer is dat je ook de andere speler kan oppakken en weggooien, en dat je elkaar ook onbedoeld kan raken met projectielen. Dit maakt de game een stuk lastiger uit te spelen dan in single player mode.

In 2018 kreeg ik de kans om Rescue Rangers 2 te spelen. Ik had wel eens over de game gelezen maar dit was in de tijd dat ik opzoek ging naar retro games al een dure titel. Als Rescue Rangers 2 ongeveer 80% zo goed is als Rescue Rangers 1 dan zou het al een van de beste NES games zijn voor mij.



Ik weet niet zeker of het door de nostalgie voor het eerste deel komt, maar Chip 'n Dale Rescue Rangers 2 deed mij niet zoveel als ik had verwacht. Het voelde als een soort 'Lost Levels'-achtige uitbreiding op deel 1, meer van hetzelfde maar geenszins verrassend. Op zich is dat natuurlijk prima als je een fan van de gameplay bent maar ik miste toch ook nog de creativiteit in de levels. Dit maakt dat ik Chip 'n Dale Rescue Rangers 2 een vermakelijke game vind die in de schaduw staat van het klassieke origineel. Voor dit topic betekent het dat het voorlopig onderaan in de ranking staat, want Axiom Verge is mijns inziens vele malen beter.

[Apenheul]

Crimson Shroud


Ervaring: uitgespeeld

Tegenwoordig heb ik dankzij de COVID-19 lockdown enige table-top RPG ervaring, maar in 2018 had ik slechts een soort 'outside-in view' op de beleving van dit soort spellen waarin world-building en storytelling niet zozeer in beelden maar veel meer in woorden uitgedragen worden. Deze games draaien om voorstellingsvermogen waarbij dobbelstenen bepalen welke richting de situatie heen buigt. We kennen natuurlijk wel games gebaseerd op (Advanced) Dungeons & Dragons systemen zoals de Bioware / Black Isle klassiekers maar hierin werden de dungeon master en de dobbelstenen naar de achtergrond verdrongen. Crimson Shroud is juist een game die echt die tabletop-ervaring overtuigend neer probeert te zetten, en het is ontworpen door niemand minder dan de geestelijk vader van Tactics Ogre en Final Fantasy Tactics.

In Crimson Shroud bestuur je 4 poppetjes (letterlijk) om enkele dungeons te verkennen, te vechten, en een verhaal te ontdekken. Net zoals in een tabletop game verplaats je de poppetjes naar een kamer waarna de situatie door de dungeon master wordt uitgelegd. Soms krijg je een keuze maar vaak kom je in een combat-situatie terecht en in eerste instantie lijkt het alsof je een standaard (j)RPG speelt; je selecteert de aanval die je wilt gebruiken en dan.. verschijnen er dobbelstenen op het touchscreen van je 3DS. Het aantal dobbelstenen en hoeveel vlakjes die hebben wordt bepaald door de omstandigheden (denk aan je wapen, de afstand tot de vijand, of er mist is, etc.) maar je kan eenmalig een dobbelsteen uit je stash extra inzetten om je kansen te verhogen. Het lijkt qua systeem vrij veel op Dungeons & Dragons en vaak gooi je wel 4 tot 6 dobbelstenen tegelijk, of je nu aanvalt, een speciale skill gebruikt of probeert te healen; alles hangt af van het succes met de dobbelstenen. Dit geeft Crimson Shroud een heel uniek gevoel.

Waar Crimson Shroud echter met name om geroemd is is hoe volwassen het verhaal geschreven is. Het gaat dan niet om thema's maar om een toon die serieuzer en introspectiever is dan die we vaak in games zien. En als speler wordt je hierin meegenomen alsof het door een dungeon master aan je wordt voorgelezen. Je bent daarmee deelnemer aan een spel en niet zozeer een toeschouwer of de hoofdrolspeler. Jammer genoeg duurt de game maar zo'n 2,5 uur en is er geen vervolg meer gemaakt. Crimson Shroud maakt deel uit van de Level-5 Guild01 games die in het westen exclusief voor de Nintendo 3DS eShop uitgekomen zijn.



Onder de streep is Crimson Shroud een unieke game, je zou het een 'hidden gem' kunnen noemen om maar eens een uitgekauwde term te noemen. De game is zo ontzettend niche dat ik het bijna niemand aan durf te raden. Maargoed, dit topic gaat immers over mijn persoonlijke ranking en ik plaats het boven Chip 'n Dale Rescue Rangers 2 maar absoluut onder Axiom Verge. Hoe bijzonder ik Crimson Shroud ook vind denk ik dat ie voorlopig toch ergens onderaan de lijst zal blijven bungelen.

[Galious]

Ik heb geen nostalgie voor de Rescue Rangers games, ik speelde ze pas voor het eerst op de Disney Afternoon Collection. De eerste vond ik erg leuk, maar deel 2 voelde voor mij aan als een zero effort sequel van Capcom. Heel ongeïnspireerd en gemakzuchtig allemaal. Niettemin vermakelijk voor een playthrough, maar ik had er toch echt wel wat meer van verwacht.

[Mark]

Fijn topic om te lezen hoor. Ik krijg er een beetje 'Game Sack'-vibes van; veel games die in korte tijd besproken worden en waarvan ik er veel nog niet ken (of slechts qua naam).

[Flozem]

Hier is iemand meters aan het maken.

Ik lees mee.

[arjen1981]

Crimson Shroud kende ik niet. Dat het ook enkel een 3ds eshop titel is zeg. Zonde eigenlijk. Lijkt mij een een erg leuke game zoals je het omschrijft. De Art style doet mij ook denken aan FF12.

Cave Story vond ik zelf destijds ook erg goed. Het was samen met Alien Hominid een beetje het begin van de tegenwoordig zo genoemde indies voor mijn gevoel. Ik heb hem zelf nooit uitgespeeld maar goed om te lezen dat deze goed is oud geworden.

Vooral mijn is fan van de Chip 'n Dale Rescue Rangers delen. Ze speelt ze ook zo door als ze er voor gaat zitten. to be continued dus.

[Apenheul]

Danganronpa 2: Goodbye Despair


Ervaring: uitgespeeld

In het verleden had ik veel plezier beleefd aan interactieve visual novel series zoals Ace Attorney en de Nonary games (9 Hours 9 Persons 9 Doors, Virtue's Last Reward en Zero Time Dilemma), maar een andere serie die je bij dat rijtje regelmatig tegenkomt is Danganronpa. Danganronpa is een populaire serie op de PS Vita van (tot nu toe) drie games die het 'whodunnit'-aspect van de Ace Attorney games combineert met een free-roaming point & click aspect. Waar het in grote lijnen op neer komt is dat een groep mensen met bijzondere talenten ontvoerd en opgesloten worden en gedwongen worden om mee te doen aan een spel op leven en dood. De enige manier om het spel te overleven is als iemand ongestraft een moord kan plegen. Als speler neem je de rol aan van zo'n talentvol persoon en telkens als er een moord gepleegd is is het zaak om erachter te komen wie die moord heeft gepleegd. Dit doe je enerzijds door de situatie goed te onderzoeken tijdens de point & click adventure fase, en anderzijds door tijdens de rechtszaak die na elke moord georganiseerd wordt af te leiden hoe de moord gepleegd is en door wie. Als de moordenaar correct geïdentificeerd is dan wordt dezen op gruwelijke wijze vermoord door Monokuma (de mascotte-beer van de game) en gaat het spel verder.

Danganronpa Trigger Happy Havoc speelde zich af in een afgesloten schoolgebouw maar Danganronpa 2: Goodbye Despair heeft een meer exotische setting: namelijk een verlaten vakantie-eiland. De zonnige vakantiesetting staat in schreef contrast met het doel van het spel. Elke dag ga je als speler erop uit om het eiland verder te verkennen, en vaak kom je hier en daar de andere lotgenoten tegen die vaak verrassend veel backstory met zich meebrengen. Het effect hiervan is dat je bepaalde karakters gaat vertrouwen en dit is nu precies waar de game so subliem mee speelt, want misschien is dat lieve verlegen meisje wel helemaal niet zo onschuldig als ze lijkt, of blijkt de verstandige kerel waar je zoveel hulp van gehad hebt de volgende ochtend in twee stukken te liggen. De game doet echt moeite om je te laten investeren in de karakters en je er vervolgens als een stok mee in het gezicht te slaan.

Danganronpa 2: Goodbye Despair is in feite niet veel anders dan Trigger Happy Havoc alleen is de locatie veranderd, zijn er nieuwe personages en heeft het een nieuwe plottwist. Wat dat betreft is het alleen maar meer van het goede en eigenlijk doet deel 2 alles nog net een tandje beter dan deel 1. Waar het minder goed in geslaagd is zijn de rechtszaken. Deze vond ik sowieso al het minst interessante aspect van het eerste deel maar het is jammer om te zien dat de ontwikkelaars hier geen verbeteringen in hebben aangebracht. Waar je bij Ace Attorney een inventory vol bewijsmateriaal hebt dat je op het juiste moment moet presenteren om de zaak een gunstige wending te geven moet je bij Danganronpa vrij zinloze mini-games spelen en tijdens die mini-game bijvoorbeeld inconsistenties in het verhaal van een karakter aanduiden. Zo'n minigame kan bijvoorbeeld het spelletje galgje zijn waarin je de naam van de dader moet spellen, een soort schietspel waarin je op de juiste argumenten moet schieten met een crosshair, of een racing game waarin je bij een splitsing moet kiezen tussen twee antwoorden op een vraag. Het voelt allemaal een beetje zinloos aan omdat de minigames bizar eenvoudig zijn en de antwoorden in de meeste gevallen worden verklapt door andere personages nog ruim voordat je zelf de kans hebt gehad erover na te denken. Dus ja, vergeleken met de Ace Attorney serie hoef je bij Danganronpa 2 als speler niet veel denkwerk te verrichten.




Danganronpa 2: Goodbye Despair is een zeer vermakelijke crossover tussen een thriller visual novel en een point & click adventure, maar net zoals met alle visual novel achtige games geldt voor mij dat ik in een specifieke stemming moet zijn om de game mij te laten grijpen. Met name een game als Danganronpa waarin bijna alles draait om zwarte humor en expliciet visueel geweld is niet iets wat ik gemakkelijk even ga spelen voor plezier of afleiding. Deel 3 heb ik op het moment van schrijven bijvoorbeeld nog steeds ongespeeld in de kast liggen. Qua plaatsing komt ie voorlopig tussen Crimson Shroud en Axiom Verge. De unieke combinatie van exploratie, het ontdekken van de achtergronden van de karakters en het 'whodunnit' aspect maken Danganronpa 2 wel tot een wat rijkere ervaring dan Crimson Shroud, dus daar komt ie boven, maar Axiom Verge is een game die minder steekjes laat vallen en van meer consistente kwaliteit is.

[Apenheul]

Ik heb geen nostalgie voor de Rescue Rangers games, ik speelde ze pas voor het eerst op de Disney Afternoon Collection. De eerste vond ik erg leuk, maar deel 2 voelde voor mij aan als een zero effort sequel van Capcom. Heel ongeïnspireerd en gemakzuchtig allemaal. Niettemin vermakelijk voor een playthrough, maar ik had er toch echt wel wat meer van verwacht.

Fijn om bevestigd te zien dat de nostalgie waarschijnlijk geen factor heeft gespeeld in de waardering van Chip 'n Dale Rescue Rangers 2. Ik denk dat ik deel 1 nog wel enkele keren zal spelen in de toekomst maar deel 2 laat ik voor wat het is.

Crimson Shroud kende ik niet. Dat het ook enkel een 3ds eshop titel is zeg. Zonde eigenlijk. Lijkt mij een een erg leuke game zoals je het omschrijft. De Art style doet mij ook denken aan FF12.

Cave Story vond ik zelf destijds ook erg goed. Het was samen met Alien Hominid een beetje het begin van de tegenwoordig zo genoemde indies voor mijn gevoel. Ik heb hem zelf nooit uitgespeeld maar goed om te lezen dat deze goed is oud geworden.

Vooral mijn is fan van de Chip 'n Dale Rescue Rangers delen. Ze speelt ze ook zo door als ze er voor gaat zitten. to be continued dus.

Ik denk dat als ik Cave Story niet in co-op had gespeeld dat ik het misschien niet had uitgespeeld. Het fijne van met z'n 2en spelen is dat je samen sneller leert welke wapens goed zijn en beter onthoudt wat je ook alweer moest doen. Ik heb de game Kero Blaster van dezelfde maker al jaren in mijn eShop wishlist staan maar omdat die geen co-op heeft ben ik nooit tot aankoop over gegaan, zelfs al is ie op dit moment b.v. maar 4 Euro.

[Apenheul]

Ik keek zojuist even naar wat ik in 2018 allemaal nog meer heb gespeeld en het wordt een lijst met enorme afwisseling qua genres en platformen zo te zien.

[Mark]

Komt er nog wat van? Laatste update is bijna 2 uur terug man.