Apenheul's gaming retrospective (Three Houses: Cindered Shadows)

[kingoftherain]

Het is zo'n "if you've played one you've played them all" spel. Voor de een is het Grand Prix Circuit, voor de ander Test Drive, en voor weer een ander is het Rad Racer ofzo

Leuk dat je Rad Racer noemt. Die staat nog op mijn Square Enix wishlist. Ik moet 'm wel compleet met de 3D bril bij hebben.

[Ok Impala!]

Grand Prix Circuit

Hier heb ik ook goede basisschool herinneringen aan. Erg leuk dat je deze weer eens onder de aandacht brengt! BTW, voor de mensen die 'm op de eigen PC spelen (dus niet via Internet Archive). Je kunt de namen van de coureurs heel makkelijk wijzigen naar de namen die je zelf wil. Open de game in een hexeditor, zoek op de naam van een coureur, pas de naam aan en voilá... je rijdt tegen Verstappen!

[OldSchool]

Test Drive vond ik inderdaad heel lomp en sloom. Ik heb die een tijdje geleden nog gespeeld in de fantastische CGA kleuren. Maar daar baal ik geen lol meer uit .

[Apenheul]

Atelier Ryza 2: Lost Legends & the Secret Fairy


Ervaring: uitgespeeld

Eerder in dit topic sprak ik over Atelier Ryza 1 en hoezeer deze game een verbetering was ten opzichte van een eerdere game uit de serie die ik gespeeld had. Slechts een jaar later verscheen de sequel al en mijn verwachting lag in de lijn van "meer van hetzelfde". Toch wist Atelier Ryza 2: Lost Legends & the Secret Fairy mij ontzettend te verrassen.

Qua verhaal is de game een directe sequel van deel 1, Ryza is alweer iets ouder en trekt naar de stad voor een nieuw avontuur waar ze weer in contact raakt met de vrienden uit het eerdere deel. Op elk gebied is deze game weer net wat meer uitgebreider, gevarieerder en verfijnder. Wat ik zo waardeer aan deze game is dat het als RPG meerdere speelstijlen bedien waarbij elke inspanning van de speler op een bepaalde manier wordt beloond. Heb je geen tijd om verder te gaan met het verhaal dan kun je misschien even wat craften met het alchemie systeem, of nieuwe ingredienten zoeken in de wereld, of side-quests doen die je op het prikbord in het cafe kunt vinden. OF je nou 10 minuten de tijd hebt, een half uur of meerdere uren: Atelier Ryza 2 laat je iets ondernemen en het gevoel geven dat je iets bereikt hebt. De wereld is ook meer open en connected dan tevoren, je moet hierbij denken aan bijvoorbeeld Dragon Quest XI waarbij de wereld gesegmenteerd is maar wel een exploratief gevoel geeft.

De combat is ook leuk en super vloeiend, met een druk op L of R kun je in real-time tussen playable characters swappen en synergetische aanvallen uitvoeren. Je voelt je betrokken net zoals een Paper Mario of Mario & Luigi game dat doet maar het vloeit allemaal wat lekkerder. Ook is het crafting systeem het duidelijkste en prettigste van alle uit de serie, upgrade-routes zijn overzichtelijk gespresenteerd en het unlocken van nieuwe recepten is minder random dan hoe ik het in andere delen heb ervaren. De enige smet op de game is een nieuwe feature in de dungeon areas waarbij je met spirits kunt praten om te ontdekken wat er zich vroeger heeft afgespeeld. Elk gesprek levert een soort puzzelstukje op in de vorm van enkele zinnen waar je dan tegen het einde van elke dungeon een lopend verhaal van moet maken. Omdat ik niet zo'n fan ben van enorme teksten in dit soort games en de UI verschrikkelijk is heb ik hier een guide bij gepakt.

Toch kun je tussen de regels wel doorlezen dat ik erg genoten heb van deze game en ik kijk dan ook erg uit naar deel 3 die begin 2023 uitkomt. Dat de Ryza games mijn onverschilligheid in de serie hebben omgedraaid naar interesse is iets dat ik nooit aan heb zien komen, maar juist doordat ik de 'ziel' van de games nu snap kan ik gemakkelijker ook oude Atelier games weer oppakken. Zo heb ik in 2022 Atelier Sophie gespeeld, een remaster van een PS3 game, en ondanks dat het een stuk minder verfijnd is vond ik ook dat deel de moeite waard om te spelen.



Dus ja, waar komt een game zo zoveel dingen zo goed doet? Er staan al meerdere games van dit genre en met deze kwaliteit in de lijst, gevoelsmatig is Ys VIII Lacrimosa of Dana niet iets interessanter qua gameplay en verhaal; dus ik plaats Lost Legends & the Secret Fairy daar direct onder (op het moment van schrijven komt ie dus op plaats 14 in de ranglijst).

[toejam]

Atelier games hebben een hele rare aantrekkingskracht op me. Het bevat alles waarvan ik het idee heb dat ik het tof ga vinden en alle delen waar ik aan begonnen ben is dan wel iets mee waardoor ik er nog nooit 1 heb uitgespeeld. Ook wat je nu beschrijft denk ik ja dat zou ik willen spelen, dus je review is overtuigend

[arjen1981]

Lijkt mij toch ook leuk deze serie als ik het zo lees. Het ziet er van een afstand voor mij ook beetje uit als een Grandia van vroeger. Misschien is het ook die schattigheid?

Het simmen begon bij mij met Nescar en Indicar. Je weet wel die van Papyrus. Maar daarna kwam al snel Gran Prix 2. Alles daarvoor op F1 gebied heb ik overgeslagen. Maar ik herken het wel wat je schrijft.

[Apenheul]

Deliver us the Moon


Ervaring: uitgespeeld

Ze heeft zich tamelijk bescheiden opgesteld rondom deze game, maar eigenlijk hebben we hier te maken met een game van formaat waar onze HeatherGrace een aanzienlijke hand in heeft gehad. Deliver us the Moon werd regelmatig een high production value indie game genoemd en je hoeft de game niet lang te spelen om te zien waarom dat zo is. Niet alleen oogt de game erg modern, het ontbreekt ook aan janky controls en mechanics waar kleinere Europese develers zich wel eens schuldig aan lijken te maken. Maar of het in Apenheul's straatje paste.. dat moesten we nog maar eens zien.

Tegenwoordig wordt iets zonder actie al snel een walking sim genoemd en ik heb het predicaat ook wel eens bij deze game genoemd zien worden maar mijns inziens volstaat dat niet. In het begin van het spel loop je weliswaar veel rond en hoef je eigenlijk vrij weinig te doen of na te denken, maar zodra je op de maan bent krijgen environmental puzzles en zero-G navigatie-uitdagingen de aandacht. Ik heb in ieder geval veel herinneringen aan het rondsjouwen van accu's om deuren te activeren en voor mij gaf dit alles een soort Dead Space vibes maar dan zonder de combat. En daarmee doel ik puur op de desolate setting en hoe de levels gebruik maken van de functies van space-station ruimten.

Al met al heb ik mij stiekem meer vermaakt met de game dan ik van tevoren had verwacht. Er zit een mate van creatief auteurschap in hoe het spel zich ontvouwt waar ik wel bewondering voor heb en dat het door een Nederlandse studio, laat staan o.a. door HeatherGrace, gemaakt is vind ik dan een mooi vignette. De relatief korte spelduur vond ik persoonlijk ook juist positief, hierdoor bleef de ervaring gefocust en verveelde ik me niet snel.



Deliver us the Moon was uiteindelijk dus echt de moeite waard om eens mee te maken, dat soort spellen staan er al meer in de lijst en ik wil het gevoelsmatig in de buurt van VA-11 HALL-A en Doki Doki Literature Club plaatsen. Precies daar tussenin is volgens mij goed te beargumenteren, VA-11 HALL-A introduceerde echt een compleet nieuw genre wat een steepje mee geeft en Doki Doki was weliswaar verassend maar pakte mij niet ieder moment. Opvallend is wellicht dat de game hoger uitkomt dan bijvoorbeeld The Outer Worlds, en dat kan ik simpelweg verklaren doordat Deliver us the Moon door de kleinere focus voor mij meer indruk heeft achtergelaten, het weet precies wat het wil vertellen zonder al teveel poespas. Nice work HG!

[Apenheul]

Bravely Default II


Ervaring: uitgespeeld

Ik ben een laatbloeier wat betreft mijn voorkeur voor RPGs, afgezien van de sporadische RPG die ik als kind speelde zoals Secret of Mana waren reguliere RPGs zoals Final Fanasy of Baldur's Gate niet aan mij besteed. Het zou duren tot het einde van mijn studie tot een medestudent (Karel, hij zat ook in Button Bashers podcastaflevering 104 'hoe lang blijven we nog gamen'?) mij verleidde tot het spelen van Dragon Quest IV. De gameplay an sich trok mij nog niet zo, maar de gesprekken over wat we meegemaakt hadden wel en zo rolde ik van Dragon Quest naar Fnnal Fantasy naar Shin Megami Tensei etcetera.

De Bravely Default serie kwam wat dat betreft op een vreemde tijd voor mij; waar het voor velen een terugkeer was naar het Final Fantasy van vroeger was het voor mij nog een tamelijk recente aangelegenheid. Ik weet nog dat Steef er in de podcast heel lovend over was (om uiteindelijk te rage-quitten omdat het spel een ongewenste wending maakte richting het einde) maar omdat ik Final Fantasy IV en Dragon Quest V nog redelijk recent had gespeeld voelde ik me redelijk verzadigd wat betreft dit type game en liet ik Bravely Default links liggen. Al snel daarna kwam Bravely Second, een directe sequel van het eerste deel. Dit deel ligt direct naast mijn nog altijd gesealde exemplaar van Bravely Default nog ergens in een verhuisdoos; nog altijd had ik geen trek in een retro Final Fantasy-like. Maar toen Bravely Default II uitkwam voor Switch wilde ik toch eens checken waarom de serie zo geliefd is onder RPG-fans. Ik downloadde de demo en raakte al snel gebiologeerd door het Brave en Default systeem dat de turn-based combat van Bravely Default zo tactisch en interessant maakt. De demo was beperkt tot eeen stad in de woestijn en een omgeving er omheen, maar man wat was ie moeilijk. De 2e random encounter leidde al tot een Game Over. Maar toch was er een snaar geraakt en plaatste ik een pre-order voor de volledige game.

Tegen mijn verwachting in maar wel in lijn met mijn hoop resoneerde de game heel erg met mij. Het job-based class system in combinatie met het risk-reward mechanisme achter Brave en Default werkte verslavend en de soundtrack was subliem. De vier party-members zijn eigenlijk een soort poppen die je wanneer je maar wilt kunt omkleden om hun beroep te veranderen. Heb je een healer nodig? Doe dan White Mage kleding aan en je krijgt automatisch beschikking over de vrijgespeelde skills bij dit poppetje. Toch liever veel melee damage? Dan heb je daar ook verschillende keuzes in en het mooie is dat je op een gegeven moment synergetische combinaties gaat verzinnen, bijvoorbeeld door een character te specialiseren in buffs en debuffs, een ander in elemental damage en weer een ander in iets wat krachtiger wordt door de acties van de andere characters. Je creatieve vermogen om mooie combinaties te verzinnen wordt ook door elk van de vele eindbaasgevechten op de proef gesteld. Ik ken geen RPG met zoveel eindbazen als Bravely Default II en bij haast elke boss-encounter moest ik mijn party opnieuw ontwerpen.

En nu blijf ik maar hopen op remasters van de eerdere twee delen. Ik heb ze natuurlijk gewoon liggen op 3DS maar de Switch speelt toch een heel stuk prettiger. Onder de streep ben ik blij dat Bravely Default II zo'n goede game is, het is niet voor iedereen maar in ieder geval wel voor mij. Het enige wat voor mij ontbreekt is een eigen smoel, het leunt heel erg op de nostalgie voor de oude Final Fantasy games en probeert qua storytelling en worldbuilding niet vaak om buiten de gebane paden te treden.



Qua ranking komt ie voor mij net onder Atelier Ryza: Ever Darkness & the Secret Hideout, ondanks dat ik de gameplay van Bravely Default II interessanter vind, vind ik Ryza een completer plaatje met prikkelendere world-building, characters en setting.

[toejam]

Deliver us the Moon was voor mij ook een hele aangename verrassing toen die net uit was en direct op Gamepass stond. Het is toch een hele eigen game met een best interessant verhaal.

Bravely Default II heb ik nooit gespeeld, maar ik heb deel 1 en second hier wel liggen voor de 3DS. Het zijn voor mij van die games die me ontzettend leuk lijken maar waar altijd wat anders voor gaat zitten wat ik dan toch leuker vind.

[Apenheul]

Catherine Full Body


Ervaring: uitgespeeld

Wat vind jij belangrijk in een relatie? Heb je behoefte aan vastigheid? Aan prikkeling, of aan heel iets anders? Dit soort vragen is waar de game Catherine om draait, en dat bedoel ik niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk want afhankelijk van de antwoorden die je geeft krijgen het verhaal en de omgevingen hele andere wendingen. En die antwoorden die geef je op het toilet een biechtstoel nadat je een enorme blokkentoren beklommen hebt. Vage game, maar heel interessant!

Catherine is een game om mee te viben, het heeft wel uitdaging in de vorm van puzzles en score-mechanismen maar de grootste aantrekkingskracht zit hem wat mij betreft in de sfeer. Deze sfeer komt het sterkst naar voren in de intermezzo's, wanneer je met je vrienden in een cafeetje wat aan het kletsen en drinken bent. Druk op X om een slokje te nemen,, het lijkt allemaal speels maar met de kleinste interacties en dialoogopties breng je het verhaal al in beweging. Het verhaal waarin jij je niet helemaal gelukkig voelt met je huidige relatie en waarin twee andere vrouwen op verschillende manieren de aandacht trekken. En dat verhaal kan op veel verschillende manieren en met veel verschillende relatievormen eindigen, maar daar ga ik verder niets over vertellen want dat moet je mooi zelf ervaren.

Eigenlijk speelt het hele spel zich alleen maar af in het cafeetje en in je dromen. In die dromen moet je enorme blokkentorens beklimmen onder tijdsdruk en kom je telkens dezelfde NPCs weer tegen die allemaal, net zoals jij, zich manifesteren als schapen. Deze schapen, en ook de stamgasten van het cafeetje, ga je na verloop van tijd steeds beter leren kennen. Ook zij worstelen met het maken van keuzes in hun levens. Oh, telefoontje van Catherine.. zal ik wel of niet opnemen want de hoog energieke en aantrekkelijke Katharine komt net bij me aan tafel zitten..

Zoals ik in de eerste paragraaf al schreef: Catherine is een bijzondere game en interessante game, en ik denk er ook vrij regelmatig nog aan terug. De Full Body versie voegt nog een nieuw personage aan het verhaal toe en hiermee ook nieuwe eindes, maar het wordt er niet per se beter van dan het origineel. Ik zie het persoonlijk als een soort director's cut, meer van het goede maar niet zozeer van het essentiele. Mocht je toch nog de game willen herspelen, of Catherine voor het eerst willen beleven dan raad ik Full Body wel van harte aan. Maar liever hadden ze een sequel ontwikkeld.



Een game om gespeeld te hebben en eentje met een eigen smoel. Ik moest om een of andere reden aan Raging Loop denken waar ik ook mee kon viben en die ik ook alsmaar door wilde spelen, maar Catherine mist voor mij dan niet die 'ik wil weten hoe het allemaal precies in elkaar steekt' hook die Raging Loop wel heeft, dus neemt Catherine Full Body voorlopig plaats tussen Raging Loop en Celeste.

[toejam]

Ik heb kort na het aanschaffen van mijn Xbox One een poging gedaan met de 360 versie. Ik zag dat die backwards compatible was en hij stond in de winkel. Ik denk dat ik er met de verkeerde verwachtingen in ging. Ik had het idee dat het een puzzelgame zou zijn met wat grappige tussenverhalen. Maar wat je zelf ook al beschrijft is de sfeer het belangrijkste en zijn de droomlevels meer het mechanisme om je van het ene punt in het verhaal naar het volgende te krijgen. Ik heb het na een paar levels aan de kant gelegd en niet meer naar omgekeken helaas.

[Galious]

Catherine had ik graag leuk willen vinden, maar de puzzel gameplay kwam me al snel de neus uit. De intermezzo's in de bar vond ik vele malen leuker en interessanter, maar de uiteindelijke ontknoping van het verhaal viel me uiteindelijk ook tegen. Heel veel style, weinig substance.

[Apenheul]

Helemaal eens overigens dat de intermezzo's interessanter zijn dan de puzzles, en ook zeker een voorbeeld van style over substance voor mij. Al met al vond ik het toch een bijzondere game om eens te spelen, omdat hoe je als speler over dingen denkt zo'n grote rol speelt. Als dat er niet in had gezeten dan had Catherine nog een stuk lager in de lijst gestaan.

[Shantomio]

Ik heb wel echt genoten hoor van Catherine. Alleen werden de puzzelsegmenten soms wel saai. Het verhaal vond ik wel leuk gedaan.

Verstuurd vanaf mijn SM-A325F met Tapatalk

[Zach]

De originele Catherine is fantastisch. De puzzle-gameplay is weergaloos en de cafe-secties zijn tof.
De Full Body remake is echter verschrikkelijk, het extra personage haalt de hele game overhoop.

[Apenheul]

Dragon Quest Builders


Ervaring: uitgespeeld

Eerder in dit topic kwam Dragon Quest Builders 2 al voorbij. Een game die zich destijds meteen ergens bovenaan de rankinglijst liet plaatsen door de typische culturele Dragon Quest vibes in combinatie met de geweldige exploratie en het bouwen. Deel 1, waar dit bericht over gaat, was een game waarvan ik de demo al vroeg had gespeeld op PS4 maar die mij destijds niet meteen overtuigde. Het zou pas na het uitspelen van deel 2 zijn dat ik me weer ging wagen aan het eerste deel, en ondanks dat ik direct een aantal interface-gerelateerde quality-of-life verbeteringen miste raakte ik al snel weer verslingerd aan deze verslavende formule.

Nogmaals, hoewel het qua uiterlijk behoorlijk veel lijkt op Minecraft speelt Dragon Quest Builders heel anders. De game heeft wel elementen van craften maar dat is niet de focus; de focus is quests aangaan, NPCs helpen, vijanden en eindbazen verslaan en dat soort dingen. Je moet alleen wel je eigen gear maken, en voor die gear heb je bepaalde materialen en apparatuur nodig waar je voor moet zorgen; de crafting is dus ondersteunend aan het avontuur en niet de essentie van de game.

Qua setting en characters sluit Dragon Quest Builders aan bij de oorspronkelijke Dragon Quest, maar je hoeft die game niet gespeeld te hebben. Sterker nog ik vond de overeenkomsten wel heel erg oppervlakkig en haast onherkenbaar. Je hebt een viertal chapters die op hetzelfde neerkomen: je trekt een nieuw gebied van de wereld in om een nieuwe stad te vestigen, NPCs sluiten zich bij je aan en hebben verzoekjes en quests, en uiteindelijk versla je een eindbaas. Dit is in dit deel minder narratief bekleed dan in Builders 2, maar verder is het op het gebied van gameplay redelijk hetzelfde. De meeste tijd spendeer je aan side-quests doen voor NPCs en ondertussen verzamel je bouwmaterialen om je stad verder uit te bouwen; een erg bevredigende gameplay loop.

Maar mocht je nog nooit een Builders game gespeeld hebben dan raad ik eigenlijk aan om dit deel over te slaan en direct met Builders 2 te beginnen, die game is niet echt een vervolg maar voelt meer als een reboot van het Builders concept en maakt er echt iets heel bijzonders van. Mocht het na uitspelen en de talloze uren post-game content dan toch blijven kriebelen dan kun je altijd nog deel 1 spelen.



Als ik DQB1 eerder had uitgespeeld dan DQB2 dan had ie veel hoger in de lijst gestaan, maar nu moet ie het doen met een plaatsje net onder Bravely Default II. Die game had dan toch meer smoel.

[Apenheul]

Fire Emblem Three Houses: Cindered Shadows


Ervaring: uitgespeeld

Eigenlijk is Fire Emblem Three Houses al zo'n massieve game dat DLC story content voor mij niet nodig was geweest, maar op aanraden van een collega had ik toch maar de hele expansion pass gekocht waar Cindered Shadows bij zat.

Cindered Shadows focust zich op een vierde fractie in Three Houses, een groep die zich in de catacomben van het Garreg Mach klooster verschuilt. Zij hebben in feite niets te maken met de de Blue Lions, Black Eagles en Golden Deer huizen maar krijgen op een gegeven moment van doen met onfrisse huurlingen en jij gaat met je groep studenten de vijanden verdrijven. Met slechts 7 chapters is het een stuk kleiner dan een route in Three Houses, maar je krijgt wel nieuwe characters die je daarna ook in de reguliere routes kunt recruteren en een zevental missies die iets meer afwisseling hebben dan wat je in Three Houses gewent bent.

De voornaamste reden om Cindered Shadows te spelen zijn de characters, het zijn stuk voor stuk interessante characters en in mijn reguliere Black Eagles route heb ik ook twee van deze characters opnieuw gerecruteerd. De levels van de expansion zijn weliswaar interessanter dan de meeste andere levels in Three Houses maar halen nog lang niet het niveau van bijvoorbeeld Fire Emblem Fates Conquest. Uiteindelijk heb ik me er toch prima mee vermaakt.



Net zoals enkele andere games hiervoor kan ik Cindered Shadows moeilijk een plek in de lijst geven, een expansion is toch iets anders dan een game; en Cindered Shadows is niets zonder de basis Three Houses. Three Houses had daarentegen ongetwijfeld hoog in de lijst gestaan.