arjen1981 gaat 23 videospellen uit 2023 voor het eind van het jaar rangschikken (Armored Core 6: Fores of Rubicon)

[Apenheul]

Mooie review Arjen, ik kan me goed verplaatsen in je ervaring. Persoonlijk had ik geen last van de combat (ik ging eigenlijk juist heel vaak game over) maar ik begrijp je argument wel. Ik heb pas 1 companion en de besturing daarvan is inderdaad wel erg utilitair zal ik maar zeggen. Maargoed, de wereld is ongekend en dat verkennen is zo mooi dat dat voor mij de belangrijkste drijver is om TotK te spelen.

[Don Cannoli 79]

Coole review!
BotW ( WiiU) kon ik niet echt in komen. Maar dat ligt echt aan mezelf, i know. En toch blijven de Zelda games een magische aantrekkingskracht op me houden. Zoals nu na het lezen van je review krijg ik ook zin om ff wat Zelda te spelen.
TotK ga ik ooit zelf ook eens proberen. M'n broertje , die zelf echt een Zelda superfan is, denkt na alles wat ie er van gezien en gelezen heeft dat de game voor hem een teleurstelling is. En heeft besloten om de game (in ieder geval voor nu) niet te aanschaffen. Ik zal hem je review wel ff laten lezen.

[arjen1981]

Mooie review Arjen, ik kan me goed verplaatsen in je ervaring. Persoonlijk had ik geen last van de combat (ik ging eigenlijk juist heel vaak game over) maar ik begrijp je argument wel. Ik heb pas 1 companion en de besturing daarvan is inderdaad wel erg utilitair zal ik maar zeggen. Maargoed, de wereld is ongekend en dat verkennen is zo mooi dat dat voor mij de belangrijkste drijver is om TotK te spelen.

Ja mee eens, dat doet het erg goed. Die exploratie en voor mij dus ook het problem solven. Het zelf kunnen invullen hoe je het aanpakt. Dit is zo goed uitgewerkt dat dit de rest overschaduwd.

[arjen1981]

Final Fantasy XVI Gespeeld op
In deel 16 spelen we met Clive Rosfield uit het koninkrijk Rosaria. Hoewel hij de eerst geborene is, zal zijn jongere broer Joshua de troon opvolger worden. Joshua is namelijk uitgekozen door de Eikon Phoenix wiens kracht de jonge broer vervolgens ook als Dominant van hun vader erft. Voor Clive compleet acceptabel want in Valisthea zijn het Eikons en Dominants die de wereld regeren en wordt magie getrokken uit reusachtige kristallen. Alleen Dominant Joshua kan zodoende over Rosaria regeren. Maar al snel blijkt de wereld anders in elkaar te steken dan de twee jonge broers denken.



Reusachtige wezens en kristallen zijn weliswaar de hoofdingrediënten voor een Final Fantasy, het is Kazutoyo Maehiro (A Realm Reborn en Heavensward) die hier een verrukkelijk scenario van weet te schrijven.16 Is een volwassen anime welke, zal je de cutscenes editen tot 90 minuten, echt wel tot zijn recht zou komen als film.

De politieke ondertoon die ook de basis vormde voor Heavensward trapt het spel af. Het wringt tussen de verschillende koninkrijken en de lagen van de samenleving. Zowel op de laagste als hoogste laag van deze samenleving wordt heftig gediscrimineerd. En waar Clive zijn leven in het begin nog enkel draait om wraak weten keer op keer sterk geschreven karakters als Dion of Cid het verhaal om te buigen naar een zoektocht over persoonlijke groei, dromen, onzekerheid en de betekenis om te leven.

Een boeiend verhaal vertellen is wat 16 echt knap en beter doet dan zelfs deel 6, 7 en 8 bij elkaar. Het grote nadeel is dat de side quests, maar zelden dit verhaal of de karakters versterken. Sterker nog naar mijn idee breken deze het verhaal juist af en kan ik enkel adviseren deze doelbewust over te slaan. Ook als het aankomt op het spel en de gameplay voegen de side quests niks toe en vallen deze al snel in herhaling. Spijtig, maar gelukkig is de core gamplay wel ruim voldoende.



Aan de laatste delen uit de serie merkte we al wel dat Final Fantasy telkens meer RPG-elementen los liet. Nu met deel 16 is het roer helemaal om. We hebben te maken met een action combat spel waarin de invloeden van Devil May Cry direct zijn toegevoegd. Namelijk via dezelfde combat regisseur Ryota Suzuki (Devil May Cry, Dragons Dogma). Het resultaat is dat gevechten in Final Fantasy nooit eerder zo goed voelde. De verschillende combo’s en moves die je vrij speelt voelen erg bevredigend en ongeacht nooit echt voor een grote uitdagingen te hebben gestaan blijft het combat systeem boeien. Erg blij ben ik ook dat er maar één speelbare karakter is, Clive. Want het wisselen tussen leden in jouw party heeft naar mijn idee nooit gewerkt in een Final Fantasy spel nadat is afgestapt van de traditionele active time battle.

Maar het is wel exact wat je moet weten voor je Final Fantasy speelt. Zijn Actie Combat spelen als Devil May Cry niet jou ding en ga je alleen maar aan van een Final Fantasy als het een turned based RPG spel is, dan zal Yakuza Like a Dragon of Dragon Quest XI een betere keuze zijn. Want traditioneler en beter dan die twee spelen heb ik het JRPGen de afgelopen jaren niet gezien.

Een ander gameplay element zijn de gevechten met de Eikons (Ifrit, Titan, Shiva, etc.). Prachtig en enorm afgebeeld in zware cutscenes hebben deze veel weg van een Gojiro spel die Japan exclusief is gebleven. Deze gamplay is vaak simpel. Om de beurt los je wat schoten af of heb je een korte knok partij met 2 health bars. Gamplay wordt al snel weer onderbroken door een Cutscenes of met een QTE. Ik zie deze gevechten vooral als een genot om naar te kijken. Als fan van giant monster / mecha films hebben deze de perfecte elementen en zijn het juist de QTA’s die de visuals een extra impact geven zoals een film dit niet kan doen. Met die mindset zijn de Eikon gevechten echt prachtig.



En dat brengt ons ook wel bij een conclusie. Al met al ben ik erg tevreden over Final Fantasy. Er zijn genoeg elementen die juist heel goed zijn. Maar tegelijkertijd ook elementen die echt minder zijn. Zoals de side quests. En zo ook het aanpassen van je karakter en jouw speelstijl of uitrusting. Iets waar ik het nog helemaal niet over heb gehad. Je speelt een Warrior met voortdurend min of meer dezelfde move set. Ja, het staat erg ver af van de vrijheid die je bijvoorbeeld krijgt in bijvoorbeeld een Final Fantasy 14. Maar tegelijkertijd is het wel die move set en gameplay loop tijdens de gevechten die gewoon erg lekker aanvoelt. Iets wat ik niet eerder kon beleven in juist een FInal Fantasy. Want zodra Final Fantasy ook altijd maar een beetje actie gedreven voelde, voelde het voor mij ook klunzig aan in vergelijking tot andere spelen. En dat gaat nu zeker niet meer op!

[RKR]

De review is goed onderbouwt, maar helaas komt ie er bij mij stuk minder af.

Mijn probleem met de game is dat het in midden valt en daardoor op beide fronten net niet is. Het gaat niet full action, en niet full RPG. Het is van beide te karig en hierdoor zit de game in een niemandsland. Ik weet eigenlijk niet voor wie de game precies is, RPG fans of action fans? Ik denk dat fans van beide genres niet geheel tevreden zijn.

Square had FFXVI full action kunnen maken, dus korter, meer gefocust, geen fetch quests en busywork, geen RPG lite mechanics maar wel verschillende wapens met verschillende properties en een wat beter uitgedacht combo systeem zoals DMC en zelfs Darksiders hebben, met delays tussen aanvallen die een andere combo openen. Dan had ik hem wel gedigged.

Ze hadden hem ook meer de RPG kant op kunnen sturen met dus wel meer busywork maar een betere build variety, loot table, crafting, equipment en side quests die betere rewards geven waardoor je ze met iets minder frustratie doet. En bovendien een weakness syteem, aangezien de game je dus wel wijst op het feit dat je een nieuw bepaald element hebt ontvangen.

Het eindresultaat is een veel te eentonige, makkelijke action RPG met veel te basic RPG systemen die de speeltijd rekt met veel domme talk quests die na de halfway point onderdeel gaan uitmaken van de main questline. De 2e helft van de game is qua pacing als qua story haast objectief veel slechter. Het begint heel sterk met de proloog, en blijft dan een tijdje goed en brokkelt vervolgens steeds verder af. Ik vermoed dat dit het resultaat is van een developer die eigenlijk meer gespecialiseerd is in MMO. Echter is die pacing in MMO begrijpelijk zodat niet iedereen tegelijk naar een instance gefunneled wordt. Maar in een single player game vind ik het eigenlijk niet meer kunnen. Zelfs Assassins Creed heeft geen quests waarbij je met persoon A praat, naar persoon B gaat om te praten, terug naar A en quest complete.

Technisch heb ik ook wel wat op de game aan te merken, ik heb Forspoken na FFXVI opgestart en die game voelt door zijn 40fps mode veel vloeiender aan in graphics mode. Waarom dit ontbreekt in FFXVI is mij een raadsel. Daarnaast, en dit had ik nooit verwacht, vind ik FFVII R veel beter. Verticaal dungeon design met wat light puzzles en zoekwerk, uitdagende combat met een actieve party, verschillende setups (wapens, armor en materia)., sidequests die erg goede rewards geven en er zijn slechts een paar in een beperkt aantal chapters. Het doet de basis dingen beter.

[Apenheul]

Ik heb me met de demo goed vermaakt, dat smaakte naar meer en ik ga de volledige game zeker nog eens proberen.

[synergy]

Ik heb de game voorlopig in de kast gezet. Ik trok het echt niet meer, van cutscene naar cutscene lopen.

Het is een lange tijd geleden dat ik midden in een game gestopt ben en al helemaal niet gedacht dat het zou gebeuren met een Final Fantasy.

Fijn om te horen dat Arjen en anderen dit een geweldig deel vinden, maar deze is helaas niet aan mij besteed.

[arjen1981]

Thanks voor jullie reacties En RKR ik zie helemaal de meer actie variant die jij omschrijft als een winnaarr. Ik denk ook dat het een betere game was geweest zoals jij het alternatief omschrijft. Ik heb ook het gevoel dat hier teams in silos hebben gewerkt waar op het laatste moment de verschillende content delen nog aan elkaar geplakt moesten worden. Dat merk je erg duidelijk. En die verschillende content delen zijn ook van hele verschillende kwaliteit nu.

[arjen1981]

Pikmin 4 Gespeeld op

Ik had aan het begin een erg slecht gevoel over Pikmin 4. De demo van Nintendo’s RTS had ik nog niet gespeeld. Had ik dat wel gedaan dan had ik Pikmin 4 hoogstwaarschijnlijk helemaal niet opgepikt. Het is Nintendo op zijn slechts. Helemaal de eerste 2 uur, welke gelijk staan aan de content van de demo. Alles wat je doet of bedenkt, wordt voortdurend nog eens haarfijn in minstens zoveel tijd dat je er zelf mee bezig was uitgelegd. Sterker nog je bent al drie stappen verder in je hoofd, maar jouw acties worden keer op keer keihard geremd door uitleg en meer tekst gevolgd door nog meer uitleg. Handjes vast Skyward Sword style maal twee. Het interesseert Nintendo ook niks dat je de eerdere drie delen van begin tot eind hebt rond gespeeld. Het is een wonder dat ik de eerste 2 uur volhield. En sterker nog ik denk dat pas op 50% alle systemen los zijn en de tekst zo’n 75% minder wordt. Maar hoewel het hele spel je handje vast houd, was ik halverwege echt wel hooked. Opnieuw een charmant en gestroomlijnd Pikmin spel. En deel 4 is voor mijn gevoel ongeacht bovenstaande alsnog het hoogtepunt van de hele setie.



Klein plusje van al die tekst, is dat het ook voor meer verhaal en voor meer te beleven zorgt. Je hoofdmissie is het redden van Olimar. De hoofdpersoon uit de vorige delen. Dit keer doe je dat met een eigen karakter. Inclusief karakter-builder en alles. Je staat er niet alleen voor. Je hebt een heel reddingsteam om je te helpen. Echter raken zij ook snel zoek en sta je er toch alleen voor. Zoals het hoort. Alleen? Nee natuurlijk niet. Deze RTS serie gaat te werk met Pikmin. Jij alleen met de Pikmin.

Pikmin zijn die wezens in verschillende kleuren en met verschillende eigenschappen. En deze Pikmin zet jij als speler aan het werk. Aan het werk om andere karakters te reden, meer Pikmin te maken of door schatten te vergaren. Het spel speelt zich net als de vorige delen af op aarde. Deze Pikmin en ook het karakter die je speelt zijn niet veel groter dan een pink. Wat uitstekend werkt voor een RTS met puzzel en battle elementen en voor het vergaren van resources.

De schatten die je vindt werken als brandstof voor je ruimteschip. En hoe meer je, vind hoe groter het bereik ook van je radar en hoe meer levels op aarde je unlocken. Doordat je zo klein bent zijn alle voorwerpen in de levels reusachtig. En dat werkt goed met de hardware in de Switch. De schatten waar je vaak een hand vol Pikmin voor nodig hebt om te verslepen zijn met prachtige detail gemodelleerd. Een Gameboy micro vond ik nog nooit zo mooi. Ook de vegetatie, stenen en het zand zien er natuurlijk uit. Elk Pikmin deel was een showcase voor zijn Nintendo-systeem en dat is hier niet anders.



Net als in de vorige delen heb je per dag beperkte de tijd om zoveel mogelijk op die dag klaar te spelen in een level. Dit doe je door slim te multitasken. Ook vind je in het level vaak dungeons, die kleine bite-sized challenges voorstellen waar het multitasken nog belangrijker wordt. Dandori wordt dat genoemd. Hoe meer je mutitasking en hoe meer je in hoe minder tijd klaar speelt, hoe beter jou Dandorai. Waar deze challenges nooit echt moeilijk zijn, zijn er wel verschillende medailles te verdienen. Vooral hierin had ik de meeste pret. Verdien je die Platinum medaille in de latere levels met je eerste poging voel je, je echt als een ontzettende slimmerik. Ik heb echt van deze challenges genoten als in geen andere Pikmin.

Nieuw is dit keer ook een soort hondachtig wezen. Deze kun je inzetten als super krachtige Pikmin door hem ook opdrachten geven. Maar je kunt ook zijn besturing over nemen waardoor je met 2 karakters tegelijk speelt in een level. Dit maakt je kansen voor een goede Dandori nog groter. Ook kun je, samen met al je Pikmin tegelijk, rijden op deze hond. In de vorige delen gebeurde het regelmatig dat de Pikmin hun weg kwijt raakte of onbedoeld werden verslonden door de wezens in het level. Dit kwam door de onbestuurbaarheid van een grote groep Pikmin. Maar op de rug van deze hond zit je met z'n allen op een kluitje en is dit verleden tijd. Met name in gevechten tegen grotere wezens is dit een stuk plezieriger.



Nieuw zijn ook de nacht Pikmin die je 's avonds kunt inzetten. Omdat er savond meer vijandige wezens op aarde rond lopen zijn de avond missies ook meer op vechten berust. Je kamp wordt in waves aangevallen en het is jou taak om deze met jou Pikmin en hond te beschermen. Ook van deze nieuwe mode heb ik erg veel kunnen genieten. En daarmee ben je er nog niet. Want er staan in Pikmin 4 een hoop verrassingen op je te wachten. Waar je in de eerste Pikmin en tijdlimiet van 30 spel dagen had wat goed was voor zo’n 5 a 6 uur spelen is Pikmin 4 overgoten met content. 43 uur deed ik over mijn 100% playtrough, credits op 20 uur. En dat is echt wel waar ik mij over heb verbaasd. Dat ik eerst het idee had, moet ik na deze eerste uren wel door gaan met dit spel? Om vervolgens er verslaafd aan te raken en zelfs voor de 100% te gaan. Eén van de beste, laatste releases voor Nintendo’s huidige Switch voor we de opvolger van de Switch zien in 2024. Naar mijn idee een absolute must in ieder zijn Switch bibliotheek.

[RKR]

Ik heb me met de demo goed vermaakt, dat smaakte naar meer en ik ga de volledige game zeker nog eens proberen.

Let wel dat de demo bait and switch is. Het politieke en de world building daar komt nooit weer terug. De demo is het beste gedeelte van de hele game eigenlijk.

[Apenheul]

Let wel dat de demo bait and switch is. Het politieke en de world building daar komt nooit weer terug. De demo is het beste gedeelte van de hele game eigenlijk.

Ik ga er met gepaste verwachting in, ik hoop dan met name dat de combat beter wordt dan in de demo want daar kon je letterlijk met 1 hand alles behalve de tussenbaas (de Eikon-fight had auto-aim waar je de hele stick niet bij hoefde te gebruiken en bij normale gevechten hoefde je je character niet te sturen want hij lockt automatisch op een vijand en dan vliegt ie erop af als je een combo uitvoert). Ik zat met een collega op de bank te praten en te button bashen zonder op te letten en ik versloeg normale vijanden zonder zelf geraakt te worden. Die modus die je na de demo unlockt waarbij je tussen krachten kan wisselen liet meer van de mogelijkheden zien.

[arjen1981]

Ik heb me met de demo goed vermaakt, dat smaakte naar meer en ik ga de volledige game zeker nog eens proberen.

Let wel dat de demo bait and switch is. Het politieke en de world building daar komt nooit weer terug. De demo is het beste gedeelte van de hele game eigenlijk.

Dat vond ik dus niet. Met name de verhaallijn van Dion vond ik minstens zo sterk. Da gameplay zelf vond ik vergelijkbaar met de demo vond ik zelf. Alles de andere vulling eromheen is gewoon niet erg goed.

[arjen1981]

Street Fighter 6 Gespeeld op

Ik ben duidelijk niet de juiste persoon om een review voor Street Fighter 6 te schrijven. Was ik 20 jaar jonger en had ik de tijd die bij die leeftijd paste, ja dan misschien?

Maar onder de indruk ben ik wel. In P1 vs P2 matches die ik samen op de bank speel werkt Street Fighter nog voor mij. Maar in een online setting is plezier verder weg. Het blijkt opnieuw bijzonder moeilijk om matches daar te kunnen winnen. Het is duidelijk dat winnen een zware training en tijdsinvestering vereist.

Het commentaar dit ik tijdens deze online matches hoor, moet ik wel bijzonder noemen. Bijzonder dat dit technisch mogelijk is. Realtime geeft dit het gevoel dat je werkelijk een match speelt in een grote arena vol met mensen. Een ook bijzonder omdat dit commentaar erg leerzaam is. Je wordt zo al spelend gewezen op precies de steken die je laat vallen.



Maar competitief zal ik niet meer worden. Ik denk niet dat er in mijn leven nog een video game zal verschijnen die ik die tijd kan geven. Wel heb ik erg genoten van de top 6 op Evo. Op dat niveau is dit spel net zo leuk om te kijken dan om zelf te spelen. Ik zat uren lang voor het scherm en op momenten ook op het puntje van mijn stoel. En pas dan zie je hoe perfect Street Fighter 6 en haar systemen in elkaar steken.

Nieuw is het Drive-systeem. Een meter die extra krachtige moves kan triggeren. Je begint direct aan het begin van het spel met een charge van zes Drive. Maar deze kun je ook opmaken of juist weer opladen. Hoe meer agressie, hoe sneller je zonder zit en hoe meer gevaar je dus loopt. De tegenspeler is dan in het voordeel. Dit geeft echt wel een toffe extra dynamiek aan Street Fighter. Helemaal bij het kijken naar de top 6 beste spelers in de wereld. Die blijkbaar ook helemaal niet bang waren om de Drive helemaal uit te nutten.

Ook zijn er naast de klassieke move set nu moderne controls. Hierin is een half rondje etc. niet meer nodig. Je drukt twee of zelfs op 1 knop om je moves en specials uit te voeren. Het is dan kinderspel om op de juiste momenten ook de juiste moves uit je, mauw te schudden. Voor iedereen zolang je maar weet of denkt wat de juiste momenten voor de juiste moves zijn. Om dit gebalanceerd te houden heeft Capcom er voor gekozen om met deze moderne speelstijl een penalty te introduceren van 20% minder schade. Ik heb meer dan de helft van het spel op deze manier gespeeld en ik moet zeggen dat het mij ook wel bevalt. In de Top 6 was zelfs ook één speler die met deze moderne controls speelde.

Ja en speel je op niveau en kun je, je online redden dan is het duidelijk. Street Fighter 6 is de beste Figher van dit moment. Maar start je Street Fighter 6 op als single player game dan zal deze je toch enig sinds tegen vallen. Dat deed het mij zeker. De arcade mode doorspelen met een aantal van je favoriete fighters is het probleem niet. Daarin had ik juist erg veel plezier. En ging mij ook af zonder enige moeite.



Nieuw is ook de World Tour mode. En deze viel mij erg tegen. Juist omdat deze er in de beelden vooraf erg goed uitzag. De elementen van deze mode zijn goed bedacht. Het speelt zich af in Metro City (Final Fight) met veel verwijzingen en cameo’s. En het verkennen van Metro City lijkt op het eerste gezicht zelfs veel inspiratie te hebben getrokken uit de Yakuza serie. Het scenario en het lvl systeem lijkt ook op een heuse RPG. Sterker nog deze is van de hand van de schrijver van Breath of Fire. Maar juist in het scenario en de karakters mist het. Het pakt je nooit en mist juist de magie die een Yakuza wel heeft. Ik kan geen gebeurtenis meer noemen die mij is bijgebleven. En met de lengte van het verhaal dat je speelt, gaat dit helemaal snel vervelen.

Deze lengte lijkt ook bewust te zijn gecreëerd met als enige reden om het spel langer te laten duren? Aan het einde was ik rond de level 55. En dat was nodig ook. Want vijanden zelfs 5 levels lager dan jouw weten je heath bar met een vergelijkbare slag als de jouwne 10x sneller terug te brengen. Misschien heb ik wat gemist, maar in de gevechten in deze mode voelde het als slaan tegen lompe zandzakken. En dat steeds en steeds maar opnieuw om je levels te halen. Het is lang geleden dat ik zo moest grinden. En dat is alles behalve een fijn gevoel. En brawler als Final Fight is juist goed door de impact die je voelt van elke slag die je geeft. Deze impact mist zo volledig.



Nee de World Tour mode is een teleurstelling die voor mij de rating flink naar beneden haalt. Zonder World Tour had ik Street Fighter 6 zeker meer gewaardeerd. Maar ben je enig sinds competitief, dan kan ik mij niet anders voor stellen dat dit een geweldige al dan niet de beste Street Fighter is die je kunt spelen. En ben ik er ook nu al van overtuigd dat Tekken 8 en Mortal Kombat later dit jaar hier niet aan zullen kunnen tippen.

[Apenheul]

Jammer dat World Tour je tegenvalt, dat was eigenlijk voor mij het element dat mij nieuwsgierig maakte als (super) casual fighting game speler. Street Fighter IV vond ik gaaf, maar wie had destijds zo'n revival verwacht met zoveel personages? Street Fighter V heb ik eigenlijk maar weinig gespeeld, en Street Figher 6 had ik misschien wel opgepikt als dit jaar niet zo bomvol goede releases was. Overigens hoop ik dat MK weer hoge ogen gooit, met name voor single player barsten de vorige delen uit de voegen van content.

[KillingRaptor]

Ikzelf vind SF6 echt geweldig. De world tour heb ik mij ook prima mee vermaakt maar qua verhaal is het inderdaad niets bijzonder, daarin geef ik je helemaal gelijk. Het is wel tof om je personage naar je eigen smaak te maken. Mijn personage was gebaseerd op Regina van Dino Crisis, is wel tof om zo te spelen. De modern controls heb ik heel even gebruikt omdat dat moest in het begin van world tour maar ben enorm snel overgeschakeld naar classic controls, voelt voor mij tig keer beter aan. Als ik online tegen mensen speel die modern controls gebruiken huiver ik al, die krijgen er zo makkelijk combo's uit zonder er echt voor te moeten werken. Ik heb zelf een 50/50 win rate online, maar je hebt gelijk dat je soms echt compleet afgemaakt word. Had je een main in de online matches? Hier is het Cammy geworden, speelt echt heel fijn in SF6.

[arjen1981]

Ja klopt ik vind de character builder ook erg mooi gedaan. Ik zag dat Tekken 8 dit nu ook overneemt. Ik heb Ryu Hazuki gemaakt. Sneakers spijkerbroek wit t-shirt en de bruine leren jas. Het lijkt echt sprekend. Ik had alleen nog graag zo'n backpack gehad. Veel NPC's dragen die. Maar helaas zijn deze nergens te koop.

Zelf begon vrij laat aan SF6 misschien dat alleen de fanatieken over waren en ik daarom zo'n moeite online had. Of jij bent natuurlijk veel beter dan mij. Dat kan ook

[RKR]

SF6 ging naar niet echt boeiend naar misschien wel de beste SF aller tijden. Ik speel hem sinds launch en hij is waanzinnig op bijna alle fronten. Op launch day werkte de netcode perfect bijvoorbeeld. Er is combo practice, veel vs modes, een battle hub met arcades en avatar battles, en een world tour mode. Ik vind de mechanics goed, ik was geen fan van de V-trigger en de Focus Attack, maar de Drive Gauge? Haast perfect. EX moves kosten geen super meter, maar te liberaal spammen maakt je tijdelijk burnt out en zwakker. De Drive Rush vind ik ook tof om in te zetten, met Manon doe ik het ook vaak online om na een medium kick starter toch tot een grapple te komen.

Overigens vond ik de world tour mode geweldig. Het is dom natuurlijk, maar erg grappig om iedereen uit te dagen en een feest van herkenning (Retsu, de 1e enemy uit SF1 zit er ook in). En op enkele spikes in difficulty na, ik had moeite met Thrasher Damnd (wat een baas, die 1e final fight level boss. ook hier fluit hij weer mobs op je af), heb ik de game heel eenvoudig uitgespeeld en veel items over. Het enige wat ik kan zeggen is, en wat je misschien hebt gemist, is het gebruiken van betere gear en vooral het enhancen ervan. Dat maakt echt een verschil in je stats. Ik deed behoorlijke damage op het einde tegen enemies binnen dezelfde level range. Ook de skill tree maakt verschil, je kunt er voor kiezen om special move slot perks te droppen voor meer attack power enzo. Je kunt respeccen. Ik vond hem meer RPG dan FFXVI. Het nadeel is hoe traag je je masters levelt. Ik had op het einde maar 2 SA2. Level 3 Super Arts waren veel te ver weg. Maar ik heb het relatief makkelijk gewonnen op level 49 of 50. Heb nooit meer gegrind toen ik mijn gear ging veranderen en upgraden.

De story is wel volledig nonsensical. Vooral het einde is oliedom. Maar goed, de SF en Final Fight lore zijn gewoon tof. De series zijn altijd al verweven, maar nu wel echt soort van definitief. SF6 speelt zich af in Metro City.

Mensen die overigens niet willen betalen voor alt costumes; je kunt er eigenlijk iedere 5 minuten wel eentje unlocken. Je moet die Scrap Heap minigame doen met een part time job boost food delivery geactiveerd. Op een gegeven moment unlock je de hogere difficulties en dan krijg je zo'n 30k per minuut. Daarvan koop je dan de favoriete gift, bijv. Instant Soba voor Ryu.

[KillingRaptor]

Haha die alt costumes heb ik ook zo vrijgespeeld met die scrap heap! Heb ze allemaal zo. Wat ik wel belachelijk vind zijn die prijzen van die TMNT collab kostuums voor je avatar, echt veel te duur die.

[arjen1981]

Ja bizar hoe duur die TMNT pakken zijn! Je zou toch denken dat wanneer je die toegankelijk verkoopbaar maakt deze als warme broodjes over de toonbank gaan. Mooi dat ook World Tour mode juist jullie wel zo beviel Killing en RKR. Het was dat ik een Podcast ophad tijdens het spelen maar anders was ik er neit door gekomen.

[Don Cannoli 79]

Tja de Street Fighter games; SF II ,III en de Alpha serie vond ik heel tof. Deel 4 en 5 vond echt ik helemaal niks maar dit deel lijkt me echt wel weer leuk. Ik speel heel veel fighting games maar ook allemaal echt supercasual. Ik weet meestal hooguit van 2 of 3 characters een paar moves en dan heb ik meestal 1 echte main character waar ik iets meer van weet. Deze game komt er bij mij ook nog wel een keer, ben sowieso wel benieuwd naar die World Tour.

[arjen1981]

Tja de Street Fighter games; SF II ,III en de Alpha serie vond ik heel tof. Deel 4 en 5 vond echt ik helemaal niks maar dit deel lijkt me echt wel weer leuk. Ik speel heel veel fighting games maar ook allemaal echt supercasual. Ik weet meestal hooguit van 2 of 3 characters een paar moves en dan heb ik meestal 1 echte main character waar ik iets meer van weet. Deze game komt er bij mij ook nog wel een keer, ben sowieso wel benieuwd naar die World Tour.

De modern controls zullen je dan vast ook wel liggen.

[Don Cannoli 79]

De modern controls zullen je dan vast ook wel liggen.

Ik denk dat ik m'n Hadoukens er echt op de ouderwetse manier uit m'n joystick wil rammen maar uit nieuwsgierigheid ga ik zeker wel een keer proberen

[arjen1981]

Twin Peaks: Into the Night [DEMO] Gespeeld op PC
Mizzurna Falls, Deadly Premonition, Link’s Awakening, The Evil Within, Alan Wake. Dit zijn de eerste die bij mij opkomen waarop Twin Peaks van David Lynch een overduidelijk stempel heeft gezet. En met Twin Peaks: Into the Night is die circle rond. Want de populaire TV-serie uit de begin jaren 90 grijpt hier direct terug naar juist een Mizzurna Falls of Deadly Premonition.

Menig serie kent natuurlijk zijn video game equivalent. Buffy the Vampire Slayer wist goed te scoren in de tijdschriften als actie spel op de originele XBOX. En ook The X-Files was destijds een commercieel succes als full motion video game met een point en click interface. En voor Into the Night is het ook duidelijk. Deze stijl past goed. Noem het gerust een Playstation demake in uiterlijk en compleet met tank controls. Voor mij de ideale match voor de Lynchian stijl. Surrealistisch, dromerig en een beetje irritant. En net als Mizzurna Falls of Deadly Premonition komt de sfeer op de eerste plaats. We spelen hier geen actie spel maar wel beleven een verhaal in interactieve vorm.



"Into the Night" verwijst naar het lied dat Julee Cruise meerdere keren in de TV-serie’s zong. Het is mij echter op dit punt onduidelijk of de ontwikkelaar daarmee ook zegt dat het spel een bepaalde richting op wil. Wel is duidelijk dat deze demo begint bij het begin. In het kleine stadje Twin Peaks wordt het lichaam van Laura Palmer gevonden en spelen we special agent Dale Cooper die bij de start van de demo net Twin Peaks binnen rijd om het onderzoek op deze moord te starten.

De demo is klein. We spelen het ziekenhuis en een stukje in de wachtkamer van he Black Lodge. Toch weet de demo al veel personages uit de show te introduceren. En ook op andere momenten dan de TV-serie dat doet. Dat kan er natuurlijk mee te maken hebben dat de ontwikkelaar vast een voorproefje wil geven, maar tegelijkertijd past het ook.

En dat is wat de hele demo goed doet. Door de demo te spelen word je opnieuw in de wereld van Twin Peaks gezogen. Het past, het klopt, je voelt je thuis en dat maakt deze demo fantastisch.



En waar Into the Night nu slechts een demo is, kon ik het gewoon niet laten deze hier ook terug te laten komen. Het project loopt al even en we hebben geen idee wanneer we een officiële release mogen verwachten. Maar de bevestiging dat deze er komt die hebben we Voor mij het uitkijken meer dan waard!

Twin Peaks: Into the Night [DEMO] by BlueRoseTeam (itch.io)

[Apenheul]

Klinkt goed, ik heb Twin Peaks nooit gezien maar Deadly Premonition is een van mijn favoriete games.

[arjen1981]

Armored Core 6: Fires of Rubicon Gespeeld op

Voor ik aan deel 6 begon eerder deze maand had ik de ervaringen al weer even opgehaald met Armored Core 4. Bij deel 4 zit ook precies de scheidslijn tussen de originele Armored Core spelen en het nieuwe. Voor 4 was de spelbesturing van je core een stuk logger. Je kon al wel strafen, side stapjes maken en cirkel loopjes doen. En ook was je uitrusting vergelijkbaar. Maar het ging allemaal wel met een minder hard tempo. Vanaf deel 4 ging Armored Core in een overdrive. We gingen van het logge naar vlotte gameplay met wendbare cores en een gezonde uitdaging. En Armored Core 6 (AC6) sluit zich hier weer bij aan.

Heb je ervaring met Armored Core bedenk dan ook vooral even hoe lang dit terug is, want er is over de jaren heen wel het een en ander veranderd.



Opvallend op het doosje en in de marketing campagnes is natuurlijk de link die gelegd worden naar Dark Souls en Elden Ring. Hoewel het over een heel ander spel gaat, vind ik deze link zelf zeker niet ongepast. Deel 4 was ook het moment dat Hidetaka Miyazaki (Dark Souls en Elden Ring) als director instapte.

Om een voorbeeld te geven: In AC6 ging ik bij de eerst baas eerst vijf keer dood voor het klikte. Ik heb mij ook behoorlijk gefrustreerd tegenover IB-01: CEL 240 die een duidelijk uiterlijk en patroon van Melania vertoont. (Melania is een van de pittigste bazen in Elden Ring.)



Nee, de link met Dark Souls en Elden Ring zit juist in die vlotte gameplay met wendbare cores en een soepele besturing. Je kunt een hulk creëren met een enorm panzer en geschut. En daarmee kom je best een heel eind. Maar tegen bijvoorbeeld IB-01: CEL 240 werkt dat niet. Je moet zorgen voor een strategie, de patronen van jouw vijand leren herkennen en vooral niet ongeduldig worden, maar wachten tot het juiste moment. Wachten tot die opening en juist dan sla je toe. Ja, dat hebben we eerder gehoord en klinkt zonder meer als From Software.

En met het succes dat From Software de afgelopen jaren heeft geboekt krijgen we nu een Armored Core voorgeschoteld waar die kwaliteit vanaf druipt. Nooit eerder kreeg een Armored Core zoveel aandacht en dat merk je. Dat AC6 hetzelfde commerciële succes zal boeken betwijfel ik sterk. Het blijft een niche. Maar AC6 plukt nu wel de vruchten van From Softwares succes. De Elden Ring engine schittert opnieuw. Niks is state of the art. Dat is geen From Software game. Maar je merkt het in de knappe level design en het oog voor de details. Het krijgt alle aandacht en is weer tot in de puntjes uitgewerkt.

Indrukwekkender zijn ook juist die baas gevechten. Uit eerdere Armored Core spelen herinner ik mij de bazen vooral als cores die een vergelijkbare omvang en kracht hebben als jij zelf. Maar als in Dark Souls zul je dit keer ook tegenover enorme vijanden staan.



De vijandelijke cores zitten er nog meer dan genoeg tussen. Met name ook in de Arena missies. Optionele missies die echt om te smullen zijn.

De structuur van het spel zelf bestaat ook nog altijd uit een lijst met missies. In de briefing wordt je opdracht en de status van de wereld toegelicht. Deze wereld bestaat uit coöperaties die willen verdienen aan de planeet Rubicon 3. Waarover de Planetary Closure Administration (PCA) vervolgens de rechten probeert te verdelen en het evenwicht in stand probeert te houden tussen alle verschillende coöperaties. Je speelt steeds meer missies vrij en selecteert deze op basis van een eigen voorkeur. Met welke coöperaties ga jij in zee? En natuurlijk triggeren jouw keuzes ook verschillende einden.

Keuzen zitten ook in de setup van jouw core voor elke missie start. Het specificeren van jouw setup is een belangrijk onderdeel van het spel en bepaald in zekere mate ook of je een missie succesvol voltooit. Heb je een verkeerde keuze gemaakt is dit geen probleem. Je verkoopt de uitrusting tegen hetzelfde tarief dan je deze kocht. Dit is al langer de traditie in Armored Core en geeft je veel vrijheid en wendbaarheid om te spelen en experimenteren. Door missies te voltooien bouw je ook weer credits op en speel je nieuwe uitrustingen vrij.



Eigenlijk houdt AC 6 alle waarden van de serie vast, maar hebben we Armored Core tegelijkertijd niet eerder zo goed uitgewerkt gezien. In de single player missies, met redelijk wat optionele content (waaronder ook multiplayer) en een lage drempel om nog eens een tweede of zelfs derde keer door het hele spel te gaan.

Maar speel je liever gewoon een verhaallijn door in Spider-Man 2 of Final Fantasy XVI. Dan vraagt AC6 net als Elden Ring waarschijnlijk teveel van jou. Maar heb je zelf al enig affiniteit met From Software of met grote mechs dan is dit wel een heel erg mooie instap.